Η ταινία διατίθεται στο Netflix
Ο Vito Corleone είναι αρχηγός μιας μαφιόζικης οικογένειας στη μεταπολεμική Νέα Υόρκη. Ένας πόλεμος όμως μεταξύ των οικογενειών ξεσπά και ο Michael, ο μικρός γιος του, αναγκάζεται να αναλάβει.
Ένας στοχασμός πάνω στο έγκλημα και την τιμωρία, την εξουσία και τις αξίες. Το διαχρονικό αυτό αριστούργημα του Coppola αφορά στο δίκαιο της πυγμής, αφηγείται την ιστορία του εγκλωβισμένου μέσα στο φαύλο κύκλωμα της μαφίας Michael Corleone ενώ μελετά την ανθρώπινη φύση, το αμερικανικό όνειρο, την τιμή της οικογένειας, τις ενοχές και την αυτοδικία.
Ο Coppola σκηνοθετεί με ειλικρίνεια και φυσικότητα αυτό το κινηματογραφικό κατασκεύασμα. Η ταινία δεν παρουσιάζει τους χαρακτήρες ως αιμοσταγείς gangsters. Αντίθετα μιλάει για τη μαφία και τον καπιταλισμό μέσω ενός πολυδιάστατου πολιτικού θρίλερ συνδυάζοντας το παλιό και το νέο σε μία εποχή που όλα άλλαξαν απότομα. Η δυναμικότητα της αφήγησης καθώς και η ικανότητα του σκηνοθέτη να μεταπηδά από το κοινωνικό δράμα στο film noir και από εκεί στο αστυνομικό αποδεικνύει τη σκηνοθετική του ευελιξία. Στιβαρά πλάνα, μεγάλες σιωπές και βλέμματα στήνουν το αυστηρό universe του δημιουργού.
Ο Vito Corleone (Marlon Brando) ένας σκληρός άνθρωπος και περίεργος χαρακτήρας είπε κορυφαίες ατάκες. Ενώ μιλάει με ωριμότητα και πραότητα, σέβεται την οικογένειά του και ακολουθεί αυστηρούς κώδικες ηθικής και τιμής, την ίδια στιγμή προβάλλει μία αδίστακτη εγκληματική πλευρά. Στο ίδιο πρότυπο θα μυηθεί ο γιος του Michael Corleone (Al Pacino) με το ψυχρό και ανέκφραστο βλέμμα του. Ο Michael καλείται να αναλάβει τη διαχείριση μιας μεγάλης εγκληματικής οργάνωσης και να μπει στο χορό της εξουσίας και των πολιτικών παιχνιδιών. Είναι χαρακτήρας έξυπνα φτιαγμένος γιατί ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση του (ταύτιση και συναισθηματικό δέσιμο).
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη φωτογραφία της ταινίας. Ο διευθυντής φωτογραφίας Gordon Willis, γνωστός και ως “The Prince of Darkness”, φώτισε με έναν επαναστατικό και πρωτότυπο τρόπο. Ο Willis δοκιμάζει την τέχνη της σκιάς και τα under exposure πλάνα στην έγχρωμη κινηματογράφηση (στα film noir και στο γερμανικό εξπρεσιονισμό τα έχουμε ξαναδεί). Οι χαρακτήρες φωτίζονται από πάνω ή από πλάγια (συχνά χωρίς fill light) για να υπάρχει μόνο μία σκιά. Ο ίδιος δήλωσε πως η σκοτεινή κινηματογράφηση επιλέχθηκε για να αντικατοπτρίσει το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο κρύβει και μία άλλη (σκοτεινή) πλευρά. Ο Michael όσο προχωράει η ταινία εμφανίζεται όλο και με περισσότερες σκιές που σημαίνει ότι σιγά σιγά γίνεται ο νέος Νονός. Ο δικηγόρος Tom Hagen από την άλλη είναι παντού μισό-φωτισμένος γιατί είναι μισός δικηγόρος μισός εγκληματίας.
Οι χαρακτήρες λοιπόν έχουν διπλή υπόσταση: στον έξω κόσμο είναι φωτισμένοι και χαμογελαστοί ενώ κεκλεισμένων των θυρών ο Coppola παρουσιάζει το αληθινό τους πρόσωπο. Ο συγκεκριμένος διευθυντής φωτογραφίας οπτικοποίησε την αντίθεση καλού – κακού σπάζοντας τα δεσμά του Hollywood και της ακαδημαϊκής κινηματογράφησης. Εναντιώθηκε δε και στα παράπονα της Paramount Pictures χρησιμοποιώντας τον απαγορευτικό σκοτεινό φωτισμό καταφέρνοντας να τον συνδέσει άψογα με το ύφος και την αισθητική της ταινίας.
Παρ’ ότι αυτή η ταινία αφορά μαφιόζους οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι είναι πολύ ανθρώπινη. Το αν μη τι άλλο ρομαντικό modus vivendi των ιταλο-αμερικανών μετατοπίζει το ενδιαφέρον της πλοκής από το στυγνό έγκλημα προς τη μεγαλύτερη εικόνα: ένα κοινωνικό οικοδόμημα πάνω σε αντιθέσεις και σε αδικίες όπου ο δυνατότερος κατασπαράζει τον μικρότερο.
Η ταινία αποτελεί σταθμό του αμερικανικού και παγκόσμιου σινεμά με πολλές σκηνές ανθολογίας που ο Nino Rota ντύνει με την νοσταλγική του μελωδία η οποία δεν γίνεται να μην μας αγγίξει. Ο Stanley Kubrick την χαρακτήρισε ως την καλύτερη ταινία όλων των εποχών… Μπορεί να διαφωνήσει κανείς μαζί του;
Πηγές φωτογραφιών και εξωφύλλου: www.imdb.com
