Γράφει η Μαρία Τσούκα.
Πριν μια εβδομάδα, την ημέρα γνωριμίας με τους μαθητές μου, θέλησα να τους ρωτήσω ποιο είναι το αγαπημένο τους τραγούδι. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν ένας μαθητής μου ανέφερε το Jeremy από τους Pearl Jam συμπληρώνοντας με την φράση «Κυρία πρέπει να σεβόμαστε όλους τους μαθητές μας, ακόμα και αυτούς που διαφέρουν». Αυτό το παιδί με γύρισε πίσω στην εφηβεία μου, και ίσως λοιπόν αυτό το άρθρο να μην γραφόταν χωρίς το συγκεκριμένο γεγονός.
Oι λάτρεις της Ροκ ξέρουμε καλά ότι το συγκρότημα των Pearl Jam, αποτελεί μεγάλο μέρος των αναμνήσεων μας, από τότε που σαν μαθητές προσπαθούσαμε να επαναστατήσουμε στο κατεστημένο. Αδιαμφισβήτητα, το “Black”, το “Alive” και το “Jeremy” ήταν από τα κομμάτια που βάζαμε στο repeat σε ένα από τα mp3 που είχαμε μαζί μας από το σχολείο μέχρι τα ατελείωτα βράδια σε κάποιο φροντιστήριο. Κάθε κομμάτι των Pearl Jam αποτελεί και ένα μικρό διαμαντάκι. Όμως το “Jeremy” φέρνει στο προσκήνιο ένα πολύ σημαντικό θέμα που δεν είναι άλλο από τον σχολικό εκφοβισμό.
Πιο συγκεκριμένα, ανατρέχουμε στις 8 Ιανουαρίου του 1991, τότε που ο Jeremy Wade Delle, ένα αγόρι 16 χρονών από το Τέξας, αποφάσισε εκείνο το πρωί να δώσει τέλος στη ζωή του με ένα πιστόλι, μπροστά στα μάτια της καθηγήτριας και των εμβρόντητων συμμαθητών του. O Jeremy, όντας ένα παιδί χωρισμένων γονιών, αρκετά συνεσταλμένο, αποφάσισε να αυτοκτονήσει, αφού δεν άντεχε άλλο το bullying από το σχολείο του. Ο Eddie Vedder, τραγουδιστής των Pearl Jam, διαβάζει γι’ αυτό το συμβάν σε μια τοπική εφημερίδα και έτσι γεννιέται το “Jeremy”. Ο Vedder θέλησε να δώσει με αυτό το τρόπο, σαν φόρο τιμής, την προσοχή που δε πήρε από κανένα. Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος που ξεκινά το κλιπ «17 βαθμοί, καιρός συννεφιασμένος, σε μια γειτονιά των προαστίων». Με τον ίδιο τρόπο τελειώνει. Και η ζωή συνεχίζεται. Μάλιστα ο Vedder είχε πει ότι: «Η μεγαλύτερη εκδίκηση είναι να ζήσεις και να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι δυνατότερος από αυτούς τους ανθρώπους. Και να επιστρέφεις. Αυτό έκανα κατά κάποιο τρόπο».
Στις μέρες μας το bullying είναι ένα φαινόμενο που δεν έχει εξαλειφθεί, και παρά τις ημερίδες και τα σχετικά δρώμενα, υπάρχουν παιδιά που υποφέρουν καθημερινά. Ο σχολικός εκφοβισμός συνήθως ξεκινά σαν “πείραγμα” για την εμφάνιση, τις αναλογίες, τον χαρακτήρα και καταλήγει πολλές φορές σε λεκτική και σωματική βία. Έχει συστηματικό χαρακτήρα και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο θύτης είναι μεγαλύτερος από το θύμα. Μάλιστα τα αγόρια είναι αυτά που φαίνεται να εμπλέκονται σε μεγαλύτερο βαθμό στο bullying από ότι τα κορίτσια. Κάτι όχι καινούριο.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι τέτοιες καταστάσεις δεν μπορούν να τις διαχειριστούν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, γι’ αυτό τόσο γονείς όσο και καθηγητές θα πρέπει να διασφαλίσουμε την ξεχωριστή εικόνα του κάθε παιδιού. Αυτό γιατί το απλό “πείραγμα” επιδρά αρνητικά στην δομή του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου σε τέτοιο βαθμό, πράγμα που αποτελεί τροχοπέδη στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξή του.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, σαν εν ενεργεία εκπαιδευτικός, υποστηρίζω ακράδαντα ότι σημασία δεν έχουν οι βαθμοί που θα λάβει το κάθε παιδί, αλλά το πόσο καλός και ευτυχισμένος ενήλικας μπορεί να γίνει. Προτεραιότητα έχει η διασφάλιση της ψυχικής υγείας και η συναισθηματική μόρφωση των μαθητών μας. Αν επιτευχθεί αυτό, έπειτα το γνωστικό θα αναπτυχθεί ανάλογα. Μπορούμε να το πετύχουμε και απτή απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί η φράση του μαθητή μου πριν λίγες μέρες…
Πηγή
Βάλια Κοσιώνη, «Ο Jeremy, οι Pearl Jam και το bullying – Μια ιστορία επίκαιρη όσο ποτέ», Provocateur.gr, Provocateur.gr, www.provocateur.gr/archive/380/o-jeremy-milhse-sthn-taksh-shmera, 18/09/2022
