Η κριτική δεν περιέχει SPOILERS
Μια φτωχή οικογένεια εισβάλλει με έναν ύπουλο τρόπο στη ζωή μιας πλούσιας οικογένειας όταν ο μεγαλύτερος γιος προσλαμβάνεται από την τελευταία ως καθηγητής αγγλικών για την κόρη τους.
Τα Παράσιτα ήταν μία ρηξικέλευθη κινηματογραφική πρόταση, αιχμηρή και φρέσκια, δείγμα εξαιρετικής γραφής, γεμάτη μαύρο χιούμορ, περιπέτεια και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Κρατώντας το κοινό σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Bong Joon Ho κινείται στη δική του σφαίρα λογικής δίνοντας απλόχερα αναρίθμητες εκπλήξεις σε μια αρχιτεκτονικά άρτια ταινία που δεν ξεχνά να σχολιάσει καυστικά το σήμερα.
Η ανάγκη των Κιμ να ξεφύγουν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης θα τους ωθήσει να αναμειχθούν στην οικογένεια των Παρκ. Τα προβλήματα θα αρχίσουν όταν συναντηθούν οι τόσο διαφορετικές αυτές οικογένειες: οι συμπαθείς αλλά συνάμα ύπουλοι τυχοδιώκτες Κιμ με τους αφελείς Παρκ που εμπιστεύονται εύκολα. Πρόκειται για μια αλληγορία που ψυχαναλύει δύο πλήρως διαφορετικούς κόσμους που συνυπάρχουν ενώ αλληλοσυγκρούονται κάνοντας ένα κοινωνικό – πολιτικό σχόλιο.
O δοκιμασμένος σκηνοθέτης Bong Joon Ho με την απρόβλεπτη ματιά του διασταυρώνει τα κινηματογραφικά είδη (θρίλερ, κωμωδία, κοινωνική) φτιάχνοντας μία αναμεμιγμένη συνταγή εναλλάσσοντας ευφυώς το ύφος της με γρήγορο ρυθμό. Χρησιμοποιεί το κινηματογραφικό aspect ratio (2.35.1) για να μπορεί να εντάξει όλη την οικογένεια σε ένα κάδρο. Η κλινική φωτογραφία, οι σταθερές λήψεις στο σπίτι των Παρκ για την ανάδειξη της ηρεμίας (την οποία έρχονται να διαταράξουν οι Κιμ) η μινιμαλιστική σχεδίαση και η άνεση σε σχέση με το κλειστοφοβικό υπόγειο των Παρκ – που ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον – τονίζουν εναργέστερα τις αντιθέσεις. Το ιδιοφυές μοντάζ της ταινίας από την άλλη βοηθάει την αφήγηση να ξεδιπλωθεί ομαλά δείχνοντάς μας γρήγορα (με slow motions!) σε ένα πραγματικά καταπληκτικό sequence σκηνών (με κλασική μουσική), πως ένα σχέδιο πάει από την ιδέα στην υλοποίηση.
Ο σκηνοθέτης βασισμένος σε ένα σενάριο (με εξαιρετικούς συμβολισμούς) που χρειάστηκε μόλις 100 μέρες να γραφτεί δεν ξεχνά να δώσει σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια (η οποία βέβαια πάντα λειτουργεί υπέρ της ταινίας και μπορεί να θεωρηθεί σεναριακή ευκολία). Παρά την όλη πρωτοτυπία δεν ξεχνά να αποδώσει φόρο τιμής στους δασκάλους του (Χίτσκοκ, Ταραντίνο, Σκορσέζε) με πολλές σινεφίλ αναφορές στο έργο τους, τους οποίους δεν ξέχασε να ευχαριστήσει και προσωπικά στον λόγο του στα Όσκαρ (πλην του Χίτσκοκ φυσικά!)
Η φετινή οσκαρική επικράτηση (ταινία της χρονιάς, σεναρίου, σκηνοθεσίας, ξενόγλωσσης) έσπασε τα χολιγουντιανά δεσμά. Πλέον κάθε κινηματογραφική βιομηχανία έχει δικαίωμα στο “όνειρο” των Όσκαρ – ανεξαρτήτως γλώσσας (ίσως και προϋπολογισμού). Παράλληλα ο Ho υπενθυμίζει σε όλους ότι η πάλη των τάξεων, οι κοινωνικές αντιθέσεις, τα ένστικτα επιβίωσης δεν εξαφανίστηκαν ποτέ από τον παγκόσμιο χάρτη.
Η κοινωνική πραγματικότητα έχει θεμελιωθεί σε ταξικές ανισότητες. Η απόγνωση των Κιμ τονώνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης το οποίο ενεργοποιείται όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία μπροστά τους. Δεν αργούν όμως να πέσουν στην παγίδα που μόνοι τους έστησαν…
Δείτε το trailer της ταινίας:
Πηγές φωτογραφιών και εξωφύλλου:www.imdb.com
