της Μυρτούς Λούβη
Η αγωνία σας δυναμώνει τον αγέρα,
Οι νυχτερινές κλαγγές ψυθιρίζουν το όνομά σας.
Τα κύματα ζωγραφίζουν στην μνήμη σας πορφυρένιες μελωδίες.
Οι κραυγές νωτίζουν τα επουράνια βλέφαρα.
Τα σύννεφα απάγουν την ιλαρότητα του φωτός
Σε ένα μέρος όπου της αποκάλυψης έπεται αισχύνη.
Η λήθη καιροφυλακτεί – θαλερή και ανηλεής στα στενά σοκάκια,
ανίδεη για την ρώμη των αναμνήσεων
που φυλάσσει η ελπίδα σε μία ξύλινη φαρέτρα.
