Στο άκουσμα της “κανονικότητας” μου γεννώνται μεικτά συναισθήματα. Ανασύρει στο θυμικό μου συνήθειες και επιλογές που με κάνουν να αισθάνομαι ασφάλεια, επειδή έχουν αποτέλεσει αντικείμενο πειράματος στο παρελθόν. Με βυθίζει συγχρόνως, όμως, σε μια στατική πρόσληψη της δυναμικής του μέλλοντος που βίαια περιχαρακώνεται στην “κατ’ εικόνα” επιστροφή σε πρότερους συσχετισμούς. Αυτομάτως, λοιπόν, η κανονικότητα αποκτά μια θολερή νοηματοδότηση, ανακόπτοντας την ορμητικότητα επίκλησης των μέσων για την πραγμάτωσή της. Πόσο μάλλον όταν η κανονικότητα προβάλλεται ως το μείζον συγχρονικό πολιτικό μας πρόταγμα. Εκεί τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται, εκτός από θολερά, και απατηλά.
Σε όλες τις ιστορικές φάσεις, ποτέ δεν δημιουργήθηκαν οι συνθήκες ενός αιφνίδιου πισωγυρίσματος· πόσο μάλλον στο σήμερα, που οι αλλαγές που πραγματώνονται είναι τόσο ταχείες και δομικές· αλλαγές που αιφνιδιάζουν. Μα πώς είναι δυνατόν κάποιος που αντιλαμβάνεται την δυναμική των αλλαγών να αντιτείνει ως λύση την επιστροφή στην κανονικότητα; Είτε είναι πεπλανημένα ρομαντικός, είτε συγκεκαλλυμένα απεργάζεται άλλα σενάρια. Σε κάθε φάση της εξέλιξης, η απάντηση στην αλλαγή είναι η προσαρμογή. Βέβαια στους συγχρονικούς μας καιρούς, η προσαρμογή δεν επέρχεται -ευτυχώς- ως άνευ όρων φυσική αυτορρύθμιση, αλλά μπορεί να προκύψει κι ως συντεταγμένη και σχεδιασμένη κοινωνική επιλογή.
Το πρόταγμα επιστροφής στην κανονικότητα είναι πρόδηλα αποπροσανατολιστικό. Απευθύνεται στον μύχιο εαυτό μας αυθυποβάλλοντας τον στην προσδοκία μιας πραγματικότητας που ξέρει, εξευμενίζοντας το πάθος μας να αναζητούμε το άγνωστο. Σε αυτό το άγνωστο που κρύβεται η αλήθεια για μια ζωή ανθρωπινότερη· με λιγότερη εκμετάλλευση, λιγότερες ανισότητες, περισσότερη δικαιοσύνη και κοινωνική ευποιία. Σε μια αλήθεια που καθένας μας διεκδικεί μαχητικά και αγωνιστικά τον ρόλο του ως μέλος της κοινότητας. Η αποκαθήλωση των πολιτικών προταγμάτων στην εποχή μας από τη σφαίρα της εγγενούς αξίωσης για αλλαγή, και η ταύτισή τους με κενές ταυτολογίες προδιαγράφουν την δυστοπία μιας α-πολιτικής εποχής. Μιας εποχής δηλαδή, που θα εκτραπεί εξόφθαλμα η επικυριαρχία του κατά συνθήκη ισχυρότερου στον αδύναμο, κατά το -αγαπημένο για κάποιους- πρότυπο της αυτορρύθμισης. Σε ποια “κανονικότητα” θέλουμε, λοιπόν, να επιστρέψουμε;
