Γράφει ο Αστέριος Φίλης*
Συμπληρώνονται φέτος πενήντα (50) χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία αποτέλεσε τον προπομπό, το εναρκτήριο λάκτισμα της μεταπολίτευσης. Οκτώ μήνες μετά, τη στιγμή που γεννιόταν η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, δολοφονούνταν η Κύπρος.
Ο χρόνος είναι πυκνός και μέχρι σήμερα δυστυχώς δεν μας έχει επιτρέψει, τουλάχιστον σε επίπεδο «βάσης» κοινωνίας, να προσεγγίσουμε αυτή τη φάση της ιστορίας με ψυχραιμία, παρρησία και ειλικρίνεια στις μεταξύ μας προσεγγίσεις.
Ως προς τη μνήμη και τους εορτασμούς της εξέγερσης, κάθε χρόνο διαπιστώνουμε το τεράστιο χάσμα μεταξύ των «Δεν υπάρχουν νεκροί του Πολυτεχνείου» και των «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και άλλων τέτοιων γενικών και ειδικών συνθημάτων, που στην ουσία δεν καταφέρνουν να βρουν διαρκές κοινωνικό έρεισμα, παρά μόνο στη στιγμή και μετά πάλι τέλος. Μαζευόμαστε, διαβάζουμε αυτούς που συμφωνούν με τη διαμορφωμένη πεποίθησή μας και δίνουμε ραντεβού ξανά στην επόμενη επέτειο. Όλα αυτά αποκλειστικά και μόνο για όσους ασχολούνται με την επέτειο αυτή! Είτε για να δομήσουν και να προσδώσουν νόημα στις δικές τους αγωνίες και ανησυχίες, είτε για να αποδημήσουν και έτσι να φτάσουν κι αυτοί στην πλήρωση του δικού τους νοήματος.
Εκεί ανάμεσα υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν να γιορτάσουν, να τιμήσουν τον αγωνιζόμενο Δημοκρατικό Λαό της Αθήνας και της Ελλάδας. Ασφυκτιούν όμως και πιέζονται γιατί, ό,τι κι αν πούνε, όπως κι αν εκφραστούν, όπως κι αν νιώσουν, θα πρέπει να «λογοδοτήσουν» σε κάποιο αφήγημα. Συνέπεια αυτής της «ασφυξίας» είναι η απομάκρυνση των πολιτών από τις επετείους μνήμης.
Οφείλουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή τη φαιδρότητα της διεκδίκησης της «αλήθειας» σε μία κορυφαία ιστορική εκδήλωση βούλησης του ελληνικού λαού!
Τα τελευταία έτη που συμμετέχω αποσπασματικά στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου δια της παρουσίας μου -φυσικής και διαδικτυακής- διαπιστώνω με θλίψη κάθε φορά τον τυφλό φανατισμό μας. Από τις μαυροκόκκινες σημαίες και χρώματα, που τίποτα δεν σήμαιναν τότε και σήμερα κυριαρχούν στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου, στις διαδικτυακές αποδομήσεις και εξάρσεις.
Μια λύση, ύψιστου συμβολισμού, βλέπω μπροστά μου και την προτείνω από εδώ γενικώς διατυπωμένη, χωρίς λεπτομέρειες.
Οι Αρχιτέκτονες Μηχανικοί που φοιτούν στο ιστορικό κτήριο του Πολυτεχνείου να σχεδιάσουν και να δημιουργήσουν έναν χώρο Μνήμης στην είσοδό του και εκεί να υψωθεί ξανά, ψηλά και περήφανα η Ελληνική Σημαία, που σήμερα βρίσκεται υπό ιδιοκτησιακό καθεστώς· η ματωμένη σημαία της εξέγερσης εκείνου του Νοέμβρη, που οι φοιτητές τράβηξαν μπροστά για τη Δημοκρατία, για το τρίπτυχο «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Έτσι, θα περιφρουρήσουμε το Πολυτεχνείο, τα μηνύματά του, όλα όσα αυτό εκπέμπει. Όταν στην πράξη θα δώσουμε πίσω την ιδιοκτησία και την «αλήθεια» σε αυτόν που φυσικά και δικαιωματικά ανήκει. Στον ελληνικό λαό, αδιαίρετα και εν συνόλω!
*Ο Αστέριος Φίλης είναι συνιδρυτής του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού Syniparxis, ενός φορέα που προωθεί τον διάλογο και τη δράση του πολίτη με σκοπό την κοινωνική ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση.
Στοιχεία επικοινωνίας: asteriosfilis@gmail.com
