Η έκθεση Dilletanti021 πραγματοποιήθηκε κατά δεύτερη συνεχή χρονιά στην Γκαλερί Ηώ της οδού Χέυδεν στην καρδιά της Αθήνας από τις 3 έως τις 19 Ιουνίου 2021. Παρά τη μικρή της διάρκεια, το πλούσιο περιεχόμενο και η ποικιλία των συμμετεχόντων προσήλκυσαν το κοινό με επιτυχία και σε μεγάλη πυκνότητα. Στην έκθεση πρωταγωνίστησαν φωτογραφικά έργα των Ειρήνη Κακουλίδου, Παυλίνα Καλλίτση, Πέτρου Κοκκόλη, Εύη Μαυρώνη, Άννα Μαρία Παπαναστασίου, Λευτέρη Παρασκευαιδη, Άγγελου Παππά, Τζούλια Παγουλάτου, Έλενα Τσομπάνη και Νικόλα Χρυσού, όλα και όλοι συντελεστές μιας δημιουργικής ανάμειξης εμπειριών και καλλιτεχνικών προφίλ.
Όπως προοιωνίζεται και στο κείμενο της έκθεσης, δημιουργία του ιστορικού τέχνης Κώστα Ιωαννίδη, η έκθεση φωτογραφίας συγκροτήθηκε από άτομα του καλλιτεχνικού χώρου με κεντρικό τους χαρακτηριστικό την ιδιότητα του φωτογράφου και όχι την ιδιότητα του επαγγελματία ή του φιλότεχνου ερασιτέχνη. Η έκθεση δεν περιορίστηκε σε θεματολογικά στεγανά και εκτυλίχθηκε ελεύθερα σύμφωνα με τις πολυποίκιλες βάσεις των συμμετεχόντων, εκ των οποίων πολλοί χρησιμοποίησαν συγκεκριμένες ιδέες ή προϋπάρχοντα υλικά για την εξέλιξη των πρότζεκτ τους. Διαφορετικές υφές και τόποι, σημεία αναφοράς, αστυνομικό ρεπορτάζ του περασμένου αιώνα, ανθρώπινη ματαιοδοξία και εγκατάλειψη, οικοδομικά κουφάρια, δέος και φύση, το κενό και το βάθος του, έννοιες τόσο πρωτότυπα αποδοσμένες μέσα στις διαστάσεις μιας γκαλερί, προτάσεις και απεικονίσεις της ζωής, αυτονόητες μα σπανίως συνειδητές .
Ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των φωτογραφικών παρουσιάσεων ήταν η ανάδειξη του προσωπικού στοιχείου, το οποίο σε μεγαλύτερο βάθος και ευρύτερο βλέμμα αποκτά πανανθρώπινη χροιά και αξία. Η απεικόνιση των παραστάσεων μεταφέρει το προσωπικό μήνυμα του φωτογράφου στον θεατή, ο οποίος γίνεται κοινωνός του υπαρξιακού προβληματισμού του καλλιτέχνη. Εκεί που θεατής και φωτογράφος αποκτούν την ίδια πηγή, εκεί που τα δύο φαινομενικά διαφορετικά προφίλ γίνονται ένα· στο συναίσθημα και στη σύλληψη της ανθρώπινης κατάστασης .
Επιπλέον ένα άλλο από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, που δεν συνιστά συχνό φαινόμενο στις φωτογραφικές εκθέσεις του αιώνα μας, είναι πως εξέλειπε το εκκεντρικό στοιχείο του εικαστικού σοκ, ο μανδύας της μεταμοντέρνας σαρκαστικής τέχνης.
Ο αέρας συγκίνησης των έργων αναδύθηκε από τον ακραιφνή ρεαλισμό και όχι από αποτρόπαιες σκηνές. Η συγκίνηση αναδύθηκε από τον συνδυασμό, και το σοκ από τη μυστηριακή σιωπή των εικόνων, και όχι από την απεικόνιση συνταρακτικών δεδομένων, πράγμα που καθιστά ξεχωριστό και γνήσιο το περιεχόμενο της έκθεσης .
Αναγνωρίζουμε, λοιπόν, πως η ανοιχτότητα και η πειραματικότητα σε χώρους τέχνης είναι ο θεμέλιος λίθος για την ανασύνθεση, αναδημιουργία και επαναπροσδιορισμό της ίδιας της τέχνης μέσα στο χώρο εκκόλαψής της. Δόθηκε το βήμα για ελεύθερη έκφραση και σύνθεση, για την κυριαρχία του προσωπικού στην εποχή του απρόσωπου, και η ώθηση στην ιδέα πως η τέχνη μας ενοποιεί και μας εισάγει σε μια εποχή πέρα για πέρα ανθρώπινη και δημιουργική.
