Σχεδιάζονται σε μία χώρα. Κατασκευάζονται σε μία άλλη. Πωλούνται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τα ρούχα που αγοράζουμε έχουν κατά πάσα πιθανότητα ταξιδέψει πολύ περισσότερο από εμάς τα τελευταία χρόνια. Αν αναλογιστούμε πόσες φορές αγοράσαμε κάποιο ρούχο μόνο και μόνο επειδή η τιμή του ήταν ελκυστική, χωρίς παράλληλα να λάβουμε υπόψιν για πόσο καιρό αυτό θα παραμείνει κοντά μας, ίσως αναθεωρήσουμε τις καταναλωτικές μας συνήθειες.
Ένα 80% των ρούχων που αγοράζονται σε εκπτώσεις καταλήγουν να πετιούνται ή να ανακυκλώνονται, με την ανακύκλωση ωστόσο να αποτελεί μία δράση ανίκανη να λύσει το πρόβλημα. Το ποσοστό του υφάσματος που ανακτάται από την ανακύκλωση ρούχων είναι απογοητευτικά χαμηλό, καθώς οι περισσότερες βιομηχανίες χρησιμοποιούν μη ανακυκλώσιμες πρώτες ύλες στα κομμάτια μαζικής παραγωγής.
To thrifting, ή αλλιώς οι αγορές από δεύτερο χέρι, ξεκίνησαν με οργανωμένο χαρακτήρα κάπου στις αρχές των 50s. Δεν αφορούσαν μόνο ρούχα, αλλά και άλλα αντικείμενα με προοπτικές επαναχρησιμοποίησης, όπως έπιπλα, βινύλια, διακοσμητικά είδη και ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Με την είσοδο της τεχνολογίας στο παιχνίδι των πωλήσεων, o καταναλωτής μπορεί πλέον να επισκεφτεί τα περισσότερα secondhand shops από το σπίτι του, έχοντας πρόσβαση στις ίδιες περίπου, εάν όχι στις ίδιες ακριβώς επιλογές που θα είχε και στο φυσικό κατάστημα.
Το πιθανότερο για ένα ρούχο, είναι ότι θα κάνει μια δαπανηρή διαδρομή μέχρι να φτάσει στα χέρια μας. Με το να πραγματοποιούμε τις αγορές μας σε φυσικά ή ηλεκτρονικά καταστήματα που βρίσκονται σε μια συνετή χιλιομετρική ακτίνα από εμάς, μειώνεται σημαντικά το οικολογικό αποτύπωμα του ρούχου μας. Για να καταναλώνουμε ηθικά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν τόσο τις πρώτες ύλες που δαπανήθηκαν για να καταλήξει στη ντουλάπα μας, όσο και το ταξίδι που έκανε για να φτάσει σε αυτή. Εάν αναλογιστούμε ότι ένα και μόνο βαμβακερό t-shirt χρειάζεται περίπου 2.700 λίτρα νερό για την παραγωγή του, ίσως κατανοήσουμε ευκολότερα γιατί το thrifting είναι μια συνήθεια ολοένα και πιο αναγκαία για τη βιωσιμότητα του πλανήτη.
