Γράφει ο Δημήτρης Νικολόπουλος.
Για μία ακόμα χρονιά, δυστυχώς επιβεβαιώθηκε πως η “επίσημη αγαπημένη” μας, είναι παντελώς παρατημένη. Δεν μιλώ φυσικά για τις συνθήκες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, αλλά για όσα αυτό συμβολίζει.
Μιας και είπα αντιπροσωπευτικό… Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Για περίπου 10 χρόνια αντιπροσωπεύει όλα όσα ταλαιπωρούν το ελληνικό μπάσκετ και την ελληνική πραγματικότητα.
Για ένα ακόμα καλοκαίρι είδαμε μία εθνική γεμισμένη πάθος και υπερηφάνεια. Εκεί που τα πράγματα δυσκολεύουν, εκεί που η ομάδα είναι πραγματικά με τη “πλάτη στο τοίχο”, η γαλανόλευκη παρέα βγάζει πάντα το καλύτερο της πρόσωπο. Δεν αρκεί όμως. Και δεν αρκεί γιατί δεν υπάρχει συνέπεια και μεθοδολογία.
Όπως κάθε άθλημα στη χώρα, όπως τα μεγαλύτερα κοινωνικά πεδία του τόπου μας κατά την άποψη μου, έτσι και το μπάσκετ έχει αφεθεί στη μοίρα του. Τα γήπεδα, οι αθλητές, η κουλτούρα του αθλήματος έχουν καθηλωθεί σε μία φιλοσοφία “χρονιά με χρονιά”. Οι Ομοσπονδίες έγιναν πεδίο μικροπολιτικής και αντιπαραθέσεων που σπάνια σχετίζονται αμιγώς με το άθλημα. Η ίδια η εθνική μας ομάδα έγινε μοχλός πιέσεων από παράγοντες, προπονητές και αθλητές για προσωπικές τους υποθέσεις.
Οι ουσιαστικές ακαδημίες των νέων ταλέντων μας, των παιδιών μας δηλαδή, είναι ελάχιστες. Αμφιβάλλω κατά πόσο ακόμη και αυτές εκπαιδεύουν τα νέα παιδιά στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αν αυτό συνέβαινε, τότε η εθνική μας ομάδα θα είχε τουλάχιστον έναν χαρισματικό σουτέρ στο ρόστερ της.
Οι λοιπές συνοικιακές ακαδημίες συνεχίζουν σταθερά την πορεία τους. Τη πορεία που γνωρίσαμε οι περισσότεροι στα εφηβικά μας χρόνια.
Ελλιπής οργάνωση και τεχνογνωσία. Παντελής έλλειψη ποιοτικού ελέγχου και μέτρων ασφαλείας. Έφοροι, προπονητές και γονείς που περικυκλώνουν μικρά παιδιά και τους “διδάσκουν” τον επαγγελματισμό αντί για την αγάπη προς το άθλημα. Άλλωστε, πόσα από αυτά τα παιδιά θα συνεχίσουν μετά τις πανελλήνιες;
Ας το αφήσουμε αυτό το ερώτημα για κάποια άλλη στιγμή.
Πέρα των πράξεων, η συνέπεια φαίνεται και στα λεγόμενα των πρωταγωνιστών. Τα διαχρονικά μεγάλα λόγια και οι υποσχέσεις, σε βάθος χρόνου δεν επιβεβαιώθηκαν. Οι επιτυχίες του παρελθόντος, ίσως να έκαναν λίγο πιο αλαζονική τη στάση της εθνικής μας ομάδας. Το μήνυμα αυτό εξέπεμπε στις δηλώσεις αθλητών και προπονητών, στα σχόλια των οπαδών της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν ή μετά από ένα μεγάλο καλοκαιρινό ραντεβού.
Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι ένα ακόμα φαινόμενο της κοινωνίας μας. Να πιστεύουμε πως η βαριά κληρονομιά της ιστορίας μας αρκεί για να λύσει όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Κάπως έτσι θα κλείσω μάλλον. Άλλωστε, θα ήταν καλό να μη αναλωθώ στη παγίδα της ξενοφοβίας. Ναι, ο Ντόρσεϊ, ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Άλεξ είναι ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς αυτής της ομάδας. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Και αν κάποιες φορές χρειάστηκε, ήταν οι πιο παθιασμένοι εκπρόσωποι της γαλανόλευκης φανέλας.
