Η διέπουσα αρχή της φύσης φαίνεται πως ορίζεται από μια ατέρμονη πάλη κυριαρχίας. Τούτο σημαίνει πως αναπαράγεται διαρκώς μια ορμέμφυτη διεκδίκηση για την απόκτηση του ελέγχου με επίκληση οιουδήποτε πρόσφορου μέσου για την επίτευξη αυτού.
Στην πρώιμη φάση της ανθρώπινης αυτοοργάνωσης, η κυριαρχία ήταν απόρροια της επικράτησης με την βία. Σε απάντηση της φυσικής αυτής βαρβαρότητας, η πολιτική γεννήθηκε για να αντιτείνει τον διάλογο έναντι του σκοτωμού (Θ. Π. Τάσιος). Η πολιτική είναι μια διαδικασία αξιολογικής ιεράρχησης στάσεων, συμπεριφορών και επιλογών για την συνύπαρξη, όπου η αρχή της (φυσικής) ισχύος υποκαθίσταται από την ισχύ της αρχής, ιδωμένη ως συναινετική υπακοή σε έναν εγγυητή της συνύπαρξης. Η υπέρτατη υπέρβαση της φυσικής διαδικασίας αυτορρύθμισης ακούει στο όνομα της δημοκρατικής συνύπαρξης ως κορύφωση του πολιτειακού βίου με την κατάκτηση της πολιτικής ελευθερίας.
Παράλληλα προς αυτή, αναδύθηκαν νέες υποκατάστατες μορφές της φυσικής αυτορρύθμισης για να εξυπηρετηθεί η ενδόμυχη ροπή του ατόμου για κυριαρχία έναντι της ομάδας, για κυριαρχία της μονάδας έναντι της ετερότητας. Το χρήμα και η λειτουργία των αγορών του κεφαλαίου, λόγου χάριν, έδωσε εκ νέου “νομιμοποίηση” στην επικράτηση του κατά συνθήκη ισχυρού έναντι του αδυνάμου, με την πολιτική να επιχειρεί να αντιστέκεται σθεναρά ως ο αντισταθμιστικός ρυθμιστής.
Στη σύγχρονη πραγματικότητα διαπιστώνουμε -με θλίψη- την κατά κράτος υποτίμηση της επιρροής της πολιτικής στον ορισμό του συμβιωτικού πλαισίου και στην νοηματοδότησή του. Τούτο οφείλεται αφενός στην ριζική ετερονομία της πολιτικής από άλλους χώρους του βίου, με προεξέχοντα βέβαια τον οικονομικό. Μια άλλη, πιο ύπουλη, διάσταση του προβλήματος είναι η εκπροσώπηση της πολιτικής από μια καθόλα εξευγενισμένη βαρβαρότητα.
Η πολιτική βαρβαρότητα που ανδρώνεται συγχρονικά είναι η επίκληση πολιτικότητας από ενδημικούς βαρβάρους και μετοίκους βαρβαρότητας. Η πολιτική βαρβαρότητα, κατ’ αντιστροφή του σκοπού της πολιτικής, έχει εκφυλίσει το περιεχόμενό της εκτρέποντας την σε πρακτικές ευθείας αμφισβήτησης της ανθρώπινης ζωής, αδιαφορίας για την εξασφάλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ή και συγκεκαλυμένης εκποίησης του πολιτικού οικοδομήματος -από αυτόκλητα πολιτικοειδή- σε μια λογική συνειδητής παραίτησης της πολιτικής με το φαιδρό επιχείρημα ότι αδυνατεί να αντιληφθεί την δυναμική των εξελίξεων που επισυμβαίνουν.
Η πολιτική βαρβαρότητα είναι βαρβαρότητα με προσωπείο πολιτικής. Είναι η σύγχρονη συγκάλυψη για τη νομιμοποίηση της εξάσκησης του συμφέροντος του ισχυρότερου και μετερχόμενου τα πλέον επιθετικά ή και πανούργα μέσα, που εκμεταλλεύεται το πολιτικό πλαίσιο επιβουλευόμενος την δική του επικυριαρχία. “Περιμένοντας τους βαρβάρους” η απάντηση υπαγορεύει πως οι άνθρωποι αυτοί δεν πρέπει να είναι η λύσις.
