Γράφει η Βασιλική Τζαγκαράκη.
“Δεν ξέρω τίποτα από τη ζωή, αλλά τα πάντα για τον κινηματογράφο”
Eύθραυστη, αριστοκρατική, προκλητική, αθώα, αισθαντική, γλυκιά και μοιραία. Η Romy Schneider συνδύαζε όλα αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά. Αν και τα πρώτα χρόνια της καριέρας της ταυτίστηκε με το ρόλο της Πριγκίπισσας Σίσσυ, κατάφερε να γίνει η πιο αντιπροσωπευτική πρωταγωνίστρια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου κατά τη δεκαετία του ’70, δίπλα σε σπουδαίους δημιουργούς, δείχνοντας με τη σύντομη ζωή της και το καλλιτεχνικό της έργο πως τελικά σημασία έχει να «αγαπάς».
H Rosemarie Magdalena Albach γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1938 στη Βιέννη από γονείς ηθοποιούς. Οι γονείς της χωρίζουν και η Romy μένει με την Γερμανίδα μητέρα της, Magda Schneider και το νέο της σύζυγο. Έχοντας μεγαλώσει σε καλλιτεχνικό περιβάλλον και με την παρότρυνση της μητέρας της, κάνει την «παρθενική» της εμφάνιση στο κινηματογράφο δίπλα της σε ηλικία μόλις 15 χρονών στην γερμανική δραματική ταινία “When the white lilacs bloom again” του Hans Deppe. Ωστόσο, το ευγενικό και αριστοκρατικό της παρουσιαστικό της δίνει τη δυνατότητα να ενσαρκώσει ρόλων βασιλισσών σε ταινίες εποχής. Η αρχή γίνεται με την ταινία “Victoria in Dover” του Αυστριακού σκηνοθέτη Ernst Marischka, όπου υποδύεται τη βασίλισσα Βικτώρια σε νεαρή ηλικία. Λίγο καιρό αργότερα, έρχεται ο ρόλος που την καθιερώνει και εκτοξεύει τη δημοτικότητά της. Ως Romy Schneider πια ταυτίζεται με την εικόνα της θλιμμένης, άτυχης και συνάμα γλυκιάς πριγκίπισσας Σίσσυ. Η επιτυχία της τριλογίας είναι τόσο μεγάλη, που ο σκηνοθέτης, Marischka ζητάει από την πρωταγωνίστρια να γυρίσουν και τέταρτη ταινία. Εκείνη όμως αρνείται, καθώς θέλει να «ξεφύγει» από την τυποποίηση. Το 1958 παίζει στην ταινία “Christine” του Pierre Gaspard-Huit. Σ’ αυτήν την ταινία η ήδη επιτυχημένη κι γλυκιά Schneider γνωρίζει και ερωτεύεται τον άσημο Γάλλο ηθοποιό Alain Delon. Αν και φαινομενικά είναι αταίριαστοι, ερωτεύονται και μένουν μαζί μέχρι το 1963. Εκείνος την χωρίζει για μια άλλη γυναίκα, αφήνοντας της ένα σημείωμα. Παρόλα αυτά, μένουν φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής της.
“O πιο σημαντικός άντρας της ζωής μου ήταν και θα είναι ο Alain Delon. Είναι πάντα εκεί όταν θέλω έναν ώμο να κλάψω, ακόμη και σήμερα είναι ο μοναδικός άνδρας που μπορώ να βασιστώ…”
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, μένει στη Γαλλία και προσπαθεί να αποποιηθεί την εικόνα της θλιμμένης και γλυκιάς πριγκίπισσας. Στρέφεται στο θέατρο και σε κινηματογραφικούς δημιουργούς όπως ο Orson Welles και ο Luchino Visconti. Δοκιμάζει την τύχη της και στο Hollywood, πρωταγωνιστώντας σε αμερικάνικες παραγωγές όπως η δραματική ταινία “The Cardinal” του Otto Preminger, που της χάρισε μια υποψηφιότητα για χρυσή σφαίρα, και στη κομεντί “Good Neighbor Sam” του David Swift, δίπλα στον Jack Lemmon. Ωστόσο, η ταινία που αποτυπώνει την γοητεία και την ωριμότητα της Schneider ως γυναίκα αλλά και ως ηθοποιό γυρίζεται το 1968. Πρόκειται για την ταινία “La Piscine” του Jacques Deray, όπου συμπρωταγωνιστεί μετά από χρόνια με το Alain Delon. H ταινία γίνεται εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία με τις ερωτικές σκηνές ανάμεσα στο πρώην ζευγάρι να φανερώνουν τη χημεία και την ομορφιά των δυο πρωταγωνιστών. Η συγκεκριμένη ταινία δίνει νέα ώθηση στην καριέρα της και βοηθάει στην αλλαγή της εικόνας της.
Στην συνέχεια, πρωταγωνιστεί στην ταινία του Claude Sautet, “Les choses de la vie”, όπου ενσαρκώνει την ερωμένη του Michel Piccoli. To 1972, ερμηνεύει πάλι την αυτοκράτειρα Σίσσυ, στην βιογραφική ταινία “Ludwig” του Visconti. Αυτή τη φορά όμως ο ρόλος της είναι εντελώς
διαφορετικός, δίνοντας την ευκαιρία να δώσει μια πιο δραματική και πιο σύνθετη ερμηνεία σε έναν ρόλο που την είχε σημαδέψει. Το 1974 πρωταγωνιστεί στην ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη Andrzej Zulawski “L’important c’est d’aimer”. Η Schneider ερμηνεύει την Nadine, μια παντρεμένη αποτυχημένη ηθοποιό που ερωτεύεται έναν φωτογράφο κι εκείνος προσπαθεί να βοηθήσει την καριέρα της. Η Schneider δίνει μια από τις πιο ευαίσθητες ερμηνείες της και μοιάζει εκθαμβωτική, ενσαρκώνοντας με την απαραίτητη θλίψη κι απόγνωση το ρόλο της, χωρίς να χάνει την προσωπική της λάμψη. Γι’ αυτήν την ερμηνεία βραβεύεται για πρώτη φορά με το γαλλικό κινηματογραφικό βραβείο Cѐsar. Το 1978 βραβεύεται για δεύτερη φορά με το ίδιο βραβείο για το ρόλο της χωρισμένης Marie, στο γαλλικό δράμα “Une histoire simple” του Claude Sautet.
Στην προσωπική της ζωή, η Romy Schneider παντρεύεται δυο φόρες. Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον σκηνοθέτη Harry Meyen το 1966, με τον οποίο αποκτά έναν γιο, τοv David, ενώ το 1975 παντρεύεται τον Daniel Biasini και αποκτάει μια κόρη, την ηθοποιό σήμερα, Sarah Biasini. Δυστυχώς όμως, το 1981 ο γιός σκοτώνεται όταν καρφώνεται στα κάγκελα του σπιτιού των παππούδων του. Από τότε η Romy Schneider καταρρέει και κλείνεται στον εαυτό της. Σε μια συνέντευξή της μιλάει για το ρόλο των δημοσιογράφων κι απορεί που ήταν το ήθος κι η διακριτικότητα του τύπου όταν σκοτώθηκε ο γιός της, καταγγέλλοντας ουσιαστικά τον αδηφάγο τρόπο με τον οποίο «κάλυψαν» την
είδηση του θανάτου του.
Η εύθραυστη πρωταγωνίστρια, που πίστευε ότι το καλύτερο πράγμα στη ζωή είναι οι αναμνήσεις, βρίσκεται νεκρή στο διαμέρισμά της στις 29 Μαΐου του 1982, σε ηλικία 43 χρονών από καρδιακή προσβολή. Τους τελευταίους μήνες της ζωής της ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, ενώ κι η υγεία της ήταν καταπονημένη, έπειτα από αφαίρεση νεφρού. Ο Alain Delon κανονίζει να ταφεί μαζί με τον γιό της και δημοσιεύει στο γαλλικό τύπο ένα γράμμα για εκείνη, γεμάτο τρυφερότητα, αναμνήσεις και θλίψη.
“Θέλω τα μάτια μου να σε χορτάσουν, να σου πω ξανά και ξανά πως ποτέ δεν ήσουν πιο όμορφη, πιο γαλήνια. Ξεκουράσου. Είμαι εδώ. Έμαθα λίγα γερμανικά μαζί σου. Ich liebe dich. Σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ ma Puppelé.”
