Τη μίζερη και μονοδιάστατη καθημερινότητα που έχει εγκαταστήσει τους τελευταίους μήνες στην ελληνική πραγματικότητα ο covid-19 έχει ημερέψει η διαδικασία εκλογής της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Ένα ζήτημα σύνθετο που δημιουργεί σκέψεις και συναισθήματα σε ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού βίου.
Οι συζητήσεις όπως αναμενόταν εμφανίζονται ουκ ολίγες. Το κυριότερο σημείο που αξίζει να σχολιαστεί είναι η τάση των ψηφοφόρων.
Για να μην βλέπουμε τα πράγματα συνεχώς υπό το πρίσμα της κριτικής, είναι σημαντικότατο να αναφερθεί πως ένα τεράστιο ποσοστό όσων προσήλθαν στην κάλπη στις 5/12 ήταν νέοι, δηλαδή η δυναμική βάση της κοινωνίας (ίσως κι η πιο παραγκωνισμένη). Αυτό μόνο του αντικατοπτρίζει, δεδομένης της τεράστιας αποχής από τις Ευρωεκλογές και τις Εθνικές εκλογές του ’19 στις ηλικίες κάτω των 40, ότι επιτέλους αρχίζει να κερδίζει έδαφος η συμμετοχή των νέων στα κοινά, σε μια εποχή που όλοι οι θεσμοί και όλοι οι χώροι δοκιμάζονται από τις δυσκολίες που τους κατακλύζουν. Η δυσπιστία που στο πρόσφατο παρελθόν κυριάρχησε κυρίως μεταξύ των νεότερων απέναντι στην πολιτεία, την επιστήμη και άλλους χώρους δίνει τη θέση της, ίσως όχι εξ ολοκλήρου, σε μια εικόνα υπευθυνότητας. Αυτή η εικόνα έχει χαθεί εδώ και πολλά χρόνια κι η πανδημία έκανε ό,τι μπορούσε για να εγκλωβίσει περισσότερο τη νέα γενιά. Αλλά ας είμαστε συγκρατημένοι, πρόκειται για ένα μικρό δείγμα που δεν μπορεί ακόμη να χαρακτηριστεί αντιπροσωπευτικό. Πάντως είναι μια ελπιδοφόρα αρχή.
Η χαρά μεγάλης μερίδας των πολιτών δεν εξαντλείται σε τέτοιου είδους παρατηρήσεις και στατιστικά. Ο κόσμος δείχνει να ανακουφίζεται από την αναγέννηση, εάν και εφόσον γίνει, λόγω της επιθυμητής εδώ και καιρό πτώσης της βασικής αντιπολιτευτικής δύναμης, του ΣΥΡΙΖΑ. Η περίοδος διακυβέρνησής του, μαζί με όσα αυτή προκάλεσε, καθώς και η οπισθοδρομική και γεμάτη ασάφειες και μυστήρια κριτική του στη δράση της ΝΔ, κούρασαν και άνοιξαν το δρόμο για αλλαγή, ή τουλάχιστον επιστροφή σε κάτι παλιό και γνώριμο. «Παπούτσι απ΄τον τόπο σου κι ας ειν΄και μπαλωμένο» σκέφτονται πολλοί. Ωστόσο αυτή η επιστροφή, παρότι χαροποιεί λόγω της απομάκρυνσης ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζει κενά σαν λογική.
Αρχικά είναι οξύμωρο σαν γεγονός ότι η εκλογική βάση προσπαθεί να απεμπλακεί από τον αριστερό χώρο όπως αυτός εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητά την ανανέωση, αλλά ταυτόχρονα ψηφίζει για αρχηγό, άρα για πιθανό μελλοντικά πρωθυπουργό, πρόσωπα ή πρόσωπα δοκιμασμένα την τελευταία δεκαετία, και κυρίως πρόσωπα που αναμετρήθηκαν με την δημοσιονομική κρίση που ξέσπασε το 2009 και ηττήθηκαν. Ο σεβασμός στην εμπειρία είναι δεκτός, δεν επιτρέπεται, όμως, να οδηγεί στο να αναμασώνται τα ίδια λόγια και μάλιστα να ανακυκλώνονται ρητορικές και πρότυπα της δεκαετίας του ’90. Η Ελλάδα έπιασε πάτο ακριβώς λόγω αυτής της λογικής της εποχής εκείνης, κι επιμένει να φορέσει ξανά το ίδιο σακάκι και «παλιά μου τέχνη κόσκινο».
Αυτά τα σύνδρομα εμποδίζουν την ανάπτυξή μας, βάζουν φρένο στις όποιες προοπτικές έχει η χώρα να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο και προοδευτικό κατά τα δυτικά πρότυπα κράτος. Είναι δυνατόν να συγκινούν ακόμη τα σύμβολα των πελατειακών σχέσεων, του εύκολου χρήματος, της φαινομενικής άνεσης και της αναξιοκρατίας; Το πλήρωμα του χρόνου έδειξε πως αυτός ο τόπος δεν έχει ανάγκη από μεγάλα λόγια, μεγάλες και τρανές προσωπικότητες που σαν μεσσίες θα μας σώσουν. Έπρεπε να έρθει η τρικυμία του κορωνοϊού να αποκαλύψει πως μια χώρα δεν κυβερνάται από οικογένειες κι ονόματα, αλλά απαιτούνται οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, να ακούγεται η φωνή των ειδικών στα ζητήματα του κάθε κλάδου, και ότι χρειάζεται σύνεση κι όχι διχόνοια. Οι εκλογές αυτές έχουν ολίγο από διχασμό, από εσωτερική διάσπαση σε μεν και δε.
Φωνάζουν όλοι για την οικογενειοκρατία, και δεν γίνεται απολύτως τίποτα για λήξει αυτή η παράδοση. Δεν είναι παράλογο συνεπώς, που η Ελλάς λαχανιάζει να ακολουθήσει τον δυτικό δρόμο, τη στιγμή που στα σπλάχνα της οι ισχυροί πόλοι των κομμάτων την κρατάνε πίσω κι έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποι της βούλησης και της ανάγκης του λαού; Απογοητευτικό και συνάμα αντιπροσωπευτικό της πραγματικής εικόνας της Ελλάδα σε όποιον θέλει να λέγεται αντικειμενικός. Ίσως η οικονομική κρίση να μην ήταν αρκετή, ίσως οι απολύσεις και οι περικοπές δώρων, μισθών, συντάξεων και η μείωση των κονδυλίων για την υγεία και την παιδεία να μην ήχησαν επαρκώς στα αυτιά του εν λόγω ψηφοφόρου.
Είναι πραγματικά ενθαρρυντική η τάση για συμμετοχή στη γιορτή της Δημοκρατίας, αλλά θλιβερό που γίνονται κύκλοι γύρω από τα ίδια και τα ίδια. Όντας στον πάτο της θάλασσας δεν πρέπει κανείς να περιμένει μόνο τη θεόσταλτη βοήθεια, αλλά να βοηθά κι ο ίδιος στη διαμόρφωση των δεδομένων. Το όπλο της ψήφου είναι το πιο σημαντικό και απαιτείται να ολοκληρώνει την αποστολή του ύστερα από συνετή και ώριμη σκέψη.
Η Κυριακή έφτασε, η ιστορία συνεχίζει να γράφεται. Καλή τύχη στους διαγωνιζόμενους..
