Στην Λεωφόρου Συγγρού δεσπόζει από το 1961 το βιομηχανικό κτήριο του Τάκη Ζενέτου, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μεταπολεμικού μοντερνισμού στην Ελλάδα. Η αρχιτεκτονική του πρόταση, σε συνεργασία με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη, αποτυπώνεται με καθαρές γραμμές και μεγάλα ανοίγματα. Στον χώρο στεγάζεται η ζυθοποιία FIX μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν το εργοστάσιο ζυθοποιίας μεταφέρεται έξω από την Αθήνα και το κτήριο εγκαταλείπεται, ενώ το 1982 η ζυθοποιία FIX κλείνει οριστικά. Μέχρι σήμερα το κτήριο του FIX έχει χρησιμοποιηθεί ως ένας πολιτιστικός πολυχώρος, έχοντας στεγάσει από το 2000 σημαντικές εκδηλώσεις και σημαντικές εκθέσεις. Μισό αιώνα αργότερα, στον ανανεωμένο αυτό χώρο φιλοξενείται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), που άνοιξε τις πύλες του στο κοινό τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους.
Όψη μουσείου από την οδό Καλλιρρόης 
Όψη μουσείου από Λεωφόρο Συγγρού
Το ΕΜΣΤ εγκαινιάζει μια νέα εποχή στο χώρο της σύγχρονης τέχνης και θα αποτελέσει την στέγη του σύγχρονου πολιτισμού. Και για το κέντρο της πόλης, πάντως, το ΕΜΣΤ είναι ένας απολαυστικός προορισμός που σίγουρα θα δώσει νέα πνοή στις πέριξ γειτονιές, αλλά και θα επαυξήσει την πολιτιστική αξία της Αθήνας. Η συλλογή του μουσείου αριθμεί περίπου 1.300 έργα, που καλύπτουν τομείς όπως “ζωγραφική και τρισδιάστατα έργα”, “φωτογραφία και νέα μέσα”, “αρχιτεκτονική και βιομηχανικό σχέδιο”. Τα έργα αποκτήθηκαν από αγορές, δωρεές καλλιτεχνών/συλλεκτών και κληρονομιές. Στις αίθουσες της μόνιμης συλλογής παρουσιάζονται 172 έργα 78 Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών με τρεις κατευθύνσεις: «Αναφορές μνήμης – Διεκδικήσεις – Πολιτικές αφηγήσεις», «Όρια και διελεύσεις» και «Ετεροτοπίες – Μυθολογίες του οικείου – Νέες προοπτικές».
Σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης ο επισκέπτης διαλέγεται με τα έργα τέχνης. Υπάρχει μια διαρκής αλληλεπίδραση μεταξύ του υποκειμένου, των έργων τέχνης μεταξύ τους αλλά και του ίδιου του χώρου. Ο καθένας νοηματοδοτεί τα έργα με τον δικό του τρόπο τέχνης, με το δικό του “κόσμο”. Υπάρχει μια διαλεκτική δυναμικότητα της απειρίας των ερμηνειών στο κοινό ερέθισμα. Ακόμα και το ίδιο υποκείμενο αναστοχαζόμενο πάνω στο έργο τέχνης μπορεί και γεννά νέες μορφές του, και συνεπώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του διαφορετικά.
Το βίωμα που αποκομίζεται από ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης δεν είναι κατ’ ανάγκη η αισθητική απόλαυση. Πολύ περισσότερο μάλλον είναι μια διεργασία προσδιορισμού της ίδια της τέχνης. Κάποιες φορές μπορεί να προκαλεί δέος, άλλες πάλι αποστροφή και άλλες φορές περιέργεια και προβληματισμό – ακόμα και για θέματα κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα, έξω από στενά περιχαρακωμένα όρια για την τέχνη. Μια διεργασία στην οποία ο ίδιος ο επισκέπτης γίνεται συμμέτοχος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όχι ως παθητικός δέκτης αισθητικών ερεθισμάτων, αλλά ως ο κρίσιμος εκείνος παράγοντας που θα ξεκλειδώσει την “αλήθεια” του έργου του δημιουργού. Και επειδή στην τέχνη απόλυτη αλήθεια φαίνεται να μην υπάρχει, η αλήθεια που θα προσδώσει ο καθένας από εμάς δεν υπόκειται σε καμία πατερναλιστική φόρμα. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι βίωση της ελευθερίας, ένα προνόμιο που μπορεί και μας προσφέρει η Τέχνη.
Επισκεφθείτε το μουσείο και δημιουργήστε τη δική σας ιστορία σε αυτό!
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να μεταβείτε στην ιστοσελίδα του ΕΜΣΤ πατώντας εδώ.
