Γράφει ο Άλκης Νικομάνης.
Αν έχεις έστω και ένα φίλο που βλέπει ταινίες, αν έχεις επισκεφθεί έστω και ένα site σχετικό με την ποπ κουλτούρα, αν πέρασες έξω από ένα θερινό σινεμά τις τελευταίες εβδομάδες, αποκλείεται να έχει διαφύγει της προσοχής σου. Ο σαϊεντολόγος της καρδιάς μας, ο Τομ ο Κρουζ έκανε ένα διάλειμμα από τις Επικίνδυνες Αποστολές (τουλάχιστον το franchise) για να φέρει συνέχεια στην ταινία του από το 1986, το Top Gun. Και δεν είναι πια μυστικό, η νέα ταινία είναι αδιαμφισβήτητη επιτυχία.
Τι συμβαίνει, αναρωτιέστε όσοι δεν προλάβατε ήδη να απολαύσετε τον αγαπημένο action star να επιστρέφει σε έναν ρόλο καθοριστικό όσο λίγοι για τη μετέπειτα καριέρα του; Υπάρχει άραγε τρόπος να επιστρέψεις σε μια από τις πιο cult ταινίες εκείνης της δεκαετίας, χωρίς να έχεις συντηρήσει στο μεταξύ, σε ένα διάστημα 35 χρόνων, το ενδιαφέρον των θαυμαστών της με τον παραμικρό τρόπο; Και τέλος πάντων γιατί τόσος ντόρος για μια ταινία με πιλότους να κάνουν τα αεροπλανικά τους;
Είμαι εδώ να απαντήσω σε όλες τις εύλογες απορίες και προπαντώς να προτρέψω όποιον αμφιταλαντεύεται να πάει στον κοντινότερο κινηματογράφο του να απολαύσει το Top Gun: Maverick. Γιατί η μεγάλη οθόνη του αξίζει.
Γιατί λοιπόν το “Top Gun: Maverick” είναι ένας σπάνιος θρίαμβος;
Λόγος νο. 1: Είναι πραγματικό αουτσάιντερ
Αν δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά, το Top Gun δεν είναι η πιο δημοφιλής ταινία της δεκαετίας του ’80. Για το συγκεκριμένο τίτλο «διαγωνίζονται» άλλες ταινίες της συγκεκριμένης δεκαετίας, καινοτόμες ιδίως στους χώρους της επιστημονικής φαντασίας. Είναι όμως μια ταινία με καρδιά, που έχει κερδίσει ένα πιστό κοινό μέχρι σήμερα, ακόμα και αν το κεντρικό της θέμα δείχνει τρομερά εξειδικευμένο. Η ιδέα της συνέχισης του, λοιπόν, δείχνει παράταιρη. Με εξαίρεση το (εξαιρετικό) Blade Runner 2049, είναι ίσως η μοναδική ταινία της συγκεκριμένης δεκαετίας που λαμβάνει συνέχεια, δίχως να υπάρχει καμία ενδιάμεση επαφή με το κοινό της, όπως φροντίζουν να κάνουν οι franchise movies που συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας.
Οπότε για να τα πούμε λίγο χονδρικά, δεν είναι μόνο ότι κανείς δεν περίμενε να είναι καλό. Κανείς δεν το περίμενε γενικά. Και αν κάποιες κλασικές ταινίες των ‘80s και η αστείρευτη αγάπη του κόσμου για αυτές μας έχουν διδάξει κάτι, αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ότι όλοι λατρεύουν να βλέπουν τα αουτσάιντερ να νικούν.
Λόγος νο. 2: Δεν πέφτει στις παγίδες της νοσταλγίας
Υπάρχουν μερικές εύκολες παγίδες στις οποίες οι σεναριογράφοι των sequels λατρεύουν να πέφτουν, όσο και το κοινό αρκετά συχνά λατρεύει να βλέπει. Πρόκειται κυρίως για τη ρηχή νοσταλγία. Ποιος μπορεί να απαρνηθεί μερικές ακόμα κλεφτές ματιές σε κλασικές εικόνες, ήρωες και καταστάσεις που γνώρισε σε νεότερη ηλικία και που του θυμίζουν την εποχή της ακμής του; Εκμεταλλευόμενες το συγκεκριμένο συναίσθημα, είναι σύνηθες πολλές ιστορίες -ιδίως δράσης, επιστημονικής φαντασίας και υπερηρωϊκές- να ξαναζεσταίνονται και να ξανασερβίρονται με ελάχιστη νέα, δική τους αξία να προστίθεται στη συνταγή. Είναι ενδεχομένως το θεμέλιο κάθε επιτυχημένου blockbuster των ημερών, ένας ατέλειωτος κύκλος αυτοαναφορικότητας και κυνηγιού των εκπλήξεων (Easter eggs) που έχουν διασκορπιστεί στην ιστορία εξυπηρετώντας την ίδια τη χαρά της αναζήτησης και όχι την ιστορία.
Το Top Gun: Maverick αφιερώνει πολύ λίγο χρόνο σε αυτά τα χαρακτηριστικά, πρόθυμο να τα προσπεράσει γρήγορα και να αναδείξει τη δική του αξιομνημόνευτη πορεία. Ναι, θα δούμε τα θρυλικά γυαλιά, το δερμάτινο, τη μοτοσικλέτα, λίγα γνώριμα πρόσωπα, τραγούδια και κάποιες εικόνες της προετοιμασίας μιας πτήσης που είχαμε δει ακριβώς ολόιδιες στην ταινία του 1986. Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πράγμα για το οποίο επισκεπτόμαστε ξανά αυτό τον κόσμο. Ξέρεις ποιο είναι;
Λόγος νο. 3: Περνάμε χρόνο με ενδιαφέροντες χαρακτήρες
Θα περίμενε κανείς το νέο Top Gun να βουτάει κατευθείαν στη δράση, δεδομένου ότι ο πρωταγωνιστής του είναι ένας έμπειρος πια πιλότος και πρωτοπόρος στην εναέρια μάχη. Αλλά το Top Gun: Maverick έχει πάρει τα κατάλληλα μαθήματα από τον προκάτοχό του. Δε βιάζεται να πάει στους (πράγματι) εντυπωσιακούς άσσους που έχει στο μανίκι και όλοι λίγο-πολύ ξέρουν ότι θα δουν, τις αερομαχίες και τις αποστολές κινδύνου. Αντ’ αυτού, επιστρέφουμε και πάλι στην ακαδημία της οποίας υπήρξε μαθητής και ο ίδιος ο Pete “Maverick” Mitchell. Εκεί που έμαθε να συνεργάζεται και να πρωτοπορεί, ερωτεύτηκε, ανέπτυξε φιλίες και αντιπαλότητες και φυσικά υπέστη την μεγάλη απώλεια που τον σημάδεψε στην υπόλοιπη πορεία του. Και μια ελίτ ομάδα αριστούχων της ακαδημίας στρατιωτικών πιλότων έχει μερικές εβδομάδες να μάθει από την εμπειρία του και να δεθεί, αν θέλει να πετύχει στην αποστολή ζωής ή θανάτου που τους ανατίθεται. Από τον έτερο πρωταγωνιστή “Rooster” του Miles Teller και τον εγωιστή “Hangman” του Glenn Powell, έως τον αυστηρό διοικητή “Cyclone” του Jon Hamm, όλο το cast φαίνεται να απολαμβάνει στο έπακρο το χρόνο που περνάει ο ένας με τον άλλο, με αποτέλεσμα οι προσωπικές ιστορίες τους να κινούν την περιέργεια του θεατή. Του θεατή που μπήκε στην ταινία για να δει τον Maverick του τίτλου, και βγαίνει ευχόμενος κάποια στιγμή στο μέλλον να δει και τους υπόλοιπους λίγο περισσότερο.
Λόγος νο. 4: Ο Tom Cruise
Το Βαρύ Πυροβολικό του τίτλου, στο τέλος της ημέρας, παραμένει ο συνήθης ύποπτος. Ο Tom Cruise, ο μεγάλος αυτός action star που έχει αισίως κλείσει τα 59, αρνείται εδώ έναν τίτλο που συχνά του αποδίδουν, αυτόν του αγέραστου και αγκαλιάζει το φυσικό γεγονός ότι γερνάει. Γερνάει όμως με τον τρόπο του. Η αποφασιστικότητα διασπά το αυτάρεσκο χαμόγελο των εποχών που ήταν νέος και αήττητος. Νευριάζει με την τεχνολογία και την εμμονή του σύγχρονου κόσμου να βασίζεται σε αυτή -όπως εκφράζεται από τους χαρισματικούς Jon Hamm και Ed Harris- και πιστεύει στα ανθρώπινα χέρια πίσω από το πηδάλιο. Διασκεδάζει με την ψυχή του τη διδασκαλία στις αερομαχίες, το φλερτ, ή μια μέρα στην παραλία. Παραμένει αυθάδης και ατίθασος, αλλά τηρεί τα μέτρα, μιας που αποτελεί μέρος του στρατού πλέον. Οι παραλληλισμοί του Maverick με τον ίδιο τον Cruise και την πίστη του στον «παλιό τρόπο» είναι παραπάνω από εμφανείς.
Γνωρίζοντας την τελειομανία του Cruise να γυρίζει ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές απαρνούμενος τη βοήθεια της τεχνολογίας και των κασκαντέρ για το πιο αληθοφανές αποτέλεσμα, είναι πραγματικά υπέροχο ότι τα κάνει ακόμα όλα. Σε αντίθεση με πολλούς της εποχής του όπως τον Harrison Ford (Star Wars 7-9), Sylvester Stallone (Creed) ή ακόμα και το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Karate Kid/Cobra Kai, δεν αρκείται σε απλό καθοδηγητικό ρόλο για μια νέα γενιά. Είναι εδώ για μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη μελέτη του παλιού του χαρακτήρα. Και φτιάχνει μια ταινία που πετυχαίνει με ακρίβεια κάθε στόχο της, διαψεύδοντας οποιονδήποτε ισχυρίζεται ότι «δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά». Κάποιοι τα φτιάχνουν ακόμα καλύτερα.
