της Έφης Γερανού
Την εποχή που τρέχω ερειπωμένη
μες την αρένα των λέξεων
Και κάθε πρόταση απορροφάει τα ίχνη μου
πετώντας με στη λήθη των συγγραφέων
Το γέρικό μου στυλό, λυγά τους χόνδρους της ψυχής
Τυπώνοντας την επιδερμίδα του κόσμου
Βαθιά, ως τους πόρους της ύπαρξης
Ζηλεύοντας την γνώση των φθόγγων
Πως δεν υπάρχει εξέλιξη
Πέρα από τούτη την γραμμή.
