Η Όλγα, σύζυγος ενός εργοστασιάρχη στη Λαμία, εγκαταλείπει τον άντρα της κλέβοντάς του ένα εκατομμύριο ευρώ ώστε να φύγει με τον εραστή της, πρώην λαϊκό τραγουδιστή και πλέον ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου. Η απόφαση του συζύγου να τους εκδικηθεί θα εμπλέξει τον υπόκοσμο με απροσδόκητες συνέπειες.
Ο Οικονομίδης μιλά για την προδοσία, την αγάπη, την απληστία, την ανθρώπινη γελοιότητα και τον υπόκοσμο με ένταση, σκηνές ανθολογίας και βιτριολικό χιούμορ συνδυάζοντας Κοέν, Μακ Ντόνα και Ταραντίνο σε μία πολύ απολαυστική ταινία.
Ο τολμηρός δημιουργός μετά το σκοτεινό “Μαύρο Ψάρι” (2014) επέστρεψε με μία μαύρη κωμωδία στις 5 Μαρτίου. Με πολλαπλές sold out βραδιές η ταινία φαινόταν ότι θα είχε μία πολύ καλή πορεία στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μία εβδομάδα αργότερα επιβλήθηκε το lockdown.
Το παράνομο ζευγάρι (Βίκυ Παπαδοπούλου, Βασίλης Μπισμπίκης) αποφασίζει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Η Όλγα, έχοντας το ένα εκατομμύριο ευρώ, προτείνει να πάνε στην Πάτρα ώστε να ξεφύγουν από τον σύζυγό της που έχει αποφασίσει να πάρει εκδίκηση. Όταν μπαίνουν στη μέση οι μανάδες των πρωταγωνιστών, στήνοντας σχέδια και επικοινωνώντας με τους τοπικούς μαφιόζους, σε μία κοινωνία όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, η κατάσταση θα εκτραχυνθεί επικίνδυνα.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει πως ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να είναι κριτικός απέναντι στην πραγματικότητα. Ο Οικονομίδης από το “Σπιρτόκουτο” (2002) υπηρετεί πιστά ένα υπαρξιακό σινεμά όπου κυριαρχούν τα ανθρώπινα πάθη, η βία και οι ακραίες συμπεριφορές. Αποτυπώνοντας με ρεαλισμό τις καταστάσεις εκθέτει τη μόνιμη προβληματική του, διατηρώντας τον αισθητικό του πυρήνα. Στο δικό του σύμπαν λοιπόν, όπου οι άνθρωποι μιλάνε με συγκεκριμένο τρόπο και κυριαρχούν η ανηθικότητα και το ψέμα, οπτικοποιεί περίτεχνα μία ιστορία ερωτικού τριγώνου με καμβά την ελληνική καλοκαιρινή επαρχία με στοιχεία αυτοαναφορικότητας και χαρακτήρες (και ηθοποιούς) άλλων ταινιών του που κάνουν cameo εμφανίσεις.
Πιάνοντας άψογα τον παλμό της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας και της νοοτροπίας της εντάσσει στο ίδιο κάδρο τη τζαζ με το λαϊκό, το γέλιο με τη βία και σκληρούς μαφιόζους που συγκινούνται με ένα τραγούδι. Δεν λείπει φυσικά το καυστικό σχόλιο στα ταπεράκια και το ντάντεμα, στους καθηλωμένους άεργους καφενόβιους, τους νεοσκυλάδες, στην καψούρα, τους φωτισμούς νέον, τις κιτς διακοσμήσεις κ.λπ., στοιχεία βέβαια της οικονομιδικής υφολογικής ταυτότητας.
Μεγάλης διάρκειας παγωμένα βλέμματα και σιωπές που μιλάνε πολύ δυνατά, συστήνουν την πιο προσιτή οικονομιδική κινηματογραφική πρόταση με προβάδισμα στο χιούμορ. Φυσικά δεν λείπει το χυδαίο υβρεολόγιο καθώς ο δημιουργός της δεν μπορεί να μην κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να παραβλέψει το γεγονός ότι οι χαρακτήρες του έτσι θα μιλούσαν στην πραγματικότητα (χωρίς βέβαια να λείπουν και οι υπερβολές).
Δείτε το trailer της ταινίας:
Πηγές φωτογραφιών: www.athinorama.gr / www.cinemagazine.gr / www.lifo.gr
