Στους κινηματογράφους
Σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού, οι κανόνες του δρόμου είναι αυτοί που επιβάλλουν τις δικές του ισορροπίες στην καθημερινότητα των κατοίκων. Πρόκειται για μια συνύπαρξη στιγματισμένων εγκληματιών, ντόπιων μικροκακοποιών και της αστυνομίας. Μια απροσδόκητα βίαιη συμπλοκή της αστυνομίας με τα παιδιά της γειτονιάς οδηγεί ένα από τα παιδιά σε σοβαρό τραυματισμό. Η τυχαία κάλυψη του συμβάντος με drone από έναν νεαρό φέρει στην επιφάνεια μια συγκρουσιακή σχέση συμφερόντων για την απόκτηση του επίμαχου βίντεο που επιβαρύνει την αστυνομία.
Η έντονα αληθοφανής αστυνομική περιπέτεια δεν περιορίζεται στο να αποτυπώσει ένα βίαιο κοινωνικό συμβάν, αλλά επιτυγχάνει να παρουσιάσει και τις βαθύτερες πολιτικές διαστάσεις του γεγονότος. Σε αυτό το σημείο έρχεται να συνδεθεί η ταινία και με το πνεύμα ανθρωπισμού του Βίκτορος Ουγκώ στους Αθλίους, όπου ο μυθιστοριογράφος στο έργο του εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία.
Αν γαλουχήσεις τον λαό στη βία, το μόνο που έχεις να περιμένεις από αυτόν είναι βία.
Όταν μαθαίνεις τον πολίτη στο ψέμα, την υποταγή και την βία, η αντίδρασή του, αργά ή γρήγορα, θα είναι οξεία και μαζική. Αν γαλουχήσεις τον λαό στη βία, το μόνο που έχεις να περιμένεις από αυτόν είναι βία. Και επειδή κάποιες φορές το δίκαιο των ανθρώπων μπορεί να είναι ανώτερο των νόμων και των εκφραστών του, τότε είναι ζήτημα χρόνου να επέλθει η αποκατάστασή του με κάθε μέσο και τρόπο, όταν η λαϊκή πλέον οργή είναι ανεξέλεγκτη.
“Δεν υπάρχουν ούτε κακά βλαστάρια ούτε κακοί άνθρωποι, μονάχα κακοί καλλιεργητές”
Για να αποφεύγονται, λοιπόν, κοινωνικές αντιδράσεις πολλαπλάσια εντονότερες του αιτίου που τις προκαλούν, οφείλει ο κρατικός μηχανισμός να εδραιώσει την λογική της από κοινού διαβίωσης όχι στη βία και την καταστολή, αλλά στην παιδεία και την μόρφωση των πολιτών. Γιατί άλλωστε, όπως λέει και ο Ουγκώ: “Δεν υπάρχουν ούτε κακά βλαστάρια ούτε κακοί άνθρωποι, μονάχα κακοί καλλιεργητές”.
Πηγή εικόνων: athinorama.gr
