Σαν σήμερα το 1975 δολοφονείται ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι
Η μεταπολεμική Ιταλία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στάθηκε ένα εργαστήρι δοκιμών στην πολιτική και στην τέχνη· μια χώρα που τη δεκαετία του 1970 έφτασε σχεδόν σε προεπαναστική κατάσταση. Από τους σκηνοθέτες που ξεπήδησαν από αυτό το καζάνι οργισμένων αντιφάσεων της δεκαετίας του ’60, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν σαφώς ο πιο αντιφατικός, ο πιο στοχαστικά πολιτικός (ο Έλιο Πέτρι ήταν πιο καθαρά στρατευμένος στις ταινίες του, αλλά χωρίς τη διαρκή αμφισβήτηση και τον αναστοχασμό του Παζολίνι) και, μαζί με τον Αντονιόνι, ο πιο μακροπρόθεσμα επιδραστικός.
Ο Παζολίνι ήταν ήδη γνωστός ποιητής, λογοτέχνης και διανοούμενος, συνδεμένος με το ΚΚΙ, όταν ξεμυαλίστηκε με το σινεμά σε ηλικία 39 ετών. Η πρώτη του ταινία, ο Ακατόνε του 1961, μια ταινία που από πολλούς θεωρείται το αριστούργημά του, δείχνει τη βαθιά επιρροή από τον νεορεαλισμό – για την ακρίβεια, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η τελευταία νεορεαλιστική ταινία. Αλλά ταυτόχρονα είναι μια ταινία που έχει ήδη ξεπεράσει το είδος, όχι τόσο μορφολογικά όσο θεματικά: το θέμα του λούμπεν προλεταριάτου των πόλεων της Ιταλίας, θέμα που ο Παζολίνι είχε ήδη επεξεργαστεί στα βιβλία και στα ποιήματά του, ένας κόσμος από πουτάνες, νταβατζήδες και μικροκακοποιούς, δεν ήταν ακριβώς ούτε το θέμα της κοινωνικής κριτικής από την προλεταριακή σκοπιά του καθαυτό νεορεαλισμού (που προτιμούσε να δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα των ανέργων ή των φτωχών εργατών), ούτε του γούστου του κόμματος.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Δημήτρης Λένης
Πηγή:Εκτός Γραμμής
