Του Γιάννη Σκορδά
Η ταινία των ημερών είναι κατά τη γνώμη μου ένα βιτγκενσταϊνικό μαρτύριο που διαδραματίζεται στην εποχή της μετα-αλήθειας, εκεί όπου οι λέξεις δεν έχουν σημασία, η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται και διαστρέφεται κατά το δοκούν.
Μου φαίνεται πιθανό η ταινία να ξεκίνησε να γράφεται αρκετά πριν τον κορωνοιό, και να προσαρμόστηκε στην πορεία, αφού κεντρικό ρόλο παίζουν η Μέριλ Στριπ ως θηλυκός Ντόναλντ Τραμπ, ο Τζόνα Χιλ (κορυφαίος) ως παρωδία της Ιβάνκα Τραμπ, κι ο Μαρκ Ράιλανς σαν άλλος Έλον Μασκ.
Θεωρώ πως ο σκηνοθέτης του Big Short, ξεκίνησε με την πρόθεση να καυτηριάσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Έλον Μασκ να μετοικήσει στον Άρη, την ίδια στιγμή που ο πλανήτης παραμένει ένα δύσκολο μέρος για να ζεις.
Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ δεν επικρίνει το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά τη ματαιόδοξη συγκέντρωση των δυνατότερων μυαλών σε πρότζεκτ που δεν έχουν χρησιμότητα για το 99,9% της ανθρωπότητας και την αδυναμία των πολιτικών να δώσουν λύσεις και να παράξουν πολιτική.
Πέραν αυτών, ο Ντι Κάπριο για μένα δίνει ρεσιτάλ σε ένα ρόλο που μας βοηθά να αντιληφθούμε το ρόλερ-κοστερ που έχει ζήσει η επιστημονική κοινότητα την περίοδο της πανδημίας. Παρατηρούμε πώς οι επιστήμονες έγιναν οι σταρ της εποχής ερχόμενοι απ’ την αφάνεια, μόνο για να αντιληφθούν πως αν δεν εναρμονίζονται με το εκάστοτε αφήγημα, μπορούν εύκολα να περιθωριοποιηθούν. Είδαμε πρόσφατα και στη χώρα μας πως δεν αρκεί η επιστημονική επάρκεια κάποιων, αλλά και η πολιτική σύμπλευση.
Το γρήγορο ντοκιμαντεριστικό ύφος με τη συμμετοχή πολλών διασήμων (πχ. Αριάνα Γκράντε) που χαρακτηρίστηκε από διάφορους μπούμερ από κακότεχνο ως αντιφεστιβαλικό μου έφερε στο μυαλό το ξεκαρδιστικό Death to 2021, που παίζεται επίσης στο νέτφλιξ (δείτε το). Αυτό το χάσμα γενεών να το προσέξουμε παιδιά, θα χαθεί κόσμος ανάμεσα.
Πολλοί δεν την παίρνουν στα σοβαρά, επειδή βρίσκεται στο νέτφλιξ, όμως αυτή είναι μια πολύ εύκολη κριτική. Ξεχνούν μάλλον, ότι μια πραγματικά λαϊκή απεύθυνση γίνεται μόνο εκεί που βρίσκεται ο λαός και όχι σε ελιτιστικές κολλεκτίβες (χρήσιμο να υπάρχουν και οι τελευταίες).
Προσωπικά, βρήκα την ταινία ευφυή, με συγκίνησε, με ταρακούνησε, με έβαλε στη διαδικασία να στείλω σε πολλούς φίλους μήνυμα να την δουν άμεσα, και μέσα σε 2 ώρες με βοήθησε να επικοινωνήσω με τους δικούς μου ακριβώς στην ουσία όσων ζούμε κι όχι όπως συνήθως παρασυρόμενοι απ’ τη μιντιακή μεταφορά της επικαιρότητας.
Για το τέλος κράτησα την προσωπική μου αγαπημένη στιγμή, όταν ο Σαλαμέ φιλάει την Λόρενς την ώρα που εκείνη εξηγεί πόσο διεφθαρμένο είναι το σύστημα και όλα όσα αντιμετώπισε στην προσπάθεια της να εξηγήσει την επιστημονική αλήθεια για τον κομήτη. Εκείνη, τον σταματάει, βρίσκει την κίνηση του άσχετη ως προς την κρισιμότητα της στιγμής.
Αμέσως μετά όμως, τον καβαλάει κι αρχίζει να τον φιλάει, λέγοντας μια φράση που συμπυκνώνει το -μάλλον- βασικότερο νόημα της ταινίας, και γιατί όχι ολόκληρης της εποχής: Fuck it, we are all gonna die.
Η υπόθεση της ταινίας:
Δύο επιστήμονες ανακαλύπτουν έναν κομήτη σε τροχιά πρόσκρουσης προς τη Γη, με το αναμενόμενο αποτέλεσμα να είναι ο αφανισμός του πλανήτη. Όμως οι προειδοποιήσεις τους δεν βρίσκουν αντίκρυσμα: Πρώτα ο Λευκός Οίκος τους αγνοεί επειδή έρχονται εκλογές και μια επικείμενη καταστροφή του πλανήτη θα κόστιζε σε ψήφους(!), κι ύστερα το τηλεοπτικό κοινό ακούει τα λόγια τους σαν ένα ακόμη ανώδυνο θεματάκι της πρωινής ζώνης. Όσο όμως ο κομήτης πλησιάζει, η ανθρωπότητα θα πρέπει να λάβει κάποιες αποφάσεις.
