Αυτό το κείμενο ενδεχομένως να μην γραφόταν, αν δεν είχα αποδεχθεί την πρόταση αγαπημένου μου προσώπου να το συνοδεύσω στην “γιορτή” αυτή “της μουσικής”, που λέγεται MAD Video Music Awards 2022. Όχι ότι όσα συνέβησαν δεν αποτελούσαν από μόνα τους αφορμή για την συγγραφή ενός άρθρου, αλλά η ίδια η εμπειρία μέσα στο στάδιο, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το γνωστό σκηνικό δίνει ένα παραπάνω κίνητρο για να εκφράσω κάποιες σκέψεις για τα όσα έζησα εκεί μέσα κάποια βράδια πριν.
Το γήπεδο του Tae Kwon Do υποδέχθηκε τους χιλιάδες “φιλόμουσους” την Πέμπτη 22 Ιουνίου για τα 19α Βραβεία του Mad, τους νικητές των οποίων αποφασίζει μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας το κοινό. Αυτές είναι οι σύγχρονες εκφράσεις της άμεσης δημοκρατίας…
Εγώ και η παρέα μου δεν είχαμε ψηφίσει, ούτε είχαμε παραστεί ξανά στην συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά ούτε ακούμε και την εν λόγω μουσική. Δέχθηκα όμως την πρόταση να πάμε για να μπορέσω να δω από κοντά τους “πνευματικούς ανθρώπους” που αναντίρρητα διαμορφώνουν τις συνειδήσεις της γενιάς των Millenials.
Οι θέσεις που είχαμε εξασφαλίσει βρίσκονταν σε τέτοιο σημείο, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε καθαρά το μόνιτορ, το οποίο υπαγορεύει στους παρουσιαστές τι θα πουν, την εξαιρετική παράσταση του DJ που έπαιζε χωρίς κονσόλα, αλλά κυρίως τα γεγονότα τα οποία αποτέλεσαν αφορμή να διακοπεί δύο φορές η εκδήλωση.
Είναι άνευ σημασίας να διερευνηθεί και εδώ να αναφερθεί ο λόγος της συμπλοκής, αλλά και τα πρόσωπα που συμμετείχαν, καθώς αυτός είναι ο δικός τους στόχος. Δικός μας στόχος είναι να μεταφέρουμε τι είδαμε, πώς αισθανθήκαμε γι’ αυτό που είδαμε, αλλά και τι σκεφτήκαμε για όλο αυτό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας.
Πρώτα από όλα, αυτό που είδα ήταν ότι στο χώρο όπου κάθονταν όλοι μαζί οι υποψήφιοι των βραβείων, τρεις στους τέσσερις ανθρώπους ήταν αυτό που λέμε στην αργκό “μπράβοι”. Γιατί χρειάζονται όλοι αυτοί οι κύριοι εκεί, σε ένα στάδιο γεμάτο εφήβους, παιδιά και οικογένειες; Είναι όντως απαραίτητοι ή εξυπηρετούν κάποιο βίτσιο μεγαλομανίας και εξουσίας των γνωστών άγνωστων τροβαδούρων; Ποιος τους απειλεί και έχουν τέτοια ανασφάλεια;
Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα και οι πρώτες απορίες που γεννήθηκαν μέσα μου.
Επειδή όμως είμαι λίγο περίεργος, έχω ακομα αρκετές, τις οποίες σε λίγο θα σας εξωτερικεύσω.
Όταν ξέφυγαν τα πράγματα και οι προαναφερθέντες επαγγελματίες στον τομέα της ασφάλειας έπρεπε να δικαιολογήσουν τις πενιχρές τους απολαβές, κατάλαβα ότι οι “μάγκες” δεν είχαν καν την αξιοπρέπεια να λύσουν μόνοι τους την διαφορά τους, όπως έκανε ο καταδικαστέος, Will Smith, πριν κάποιους μήνες στην τελετή των Oscars. Θα μου πεις, “τι μας λες ρε φίλε, συγκρίνεται ο Smith με αυτούς εδώ;”. Κατ’ αρχάς όχι, πάντως ούτε ο μεν ούτε οι δε φαίνεται δεν μπορούν να λύσουν κάποια διαφωνία με ψυχραιμία, οπότε διακρίνω μία σημαντική κοινή τους αδυναμία.
Αφού συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα έκτροπα συνέβαιναν δίπλα ακριβώς στο τμήμα του γηπέδου με τα όρθια πιτσιρίκια, τα οποία έβλεπαν σε απόσταση αναπνοής να εκσφενδονίζονται καρέκλες, καρποί και κύριοι της ασφάλειας να κουβαλούν “ύποπτα” τσαντάκια, χωρίς να γίνεται στις εισόδους του σταδίου σχετικός έλεγχος για τα τσαντάκια αυτά, αναρωτήθηκα γιατί η οργανώτρια αρχή δεν συνόδευσε όλους αυτούς εκτός. Γιατί οι κύριοι παρέμειναν στον χώρο και ύστερα από λίγο ανέβηκαν και στην σκηνή και “τραγούδησαν” (σε εισαγωγικά γιατί όλοι έχουν μάτια και βλέπουν τα ασυγχρόνιστα χείλη και ακούν το μελωδικό playback) ζητώντας ένα υποκριτικό “συγνώμη” πριν ξεκινήσουν την ερμηνεία;
Και τα ερωτήματα μπορούν να συνεχιστούν επ’ αόριστον. Αυτό που έχει σημασία είναι να διακρίνουμε τι κρύβεται πίσω από όλον αυτόν τον υποπολιτισμό, ο οποίος μας επιβάλλεται. Η φυσιογνωμία της μουσικής αυτής, κακέκτυπο ενός αμερικανικού πρωτοτύπου είναι αυτονόητο ότι υποτιμά κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου. Τις γυναίκες πρωτίστως, οι οποίες παρουσιάζονται στα τραγούδια αυτά ως ένα κομμάτι κρέας και τους άνδρες δευτερευόντως, οι οποίοι έχουν ως μόνη καταξίωση και στόχο στη ζώη τον γρήγορο πλουτισμό με οποιοδήποτε παράνομο και μη μέσο. Η πεμπτουσία του σύγχρονου καομπόικου καπιταλισμού.
Αυτά όμως τα γνωρίζουμε χρόνια τώρα. Αυτό που αξίζει όμως να αναδειχθεί είναι η ευθύνη όσων προωθούν όλη αυτή την υποκουλτούρα, αλλά και του κοινού που καταναλώνει και λατρεύει ωσάν είδωλα τους συγκεκριμένους “καλλιτέχνες”.
Οι δισκογραφικές εταιρείες που τους έχουν στο δυναμικό τους, ορισμένες εκ των οποίων ανήκουν σε οικογένειες που πρωταγωνιστούν στα επιχειρηματικά, οικονομικά και ως εκ τούτου και στα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας μας, έχουν ως πρώτο μέλημά τους το πώς θα αποκτήσουν τα τραγούδια των τραγουδιστών τους μεγαλύτερη δημοτικότητα και πώς θα φτάσουν σε όσο περισσότερα αυτιά γίνεται, πράγμα που οδηγεί και σε μεγαλύτερα κέρδη, διαφημίσεις και προβολή. Οι οικογένειες αυτές, χωρίς αυτό που θα αναφέρω να είναι απόλυτο, δεν έχουν ως κύρια ασχολία τις εταιρείες αυτές. Δεν βιοπορίζονται από αυτό. Συνεπώς, κάθε απόφαση που λαμβάνουν, λαμβάνεται υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας και διακριτικής ευχέρειας. Άρα, είναι επιλογή της εγχώριας οικονομικής ελίτ η υπερπορβολή και η επιβολή αυτής της υποκουλτούρας, η οποία είναι για εκείνη η πιο προσοδοφόρα, για όλους εμάς όμως και τον πολιτισμό η πιο ζημιογόνα.
Και εδώ μπορεί να φανεί και κάτι ακόμα. Ότι η νέα γενιά των ισχυρών δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα. Προκειμένου να πουλήσει θα μας ξεφτιλίσει και θα μας εκθέσει σε ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η σύγχρονη βιομηχανία του θεάματος. Η προηγούμενη γενιά δεν ήταν έτσι. Είχε τουλάχιστον την συνείδηση να μην εμπαίζει εξόφθαλμα έναν παρακμάζοντα λαό, τον οποίον τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ και πολύ.
Δεν πρέπει να τον λυπηθώ και πολύ, γιατί όταν οι “κύριοι” ζήτησαν συγνώμη πριν τραγουδήσουν αποδοκιμάστηκαν. Δύο λεπτά μετά, όταν τελείωσε η ερμηνεία τους το κοινό ζητοκραύγασε και τους χειροκρότησε, λες και ήρθε ο Τόμι Λι Τζόουνς από τους “Άντρες με τα μαύρα” και με την χαριτωμένη συσκευή διέγραψε τα όσα συνέβησαν από τη μνήμη. Γιατί δεν γιούχαρε και μετά; Γιατί δεν απαίτησε το κοινό την άμεση απομάκρυνση όλων αυτών; Γιατί δεν ξέρει την δύναμή του είναι η πρώτη αισιόδοξη σκέψη μου. Όμως, γνωρίζω ότι η επόμενη σκέψη μου μάλλον είναι πιο ρεαλιστική: Έχει αρχίσει να μοιάζει με το “τέρας” και δεν μπορεί να κάνει τίποτα πλέον γι’ αυτό. Έχουμε αρχίσει να παραδινόμαστε άνευ όρων, σαν μία άβουλη μάζα, δίχως μνήμη, δίχως ιδανικά, δίχως προορισμό.
Η δικαιολογία της διασκέδασης και της χαλάρωσης αρχίζει πλέον και μου φαίνεται φρούδα. Πλέον είναι ανοχή. Όπως ανέχεσαι να ακούς όλα αυτά και να ακολουθείς ανθρώπους, που οι ελίτ τους έχουν για να τις διασκεδάζουν και να βγάζουν χρήμα από σένα, δίνοντάς τους και κανέναν “μπράβο” για να νιώσουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ό,τι είναι, θα ανέχεσαι και κάθε άλλη υποτίμηση στην αρχή με μία μικροαντίδραση. Ύστερα θα ξεχνάς αυτό που σε ενόχλησε. Και στο τέλος θα σου αρέσει.
Για να κλείσω αυτό το σαν-άρθρο, θέλω να μεταφέρω κάτι το οποίο μόνο όποιος ήταν μέσα στο γήπεδο ίσως παρατήρησε, γιατί θα αποκαλυφθεί μόνο σε όσους ανοίξουν την τηλεόραση και δουν τη μαγνητοσκόπηση.
Μέγας χορηγός της εκδήλωσης ήταν η ΔΕΗ. Κατά τη διάρκεια του show είχε συμφωνηθεί να παίξουν κάποια διαφημιστικά βίντεο με πρωταγωνιστές τους δύο παρουσιαστές της βραδιάς. Το ένα εξ αυτών των βίντεο, κατόρθωσε να με κάνει να ξεχάσω όλο το υπόλοιπο σκηνικό. Αυτό διότι, ήταν μία σκηνή όπου η κυρία παρουσίαστρια στον ρόλο της στο εν λόγω σποτ, υπεδείκνυε στο κύριο παρουσιαστή τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας, όπως το να βγάζει το κινητό από την πρίζα αν έχει φορτίσει πλήρως, να μην έχει ανοιχτό παράθυρο και air-condition ταυτόχρονα και το πιο σημαντικό να συμβουλευθεί τον προσωπικό ηλεκτρονικό σύβουλο της ΔΕΗ για όλα τα σχετικά ζητήματα.
Ούτε εκεί το κοινό αποδοκίμασε. Έμεινε να κοιτά είτε την γιγαντοθόνη είτε την οθόνη του κινητού του. Μας εμπαίζουν σε όλα τα μέτωπα και δεν έχουμε βρει απάντηση ούτε αντιδράμε. Παραμένουμε σιωπηλοί, αποσβολωμένοι και βολικά αμέτοχοι. Αρχίζει να μας αρέσει, δίνει και ηλεκτρικά ποδήλατα η ΔΕΗ, προωθεί την πράσινη ανάπτυξη.
Την δική μας ανάπτυξη και ανάταση ποιος την προωθεί; Άλλοι θεσμοί θα μου πείτε.
Γιατί δεν κυριαρχούν αυτοί και κυριαρχεί το φαινόμενο που περιγράψαμε;
Γιατί και οι ελίτ μας και εμείς πλέον είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων.
Κυρίως συνειδησιακά.
Γιατί κάποτε υπήρχε έστω μία ευγένεια.
Και όπως είχε πει ο Δημήτρης Πουλικάκος: “Η αλητεία θέλει ευγένεια. Αλλιώς είσαι απλά τσόγλανος”.
