Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Δεν υπάρχουν ηθικές ή ανήθικες σεξουαλικές προτιμήσεις και συμπεριφορές σε πλαίσια συναίνεσης και αμοιβαίας ικανότητας συνειδητοποίησης της πράξης. Η αμφιφυλόφιλοι και οι ομοφυλόφιλοι ούτε ανώτεροι ούτε κατώτεροι είναι από τους ετεροφυλόφιλους. Φυσικό θεωρείται ότι επιτρέπει η φύση. Αφύσικο είναι για έναν άνθρωπο να φωτοσυνθέτει. Η επιλογή φύλου των ερωτικών συντρόφων και οι συναφείς πράξεις είναι κάθε άλλο φυσιολογικές. Τα όργανα του ανθρώπου δεν επιτελούν κατ’ ανάγκη ορισμένους μόνο σκοπούς όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν. Το στόμα, για παράδειγμα, εμφανίστηκε επειδή οι πρώτοι πολυκύτταροι οργανισμοί χρειάζονταν έναν τρόπο για να εισάγουν θρεπτικές ουσίες στο σώμα τους. Σήμερα εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε το στόμα μας για αυτόν τον σκοπό αλλά το χρησιμοποιούμε επίσης για να φιλάμε και να μιλάμε. Η ίδια λογική ισχύει και για τα γεννητικά μας όργανα. Το σεξ αναπτύχθηκε με σκοπό την αναπαραγωγή. Οι χιμπατζήδες με άνω του 90% όμοιο DNA με αυτό του homo sapiens χρησιμοποιούν το σεξ για να εδραιώσουν πολιτικές συμμαχίες, να δημιουργήσουν οικειότητα και να αποφορτίσουν εντάσεις. Εμείς οι άνθρωποι το χρησιμοποιούμε και για απόλαυση. Κανένας νόμος της βιολογίας και της φύσης δεν μας το απαγορεύει.
Ο δύσπιστος αναγνώστης θα αντιτείνει στο επιχείρημα της φυσικότητας εκείνο της ηθικότητας. Νομοτελειακά θα καταλήξει σε λογικά άλματα και παράλογες συγκρίσεις όπως στο ότι με τα γεννητικά όργανα μπορούμε επίσης να βιάσουμε ή και να προβούμε σε σεξουαλική συνεύρεση με παιδιά. Και αυτές σεξουαλικές συμπεριφορές είναι άλλωστε. Το πρόβλημα όντως εδώ είναι ως επι το πλείστον κοινονικοηθικό. Η τεράστια διαφορά έγκειται στο γεγονός πως η ερωτική συναινετική συμπεριφορά που εξαρτάται από την έλξη προς κάποιο φύλο δεν προκαλεί βλάβη ούτε σε κάποιο άτομο ούτε και στην ιδέα της δικαιοσύνης σε μια δημοκρατική και φιλελεύθερη πολιτεία. Αντίθετα ο βιασμός πληγώνει βάναυσα την γενετήσια ελευθερία ενώ η παιδεραστία βάλλει άμεσα και καθοριστικά έναντι της ψυχολογικής υγείας , της σεξουαλικής συνείδησης και της προσωπικότητας του παιδιού την ίδια στιγμή που η ηλικία του δεν του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται πλήρως τη σημασία της πράξης. Στον σχετικό νόμο τίθενται ορθά ως όριο τα 15 έτη ενώ η τιμώρηση του δράστη που ερωτοτροπεί με άτομα κάτω των 15 ετών (ο δράστης πρέπει να είναι άνω των 15) διαφοροποιείται συσχετιζόμενη και με την συμπλήρωση ή μη των 12 ετών. Οι ομοφυλοφιλικές και αμφιφυλοφιλικές σχέσεις ουδεμία συνάφεια έχουν με την παιδεραστία. Δεν ζημιώνουν ούτε τα εμπλεκόμενα μέρη ούτε τις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Επιπλέον δεν συσχετίζονται ούτε βιολογικά. Καμία επίσημη και ορθή επιστημονικά μελέτη δεν έχει αποδείξει κάτι τέτοιο.
Η σύνδεση ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας είναι η ακραία -η όχι τόσο διαδεδομένη πλέον- αντιμαχόμενη επιχειρηματολογία. Η κοινωνική πρόοδος έχει καλώς η κακώς οδηγήσει και στην απάλυνση των εκτοξευόμενων κατηγοριών. Υποστηρίζεται πια πως έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους. Το πρόβλημα με αυτή την άποψη είναι ότι καθιστά το κρεβάτι ως τον μοναδικό χώρο που επιτρέπεται να δημιουργείται και να καλλιεργείται έρωτας και αγάπη μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Αν δύο άντρες είναι πιασμένοι χέρι χέρι ή φιλιούνται σε δημόσιο χώρο χαρακτηρίζονται συνήθως ως αδερφές και κακό πρότυπο για τα παιδιά μας, ενώ αν δυο γυναίκες κάνουν το ίδιο η αντίδραση θα υπάρχει μεν αλλά αποδυναμωμένη επειδή τυχαίνει οι «ωραίες λεσβίες» να αποτελούν αντικείμενο ερωτικών φαντασιώσεων για τους άνδρες. Σε αυτό το σημείο διαγράφεται και η αλληλεξάρτηση πατριαρχίας και αντίθεσης στην αντρική ομοφυλοφιλία. Η ομοφυλοφιλία έτσι συνδέεται με την κακώς εννοούμενη θηλυπρέπεια και με πατριαρχικές αντιλήψεις που εστιάζουν στην βιολογική και διανοητική κατωτερότητα των θηλυκοτήτων. Η ηθική βάση του μίσους έναντι της ομοφυλοφιλίας είναι και η βιολογική βάση που κάνει πολλούς άντρες να νοιώθουν ανώτεροι. Η διαφορά μεταξύ εκείνων και όσων αποδεχόμαστε την ισότητα είναι πως εμείς κατανοούμε την λειτουργία της εξέλιξης και της τάσης προς αναπαραγωγή οντολογικά και όχι δεοντολογικά. Δεοντολογία σήμερα δημιουργούν μόνο οι πολιτισμοί.
Σύμφωνα με την σύγχρονη επιστήμη η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία είναι κανονικές και θετικές παραλλαγές την ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Απλοϊκά μιλώντας είναι σαν να αρέσει σε κάποιους το παγωτό με γεύση φράουλα και σε άλλους το παγωτό με γεύση μάνγκο ή και τα δύο. Ωστόσο ο έρωτας και η αγάπη δεν είναι απλά μπάλες παγωτού. Συνιστούν θεμελιώδη στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Βρίσκονται στον πυρήνα της φύσης μας και πρωτοστατούν στον αγώνα για υγεία και ευτυχία. Γι’ αυτό ακριβώς δεν πρέπει να περιορίζονται ούτε χωρικά ούτε ηθικολογικά. Ούτε κοινωνικά, ούτε και νομικά. Τα prides ακριβώς αυτό αναδεικνύουν. Την αναγκαιότητα για ισότητα παντού. Μπορώ να δεχτώ την άποψη ότι κάποιες πλευρές του pride είναι ακαλαίσθητες, αλλά όχι ότι είναι εσφαλμένες. Μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη δικαίωμα στον πολιτικό και θρησκευτικό γάμο και στην τεκνοθεσία. Για ανθρώπους που γίνονται αποδέκτες διακρίσεων σχεδόν καθημερινά. Η κατάσταση σίγουρα έχει βελτιωθεί αλλά ακόμα απέχει από τα επιθυμητά επίπεδα. Ο γάμος δεν είναι μόνο για τους στρέιτ και τα παιδιά που θα μεγαλώσουν με γκέι γονείς δεν κινδυνεύουν από αυτούς αλλά από τους άλλους γονείς που αναθρέφουν τα παιδιά τους με προκαταλήψεις και ρητορική μίσους και από την ανοχή ή την ανικανότητα της πολιτείας να αντιπαρατεθεί με τον ερωτικό ρατσισμό.
Και κάτι επίκαιρο. Οι εταιρίες και οι οργανισμοί που προσθέτουν τα σύμβολα της lgbtq+ κοινότητας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διατηρούν και στις καμπάνιες τους δρούνε αναντίρρητα με θετικές προθέσεις και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στον αγώνα για την πλήρη ισότητα δικαιωμάτων. Παρ’ όλα αυτά παρατηρείται πως δεν πράττουν το ίδιο σε χώρες πολιτισμικά εχθρικές προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι μία στάθμιση μεταξύ εταιρικού κοινωνικού καθήκοντος και εταιρικού συμφέροντος. Στις δυτικές χώρες αυτά ταυτίζονται. Στις απολυταρχικές χώρες όχι. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τις εταιρίες και τους οργανισμούς αυτούς για υποκρισία όταν ο κύριος στόχος τους είναι η επίτευξη οικονομικού κέρδους. Δεν μπορώ όμως και να πανηγυρίζω για μια συμπεριφορά που δεν αποτελεί προϊόν φιλελεύθερης νοοτροπίας αλλά προσταγή οικονομικών συμφερόντων.
