Γράφει η Μαρία Τσούκα
Και όλα ξεκινούσαν με το «Εδώ Λιλιπούπολη» που έλεγε ο δημοσιογράφος Μπρίνης και προβαλλόταν στο τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΤ. Συνδυάστηκε με τη θητεία του Μάνου Χατζιδάκι ( 1976-1980) και χαρακτηρίστηκε μια κίνηση ρηξικέλευθη τόσο τότε, όσο και στις μέρες μας.
“H Λιλιπούπολη ξεκίνησε σαν μια εκπομπή για να μαθαίνουν τα πολύ μικρά παιδιά τι είναι το κόκκινο χρώμα, τι το πράσινο, τι είναι το κοντά, τι το μακριά, το μικρό, το μεγάλο” έχει πει η Μαριανίνα Κριεζή για τη ραδιοφωνική παιδική σειρά που “έτρεξε” στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι· μια μουσική προσωπικότητα που εκτίμησε και έδωσε πεδίο δράσης σε μια παρέα δημιουργών που είχαν συνδύαζαν ένα αμάλγαμα ποιότητας, φαντασίας και ταλέντου.
Ο Χατζιδάκις, ως διευθυντής του τρίτου προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, θέλησε να φέρει στον αέρα μια εκπομπή, της οποίας την δημιουργία ανέθεσε στην Ρεγγίνα Καπετανάκη. Εκείνη, με βοηθό την παιδοψυχολόγο Ελένη Βλάχου, υλοποίησαν ένα αρχικό πλάνο της Λιλιπούπολης και το έδειξαν στον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος ενθουσιάστηκε.
Η Λιλιπούπολη ακούστηκε επίσημα για πρώτη φορά το 1976 προσκαλώντας τους ακροατές σε ένα ταξίδι στη φαντασία, το οποίο βέβαια με το καιρό έπαιρνε χαρακτήρα πολιτικό. “Η Λιλιπούπολη” πήρε πολιτική διάσταση, συνέβαιναν γεγονότα, γίνονταν εκλογές όπως τις κάνουν οι μεγάλοι” είχε πει η Κριεζή για το προϊόν που ήταν μεν παιδικό, όχι όμως παιδιάστικο, ήταν μια εκπομπή καμωμένη “για παιδιά και έξυπνους μεγάλους”. Σύμφωνα με τον συνθέτη Μαραγκόπουλο, τότε σύζυγο της Λένας Πλάτωνος “η Λιλιπούπολη υπήρξε ένα πρόγραμμα τολμηρό και ανατρεπτικό για την εποχή του σε όλα τα επίπεδα, απ’ το πολιτικό μέχρι το οικολογικό”.
Την περίοδο εκείνη, σύμφωνα με το σενάριο της σειράς, ο Δυστροπόπιγκας, ένας από τους ήρωες της σειράς, αποφάσισε να διεκδικήσει την εξουσία της Λιλιπούπολης από τον δήμαρχό της Χαρχούδα. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε πολιτικά προβλήματα. Ο Χαρχούδας συνδέθηκε με τη Δεξιά Κυβέρνηση ενώ ο Δυστροπόπιγκας με την Αριστερά αντιπολίτευση. Τα κόμματα, κυρίως η τότε Κυβέρνηση, και μία μερίδα του Τύπου άρχισαν να σχολιάζουν έντονα την σειρά, κατηγορώντας την ως κομμουνιστική προπαγάνδα.
Η αντίδραση από τους Τσαλδάρη και Λαμπρία ήταν έντονη, ενώ ο Αβέρωφ είχε δηλώσει: “Ακούμε τη ‘Λιλιπούπολη’ και νομίζουμε ότι ακούμε Ράδιο Μόσχα!”. Από την άλλη η επερώτηση στη βουλή του Τσαλδάρη οδήγησε τον Κυρ στη δημιουργία της δικής του “Τσαλδαρούπολης” γιατί κάποτε οι δημιουργοί υπερασπίζονταν τους δημιουργούς -χωρίς μικροπολιτική ατζέντα.
Η επίθεση των συντηρητικών στη “Λιλιπούπολη” έκανε τον Χατζιδάκι ακόμη πιο αποφασισμένο να την υπερασπιστεί -οικονομικά, πολιτικά, δημιουργικά. Είχε γράψει ο σπουδαίος αυτός Έλληνας του πνεύματος για τη μικρή αυτή πόλη με τις μεγάλες ιδέες:
Η Λιλιπούπολη είναι “γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη ‘Λιλιπούπολη΄… κομμουνιστική. Ίσως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική.
Οι πολυποίκιλες μουσικές από τους Λένα Πλάτωνος, Νίκο Κυπουργό, Δημήτρη Μαραγκόπουλο και Νίκο Χριστοδούλο ολοκλήρωναν ιδανικά τους πολύχρωμους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή και τα κείμενα της Άννας Παναγιωτοπούλου, της Ρεγγίνας Καπετανάκη και της Ελένης Βλάχου για να δημιουργήσουν ένα σπάνιο ραδιοφωνικό προϊόν που θεωρείται εύλογα «θρηλικό» τόσο για την εποχή του, όσο και για τα μετέπειτα χρόνια.
Η Λιλιπούπολη είχε “διάθεση αναρχική ενάντια σε κάθε εξουσία, όπως οφείλει να έχει κάθε παιδί” έχει πει η συνδημιουργός Άννα Παναγιωτοπούλου κάτι που είναι διακριτό μέσα από την παλέτα των χαρακτήρων που την γέμισαν χαρίζοντας παιδεία και αισιοδοξία.
Ακούστηκε για τελευταία φορά το 1980 και από τις εκπομπές διάρκειας τριών χρόνων σώθηκαν μόνο 74. Όμως στο πέρασμα των αιώνων δικαιώθηκε, όπως οι άδοξοι ποιητές που κάνει λόγο σε ένα από τα ποιήματά του ο Καρυωτάκης. Μαζί με αυτή και οι δημιουργοί της, οι οποίοι μας άφησαν μια δημιουργία-παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Την διδαχτήκαμε από τους δασκάλους και τους γονείς μας και θα φροντίσουμε να τη διδάξουμε και εμείς στα παιδιά μας, γιατί η Λιλιπούπολη είναι ποίηση και η ποίηση ποτέ δεν τα πήγε καλά με την εξουσία. Ούτε άλλωστε και η παιδική ηλικία. Το κάθε παιδί είναι -και πρέπει να είναι- φύσει αναρχικό. Κι όσο λιγότερο επηρεαστεί από τη θλιβερή καταπιεστική εκπαίδευση πού του δίνουμε, τόσο πιο αυθεντικός και ζωντανός άνθρωπος θα γίνει.
Για όλα αυτά λοιπόν, κυρία Μαριανίνα Κριεζή σας οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Πηγή πληροφοριών: ethnos.gr
