Ένας πρώην επαγγελματίας του τένις σχεδιάζει να δολοφονήσει τη σύζυγό του, έχοντας το τέλειο σχέδιο, όταν μαθαίνει ότι αυτή διατηρεί εξωσυζυγική σχέση.
Κορυφαίο κινηματογραφικό έργο από τον μετρ του σασπένς Άλφρεντ Χίτσκοκ. Αγωνιώδες, κλειστοφοβικό, μυστηριώδους ατμόσφαιρας τοποθετημένο μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Με όπλο ένα εξαιρετικό κείμενο δημιουργεί ιδιοφυώς μια σκηνοθετικά σφιχτοδεμένη, θαυμάσια δομημένη και γεμάτη αγωνία ταινία. Υπάρχει άραγε τέλειος φόνος;
Η Μάργκο (Grace Kelly) είναι παντρεμένη με τον πρώην πρωταθλητή του τένις Τόνυ Γουέντις (Ray Milland) ενώ παράλληλα έχει ερωτική σχέση με τον Μαρκ, ο οποίος είναι συγγραφέας αστυνομικών έργων. Ο Τόνυ γι’ αυτό τον λόγο σχεδιάζει την δολοφονία της θέλοντας ταυτόχρονα να την κληρονομήσει βέβαια. Έχει στήσει αργά και μεθοδικά το σχέδιό του. Για την υλοποίησή του επιστρατεύει και έναν παλιό του συμφοιτητή αφού πρώτα τον εκβιάσει και δευτερευόντως του υποσχεθεί μια καλή αμοιβή. Θεωρεί ότι το σχέδιο αποκλείεται να αποτύχει.
Όλη η ταινία -με εξαίρεση μια μόνο σκηνή- διαδραματίζεται μέσα σ’ ένα σαλόνι στο Λονδίνο. Ο Χίτσκοκ καταφέρνει ξανά να σκηνοθετήσει με μεγάλη επιτυχία ένα πολύ καλό σενάριο, το οποίο είναι μεταφορά του θεατρικού έργου του Φ.Νοτ. Η αρχή του πάντα άλλωστε ήταν το καλό, πρωτότυπο κείμενο. Έχει πει «για να φτιάξεις μία σπουδαία ταινία χρειάζεσαι τρία πράγματα: το σενάριο, το σενάριο και το σενάριο».
Ο Χίτσκοκ μας ξεναγεί στα άδυτα της ψυχής των ηρώων του χρησιμοποιώντας με πρωτοτυπία την κάμερα. Προκειμένου να καταστήσει ενδιαφέρουσα και απολαυστική την θέαση της ταινίας και λόγω του περιορισμένου χώρου δίνει σημασία στις λεπτομέρειες που φωτίζουν σημαντικές πτυχές της πλοκής. Αυτά προϋποθέτουν την εγρήγορση, την παρατηρητικότητα και την διαύγεια του κοινού. Οι διάλογοι από την άλλη είναι γραμμένοι προσεκτικά και μας επιτρέπουν να ψυχαναλύσουμε τους χαρακτήρες. Το πως ο Χίτσκοκ ντύνει με αγωνία τις ταινίες του είναι μαγευτικό. Και αυτό γιατί χρησιμοποιεί έναν αρκετά παράδοξο τρόπο. Επιλέγει να δώσει πληθώρα πληροφοριών στον θεατή. Όσα περισσότερα γνωρίζει ο θεατής τόσο περισσότερο αγωνιά. Και όχι το ανάποδο αυτού όπως θα περιμέναμε. Απόδειξη είναι η δεύτερη πράξη, στιγμή κορύφωσης της αγωνίας που έως τότε προμήνυε ότι θα δούμε. Τα έντονα χρώματα, η σπουδαία κινηματογράφηση, τα με κομψό τρόπο συραμμένα πλάνα και η εξαιρετική απόδοση όλων των ηθοποιών συνθέτουν ένα υψηλής αισθητικής προϊόν. Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Μάιο του 1954 και διατηρεί ακέραια έως σήμερα την αξία της.
Φωτ.: cinemacities.com
