Η Έμι, καθηγήτρια ενός καλού ιδιωτικού σχολείου, μετά τη διαρροή ενός ερασιτεχνικού βίντεο πορνό με πρωταγωνιστές την ίδια και τον σύζυγό της, βρίσκεται αντιμέτωπη με τους γονείς των μαθητών εξαιτίας του σκανδάλου που θέτει σε κίνδυνο την καριέρα της.
Κοινωνική σάτιρα και αιχμηρό πολιτικό σχόλιο από έναν Ρουμάνο σκηνοθέτη που δεν διστάζει να κοιτάξει κατάματα την ιστορία και το παρόν της χώρας του στηλιτεύοντάς το. Παρότι η ιδέα και η αφήγηση είναι πρωτότυπες δεν κατορθώνει να κρατήσει τον θεατή. Χρυσή Άρκτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου.
Το ξεκίνημα της ταινίας ίσως σοκάρει τους θεατές. Αντιλαμβάνεται κανείς από την αρχή ότι το ερωτικό βίντεο της πρώτης σκηνής είναι αυτό που εν συνεχεία θα διαρρεύσει θέτοντας σε κίνδυνο την δουλειά της πρωταγωνίστριας. Μετά από μερικές (τελείως άσκοπες και αφόρητα κουραστικές) μετακινήσεις της Έμι στην πόλη και από μικρές ιστορίες (στο σούπερ μάρκετ και τους δρόμους) η ίδια καλείται σε «απολογία» ενώπιον των γονέων των μαθητών. Τι εντύπωση δίνει στους μαθητές με αυτό το βίντεο; Επιτρέπεται να διδάσκει; Την θέλει η σχολική κοινότητα; Ποια είναι τα όρια μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής; Επηρεάζεται αυτή όταν εκτίθεται δημόσια;
Ο φακός του Ζούντε εστιάζει στις κοινωνικές ανισότητες της ρουμανικής πραγματικότητας χωρίς βέβαια αυτό να σχετίζεται με την εξέλιξη της πλοκής ή των χαρακτήρων πέρα από το ότι αναδεικνύει ορισμένες παθογένειες της κοινωνίας εν γένει, όπως η υποκρισία, ο νεοπλουτισμός και η κοπιώδης προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να θεωρήσουν τον εαυτό τους κομμάτι της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας. Το απόλυτο κενό που θέλει να αποτυπώσει ο σκηνοθέτης -και το οποίο αυτοτελώς έχει μεγάλο ενδιαφέρον- επιτυγχάνεται από τα πλάνα του, τα οποία όμως δεν συνδέονται τόσο νοηματικά όσο και αφηγηματικά με την πλοκή και τους χαρακτήρες. Και ενώ η ταινία έχει μια καλή ιδέα και είναι αφηγηματικά πρωτότυπη (με ένα πολύ καλό δεύτερο μέρος), το πρώτο μέρος έχει πολύ αργό ρυθμό.
Το «Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό» καταφέρνει να συνδυάσει ευφυώς το χιούμορ με το δράμα, με τις απαραίτητες δόσεις πλάκας. Και τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο σκηνοθέτης, παρότι ενδιαφέροντα, δεν αποκτούν την αξία που θα μπορούσαν. Το κοινό και οι κριτικοί έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο 71ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και απέσπασε πολύ καλές κριτικές, ωστόσο το κοινό δεν δείχνει να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό των κριτικών, ενώ όσον αφορά την γενέτειρα του σκηνοθέτη, εκεί δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
