Διαβάζοντας πρόσφατα πως οι αναλυτές της Wall Street Journal δεν δίστασαν να συγκρίνουν την εφαρμογή του Tik Tok με την κοκαΐνη, διάφορες σκέψεις άρχισαν να αναδύονται. Ένα μάλιστα βιωματικό περιστατικό με έκανε να συγκλονιστώ και να αρπάξω μολύβι και χαρτί (παραδοσιακή γαρ) για να αποτυπώσω τις σκέψεις μου.
Σε έναν περίπατο σε γνωστή συνοικία των Αθηνών παρατηρώ συγκεντρωμένο πλήθος και αστυνομία, πλησιάζοντας αντικρίζω ένα ημιλιπόθυμο εφηβάκι (δεν έχει σημασία ο λόγος), έναν αστυνομικό με ευαισθησία να της κρατάει το χέρι και να περιμένει ιατρική βοήθεια. Κάποιοι φίλοι της σοκαρισμένοι να βοηθούν το παιδί, κάποιοι (όπως έμαθα εκ των υστέρων) φοβήθηκαν κι εξαφανίστηκαν και κάποιοι με τα κινητά τους να απαθανατίζουν τη στιγμή (!). Εξαγριώθηκα και ταυτόχρονα λυπήθηκα. Μια ανθρώπινη στιγμή «βορά στην πείνα» των κινητών… Η ζωή των άλλων αντικείμενο «κουτσομπολιού» στα social media κι η ψευδαίσθηση πως «εγώ» (αχ αυτό το υπερεγώ) δεν είμαι έτσι, είμαι καλύτερος, μια δικαιολογία για την ανιαρή ζωή που ξαφνικά απέκτησε νόημα με τον πόνο ή την άτυχη στιγμή του άλλου.
Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά παρά μόνο εμπειρικά, συνειδητοποίησα πως ίσως κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να δημιουργήσουν τα θεμέλια για να επενδύσουν στην προσωπική τους ζωή, ζώντας τελικά τη ζωή των άλλων, κατακρίνοντας της ή υιοθετώντας μια άλλη, πιο αποδεκτή στον κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης, πάντως όχι τη δική τους… Πιθανώς γιατί η συνειδητή επιλογή ενός τρόπου ζωής να μην είναι εύκολη (εποχή της ήσσονος προσπάθειας, ας μην το ξεχνάμε) ή γιατί μια τέτοια πράξη περικλείει την έννοια της υπευθυνότητας (ποιος την έχασε για να την βρει ο άλλος, θα μου πεις…).
Μια καινούργια ζάλη φαντάζουν όλα αυτά και ψάχνω να βρω νέα πατήματα για να πορευθώ σε μια νέα πραγματικότητα που αποσοβεί το συναίσθημα και τελικά γεννά μια κυνική πραγματικότητα.
Υ.Γ. 1) Όσα εφηβάκια έμειναν κοντά στη φίλη τους και τη βοήθησαν, αξίζουν συγχαρητήρια για τη γενναιότητα τους.
2) Όσα έφυγαν γιατί τρόμαξαν ή φοβήθηκαν, να πω πως είναι ανθρώπινο αλλά όχι θεμιτό, η ζωή θέλει θάρρος κι η στροφή προς τον συνάνθρωπο είναι απόδειξη.
3) Όσα έβγαζαν βιντεάκια και φωτογραφίες, ελπίζω να σκέφτηκαν καλύτερα και να μην εξέθεσαν το παιδί και για αλλαγή ας στρέψουν το ενδιαφέρον τους σε κάτι δημιουργικότερο.
4) Ο τίτλος είναι παράφραση του στίχου ενός τραγουδιού «Καινούργια ζάλη» από το συγκρότημα «Τρύπες» —
Ζέτα Κακούρη Φιλόλογος M.Ed.
