Του Στέλιου Δανδουλάκη*
Ημέρα ιστορική, ημέρα υπερηφάνειας, ημέρα ακόμα και συγκίνησης. Ημέρα που αδιαμφισβήτητα αποδεικνύει πρωτίστως ότι μόνο μέσα από την ενότητα και επί τη βάσει κοινών αξιών, οι αγώνες κερδίζονται. Είναι όμως και ημέρα μνήμης για όσους συνέδραμαν σε αυτήν την προσπάθεια. Πολλές οι τιμές που δικαίως αποδόθηκαν στους εκπροσώπους των «Μεγάλων Δυνάμεων» για την κομβική τους βοήθεια και συνδρομή στην Επανάσταση. Ρωσία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πραγματικοί αρωγοί στον αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία, χωρίς τη συμβολή των οποίων αντικειμενικά η εξέλιξη θα ήταν άρδην διαφορετική. Τα φώτα δικαίως, λοιπόν, στράφηκαν στα Κράτη αυτά, αξίζει βέβαια να σημειωθεί, ότι αρχικά αντιμετώπιζαν με καχυποψία και ανησυχία την Ελληνική εξέγερση, σταδιακά όμως, μετέβαλαν τη διπλωματική τους στάση κυρίως για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα.
Πλην όμως, ουδείς πέραν της Προέδρου της Δημοκρατίας δεν αναφέρθηκε στην Αϊτή. Γιατί όταν ο Αδαμάντιος Κοραής από την Γαλλία απηύθυνε έκκληση για βοήθεια στην Παγκόσμια Κοινότητα, η μοναδική απάντηση ήρθε από την Αϊτή, μία χώρα μικρή και φτωχή στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Για την ιστορία λοιπόν η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα που επισήμως αναγνώρισε με ειλικρινή ενθουσιασμό την επανάσταση του 1821 και ταυτόχρονα το νόμιμο δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση και Ανεξαρτησία. Τίποτε βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς η Αϊτή υπήρξε η πρώτη στην ιστορία χώρα που κατήργησε τη δουλεία.
Η φτωχή και μακρινή Αϊτή, μη έχοντας ολοκληρώσει τον Αγώνα της κατά των Γάλλων αποικιοκρατών, δε μπορούσε να συνδράμει τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά την Ελλάδα το 21’. Ωστόσο, συμβολικά αποστέλλει 45 τόνους καφέ προς πώληση, προκειμένου να αγοραστεί πολεμικός εξοπλισμός και 100 εθελοντές στρατιώτες, οι οποίοι δεν προλαβαίνουν καν να φτάσουν στη Χώρα μας καθότι πεθαίνουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από την άλλη μεριά του Χάρτη. Στη «θυσία» αυτή τα ΜΜΕ ουδόλως αναφέρθηκαν και μόνο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε την αρμόζουσα έμφαση και αξία, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι είναι αντάξια των περιστάσεων και του θεσμικού της ρόλου. Η Αϊτή δεν έστειλε «Πρίγκιπες» , η παρουσία της όμως σήμερα θα έπρεπε να θεωρείται παραπάνω από επιβεβλημένη.
Η στάση της και η ιστορική πράξη αλληλεγγύης της , εμφατικά θυμίζουν ότι δεν εξαρτώνται όλα από το στρατιωτικό βεληνεκές ενός Κράτους ή τη συγκυριακή διπλωματία του, αλλά και από τα ιδανικά της Ελευθερίας, της εθνικής αυτοδιάθεσης και της συμμετοχής με αυτοθυσία και πάθος σε έναν αγώνα αμφίρροπο, από την έκβαση όμως του οποίου διακυβεύεται η ίδια σου η θέση ανάμεσα στα Έθνη.
Αξίζει πάντως, να σταθεί κανείς στους εμπνευσμένους στίχους ενός εκ των μεγαλυτέρων Φιλελλήνων της Ιστορίας , του Λόρδου Βύρωνα, ο οποίος ορμώμενος από τους αγώνες και τις εξεγέρσεις Κρατών όπως η Αϊτή και η Ελλάδα με κοινή αφετηρία τον πόθο για Ανεξαρτησία, σημειώνει στο ποίημά του «Η Εποχή του Ορειχάλκου»:
«Πάνω στις κορφές του Άθω και τις Άνδεις κυματίζει , λάβαρο που είναι το ίδιο και δύο κόσμους χαιρετίζει».
Δικηγόρος
*Μεταπτυχιακός Φοιτητής Τμήματος Πολιτικών Επιστημών Παν. Κρήτης
