Της Αλεξάνδρας Κραέτε
Γιορτές και κατάθλιψη. Δρόμοι γιορτινά στολισμένοι.Τραπέζια γεμάτα με γλυκίσματα και σπίτια έτοιμα να υποδεχτούν οικεία πρόσωπα.Ανάμεσα στα χαμόγελα,τις χαρούμενες μουσικές και τα στολισμένα με φωτάκια χριστουγεννιάτικα δέντρα, φαίνεται να μην υπάρχει χώρος για συναισθήματα όπως η θλίψη, η μελαγχολία,το άγχος,η οργή.Ωστόσο τα συναισθήματα,αυτά,είναι κάτι παραπάνω από ανθρώπινα και η άρνηση μας να τα νιώσουμε αυτές τις ημέρες αποτελεί παραλογισμό.
Το άρθρο αυτό δεν έχει ως σκοπό να μιλήσει για το τι σημαίνει κατάθλιψη για το άτομο που την βιώνει ούτε εξιστορεί την εμπειρία του να πάσχεις από κατάθλιψη ενώ επικρατεί γιορτινό κλίμα.Μία τέτοια προσπάθεια από την πλευρά μου θα ήταν μάταιη καθώς αφενός δεν διαθέτω κανενός είδους ειδικότητα στο κομμάτι της κλινικής ψυχολογίας και αφετέρου δεν επιθυμώ να φέρω το βάρος του να εκπροσωπήσω μία ομάδα ατόμων, των οποίων η ψυχοσύνθεση είναι τόσο ρευστή και πολύπλοκη.
Το άρθρο αυτό είναι μία προσωπική απόπειρα να απευθυνθώ στους ανθρώπους εκείνους που χρειάζονται την υπενθύμιση ότι οι γιορτές είναι ένα ακόμα προνόμιο και όπως κάθε προνόμιο είναι μόνο για μερικούς.Επιθυμώ να απομακρύνω το φορτίο των τύψεων και των ενοχών που συνοδεύουν τις υπόλοιπες σκέψεις αυτών των ανθρώπων.Επιθυμώ να είμαι η φωνή, ανάμεσα στις τόσες που ηχούν μέσα στο κεφάλι τους, η οποία λειτουργεί σχεδόν λυτρωτικά.Επιθυμώ,πάνω από όλα,να αποτελώ την φωνή που θα τους δώσει την υπόσχεση ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.
Βλέπετε επιλέγω να είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο καθένας μας έχει ένα μικρό ρόλο σε αυτό που ονομάζεται “ζωή” και ενώ αδυνατώ να δώσω μια καλή εξήγηση για τον πόνο που πρέπει να υποστούν κάποιοι από εμάς μπορώ μόνο να ελπίζω ότι ο καθένας μας περιβάλλεται από φίλους και οικογένεια που θα σταθούν σε αυτές τις στιγμές.Ίσως αυτές οι στιγμές δεν θα είναι στιγμές. Ίσως είναι ημέρες που θα γίνουν εβδομάδες που θα μετατραπούν σε χρόνια.Ίσως όλα τα παραπάνω είναι κενές λέξεις που ακούγονται ως ασυναρτησίες.Γνωρίζω,όμως,την ανακούφιση που σου προσφέρει η σκέψη ότι πίσω από το πόνο μου υπάρχει λόγος και αναμένεται κάτι φωτεινότερο.
Οι γιορτές δεν είναι γιορτές για όλους μας. Το άρθρο, αυτό, είναι ο δικός μου οδηγός για το πως επιλέγω να βιώνω όχι μόνο τις γιορτές αλλά κάθε δυσκολία που μου αναμένεται. Χωρίς τύψεις και ενοχές που δεν μπορώ να ταιριάξω με τα χαμογελαστά πρόσωπα. Ίσως, αυτός, ο τρόπος γραφής να μην μου είναι ταιριαστός και κάπου, κάπως να έχω ρομαντικοποίησει την πραγματικότητα. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι τόσο αληθινή όσο επιλέγουμε εμείς να πιστεύουμε.
