Δύο μικροαπατεώνες στο Σικάγο της δεκαετίας του ’30 καταστρώνουν ένα μεγάλο κόλπο προκειμένου να κερδίσουν χρήματα, εκδικούμενοι τον δολοφόνο ενός φίλου τους. Αυτός όμως είναι ένας σκληρός αρχηγός μίας παντοδύναμης συμμορίας.
Ένα ευφάνταστο, απολαυστικό και γεμάτο χιούμορ βιρτουόζικο crime – comedy έργο. Η καλύτερη “κομπιναδόρικη” ταινία όλων των εποχών.
Με ένα λιτό αλλά καλοφτιαγμένο σενάριο μπορεί να πετύχει κανείς πολλά. Η ιστορία όμως εδώ μας εντάσσει στον κόσμο της απατεωνιάς και μας γοητεύει απ’ το πρώτο μικρό κόλπο του δρόμου μέχρι το μεγάλο σχέδιο. Η τέχνη του “cheating” ανάγεται σε επιστήμη, ενώ η ταινία κινείται κάπου ανάμεσα στη σοβαρότητα και το μέγεθος του εγχειρήματος και στο απλόχερο χιούμορ. Οι συνεχείς ανατροπές και οι πλεκτάνες δημιουργούν στο κοινό αγωνία για τους ήρωες, κυρίως για το πώς θα κατορθώσουν το ακατόρθωτο τάσσοντάς το με τη μεριά (και δικαιολογώντας ηθικά τις πράξεις) των κατά τ’ άλλα απατεώνων πρωταγωνιστών και των συνεργατών τους. Το ένα κόλπο διαδέχεται το άλλο και όσο προχωράει η ταινία πληθαίνουν ενώ μονίμως ανακύπτει κάτι νέο.
Με ένα πολύ ξεχωριστό, αξεπέραστης γοητείας, και ταιριαστό πρωταγωνιστικό δίδυμο, ενός μικρού απατεώνα του δρόμου (Robert Redford) και ενός βετεράνου των κόλπων (Paul Newman) που πάντα είχε την ιδέα για το μεγάλο κόλπο αλλά δεν κατάφερε να τον υλοποιήσει ο δημιουργός μας μιλάει -μεταξύ άλλων- και για την αξία της φιλίας, της εντιμότητας και της πίστης στις ιδέες, όπου εμπλέκεται η διεφθαρμένη αστυνομία και τα μεγάλα συμφέροντα αδίστακτων συμμοριών.
Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο την ταινία πετυχαίνοντας το εξής καταπληκτικό: Μέσα σε μία σειρά ατελείωτων εκπλήξεων δε διστάζει να πειραματιστεί και αυτός. Παρότι η αφήγηση είναι γραμμική και χωρισμένη σε κεφάλαια ο Hill δεν είναι απόλυτα ειλικρινής με τα περιστατικά και ορισμένες φορές τα παρουσιάζει από τη μία μόνο πλευρά. Δοκιμάζει λοιπόν να εξαπατήσει και αυτός με τη σειρά του σκηνοθετικά το κοινό σε μία ιστορία όπου ο ένας κοροϊδεύει και εξαπατά τον άλλον.
Η χρονιά των Όσκαρ 1973 ανήκε δικαιωματικά στο “Κεντρί”. 10 υποψηφιότητες και 7 νίκες (καλύτερης σκηνοθεσίας, σεναρίου, καλύτερης ταινίας) αλλά και πολλά βραβεία για την καλλιτεχνική διεύθυνση του. Το 8ο όσκαρ της καριέρας της κέρδισε η εξαιρετική ενδυματολόγος Edith Head που έντυσε για άλλη μια φορά τους ηθοποιούς με το καλαίσθητο αισθητήριό της. Κομψά και προσεγμένα κοστούμια αναπαρέστησαν -με την βοήθεια των σκηνικών- εντυπωσιακά την εποχή. Εικόνες έντονες, χρώματα δυναμικά, σκηνικά, ρούχα όλα άρτια συναρμοσμένα.
Το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αριστουργηματικού ψυχαγωγικού σινεμά, γεμάτο στυλ, έξυπνο σενάριο, αξέχαστη μουσική και μια ανατροπή που θα ζήλευε κάθε ταινία, στις αρχές της δεκαετίας που άλλαξε το σινεμά.
Πηγή φωτογραφιών: IMDb
