Κατά πρώτον μιλάμε για πόλεμο παράνομο και με μοναδικό υπαίτιο τον Πούτιν. Τα όποια ψήγματα λογικών ισχυρισμών της ρωσικής πλευράς που εστιάζουν στη δικαιολόγηση του πολέμου επί τη βάσει της νόμιμης άμυνας είτε αυτή αφορά την πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είτε την προάσπιση των πολιτών των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ» και της Κριμαίας δεν διαθέτουν κανένα νομικό έρεισμα στο διεθνές δίκαιο. Δεν υπήρξε ουδεμία πραγματική απειλή προς τη Ρωσία. Συνεπώς τα ασαφή και αόριστα συνθήματα του τύπου «Είμαστε με τον άνθρωπο», «ΌΧΙ στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΡΩΣΙΑΣ» κλπ. μολονότι θα έπαιρναν άριστο βαθμό σε επίλογο έκθεσης της τρίτης δημοτικού, σίγουρα δεν προσιδιάζουν στην πνευματικότητα και την ενάργεια που θα ήταν επιθυμητό να χαρακτηρίζει σύσσωμο τον καλλιτεχνικό, τον πολιτικό και τον ακαδημαϊκό κόσμο της χώρας. Η δεοντολογική πλευρά του ζητήματος μας υποχρεώνει να ταχθούμε με την Ουκρανία και με το μέρος του Ρωσικού λαού που εναντιώνεται ανοιχτά στον Πούτιν. Η αντίρρηση «ναι αλλά τα ίδια έκαναν και οι Αμερικάνοι στο Ιράκ, τη Σερβία, την Κούβα κλπ.» είναι παντελώς άκαιρη και άσχετη με την τωρινή κατάσταση όχι μόνο γιατί υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές -μεγάλες ή αμυδρές- αλλά και γιατί τα ιστορικά λάθη και εγκλήματα ενός κράτους δεν μπορούν να αποτελούν λόγο συγκάλυψης ή έστω απάλυνσης των λαθών και των εγκλημάτων ενός άλλου.
Η κυνική-ρεαλιστική πτυχή του πολέμου ενάντια στην Ουκρανία είναι συνήθως αυτή που περιπλέκει τα πράγματα και ωθεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως η οντολογική αυτή πλευρά εξηγεί, δεν δικαιολογεί. Γι’ αυτό και είναι επιβεβλημένο να μην λαμβάνεται υπόψιν στην διαμόρφωση άποψης περί το δίκαιο και το σωστό. Πηγάζει από τις διεθνείς πολιτικές σχέσεις και αναφέρεται σε αυτές. Εδώ πολλοί ανιχνεύουν και το πιθανό θεμέλιο της ρωσικής εισβολής. Υποστηρίζουν πως η Δύση σκόπευε να μεταβάλλει το δόγμα ασφαλείας στην περιοχή και να πλησιάσει ακόμα περισσότερο την ρωσική ομοσπονδία απειλώντας εντονότερα την εθνική της ασφάλεια και τα ζωτικά της συμφέροντα. Η αλήθεια είναι πως σε διπλωματικές συζητήσεις είχε διατυπωθεί όντως- τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90- πως το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να επεκταθεί ανατολικά. Ωστόσο ουδεμία σχετική συμφωνία συνήφθη. Άλλωστε στο ΝΑΤΟ έχουν εδώ και χρόνια ενταχθεί όμορες της Ρωσίας χώρες όπως η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία. Σε καμία από τις χώρες αυτές δεν κήρυξε πόλεμο η Ρωσία. Συνεπώς η απειλή του ΝΑΤΟ και η αθέτηση σχετικών δήθεν συμφωνιών συνιστά εξόφθαλμη πρόφαση. Οι λόγοι που πράγματι ενδέχεται να εξηγούν την εισβολή πρέπει να αναζητηθούν στο εσωτερικό της Ρωσίας και στο μυαλό του Πούτιν. Ίσως μία τόσο στενά συνδεδεμένη με τον ρωσικό πολιτισμό χώρα όπως η Ουκρανία να αποτελεί πράγματι απειλή, όχι όμως στρατιωτική αλλά δημοκρατική. Ο Ρώσος δικτάτορας αντιλαμβάνεται την δημοκρατία ως εχθρό και η ελευθερία επιλογής συμμαχιών πολιτικών και στρατιωτικών (βλ. ΕΕ και ΝΑΤΟ) νομοτελειακά λογίζεται ως θανάσιμος κίνδυνος για τον εκφυλισμό της ρωσικής απολυταρχίας από τον δυτικό φιλελευθερισμό. Οι τελευταίες του μάλιστα δηλώσεις περί ανάγκης αυτοκάθαρσης της ρωσικής κοινωνίας δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια άλλων ερμηνειών. Ο Ρώσος πρόεδρος χρειάζεται αφήγημα. Τα αφηγήματα είναι που χτίζουν και γκρεμίζουν τις «αυτοκρατορίες».
Βολοντιμίρ Ζελένσκι: Ένα όνομα που πολλοί από εμάς αγνοούσαμε αλλά πλέον έχουμε την υποχρέωση να γνωρίζουμε. Ο δημοκρατικά εκλεγμένος Ουκρανός πρόεδρος έχει εκπλήξει ευχάριστα την πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινής γνώμης και έχει κατορθώσει να θεωρείται πλέον ήρωας, μελλοντικά θρυλικό ιστορικό πρόσωπο. Η επιλογή του να παραμείνει στο Κίεβο, ο επικοινωνιακός του μαραθώνιος με ξένους ηγέτες και κοινοβούλια, οι ατάκες του τύπου “I don’t need a ride, I need ammunition”, οι επισκέψεις του σε νοσοκομεία και οι συνομιλίες με στρατιώτες και πολίτες σφυρηλατούν μια δυναμική, αποφασιστική και πρωτίστως ηγετική προσωπικότητα που όμοια της έχουμε να δούμε πολύ καιρό. Ακόμα και ο τρόπος ντυσίματος του υιοθετήθηκε πρόσφατα από τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν καθώς και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την αντοχή και το θάρρος που επιδεικνύει στο πεδίο ο ουκρανικός στρατός έχουν οδηγήσει ήδη τον Ζελένσκι σε μία νίκη και τον Πούτιν σε μια ήττα. Ο ουκρανός πρόεδρος είναι πλέον ο μόνος που νομιμοποιείται να καθοδηγήσει την χώρα την επόμενη μέρα, ο μόνος που χαίρει της εκτίμησης και του θαυμασμού του ουκρανικού λαού.
Γιατί έχουμε τόσους υποστηρικτές του Πούτιν στην Ελλάδα; Γιατί ο αντιδυτικισμός είναι πιο διαδεδομένος στην χώρα μας για ιστορικούς κυρίως λόγους. Ένας αντιδυτικισμός που είναι διάχυτος στις ακροδεξιές και αριστερές πολυκατοικίες. Ο απολυταρχισμός, η δήθεν ανδρεία, η εναντίωση στον δυτικό τρόπο ζωής είναι στοιχεία που ενώνουν ακροδεξιά και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς.Γι αυτούς ο Ζελένσκι είναι προδότης και puppet των Αμερικάνων. Γι’ αυτούς οποιαδήποτε εναλλακτική στην δημοκρατία , την ελευθερία, την συμπεριληπτικότητα και την ανοχή θεωρείται προτιμητέα ακριβώς επειδή συμβαδίζει με τον δικό τους τελοκρατικό αξιακό κώδικα. Η δημοκρατικές αρχές τους φοβίζουν, προτιμούν ένα κράτος πατερούλη και έναν βαρβάτο ηγέτη, μία ζωή βασισμένη στην θρησκευτική λατρεία ιδεοληψιών και στην διαρκή αντιμετώπιση εχθρών. Το μόνο που τους αξίζει είναι η περιθωριοποίηση.
Συνθηκολόγηση ή μάχη μέχρις εσχάτων; Πιθανότατα το πιο δύσκολο ερώτημα που ανακύπτει από την υπάρχουσα κατάσταση. Μία συμφωνία θα μπορούσε να θεωρηθεί από πολλούς ως προδοσία ή εθνική μειοδοσία ανάλογα και με τους αντίστοιχους όρους της. Η συνέχιση της αντίστασης ίσως να οδηγήσει τον Πούτιν σε ακόμα πιο καταστροφικές πολεμικές μεθόδους όπως οι θερμοβαρικές βόμβες και τα χημικά όπλα ώστε να γλιτώσει χρόνο, όπλα και στρατιωτικό δυναμικό. Ποιοι όροι θα μπορούσαν ωστόσο να καταστήσουν μια συνθηκολόγηση έστω ανεκτή; Η ουδετερότητα και η αποστρατιωτικοποίηση μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον ουκρανικό λαό; Η ουδετερότητα θα περιλαμβάνει εκτός του ΝΑΤΟ και την δυνατότητα ένταξης στην ΕΕ; Και εάν υπάρξει συμφωνία σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα γιατί να μην δοκιμάσει ο Ρώσος δικτάτορας την τύχη του και σε άλλες χώρες όπως πχ η Μολδαβία; Όταν η υποδούλωση και ο έλεγχος έρχονται όχι αναίμακτα, αλλά τουλάχιστον με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, οι δικτάτορες δεν βρίσκουν τον λόγο να μην συνεχίσουν την παρανοϊκή τους πορεία εφόσον οι εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες έχουν καταργηθεί ή επηρεάζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε καμία ελεύθερη ιδεολογία ή κίνημα να αποτελεί δυνητικά τροχοπέδη στα καταστροφικά τους σχέδια. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η μάχη μέχρις εσχάτων είναι η μόνη οδός η οποία μπορεί ταυτόχρονα να ενσαρκώσει τον αγώνα για τις δυτικές φιλελεύθερες ιδέες ,να εντείνει την βοήθεια άλλων χωρών, να περιθωριοποιήσει παγκοσμίως τη Ρωσία και να συμβάλλει στην εσωτερική πολιτική απογύμνωση και αποδυνάμωσή του Βλαντιμίρ Πούτιν. Πόσα χρήματα είναι διατεθειμένος να χάσει ο ρωσικός λαός και οι ολιγάρχες του; Πόσα φέρετρα είναι διατεθειμένοι να υποδεχτούν οι Ρώσοι πίσω στην πατρίδα;
Ο εχθρός της Ρωσίας δεν είναι η δύση και η Ουκρανία, ούτε η δημοκρατία και η ελευθερία. Εχθρός της Ρωσίας είναι ο απολυταρχισμός και οι καθεστωτικές αντιλήψεις. Η απουσία της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Εχθρός της στο τέλος της ημέρας είναι ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Εκείνος ευθύνεται για το ότι η Ρωσία δεν έγινε ποτέ δυτική δημοκρατική χώρα. Εκείνος είναι που ονειρεύεται νέα Γιάλτα εν έτει 2022. Εκείνος είναι που διαπράττει εγκλήματα πολέμου και αιματοκυλεί την Ουκρανία. Εκείνος πρέπει να συντριβεί. Η Ουκρανία, η δημοκρατία και η ελευθερία έχουν καθήκον να νικήσουν.
**Τα άρθρα “Άποψης” εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους και δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκη με την άποψη των “The Athenian Times”
