Γράφει η Μυρτώ Λούβη.
”Το να χαίρεσαι με τέτοιες ανοησίες όπως η Πρωτοχρονιά, κατά τη γνώμη μου, είναι γελοίο και ανάξιο ανθρώπινης λογικής. Ο νέος χρόνος είναι τόσο κακός όσο ο παλιός, η μόνη διαφορά είναι ότι ο παλιός χρόνος ήταν κακός και ο νέος πάντα χειρότερος… Κατά τη γνώμη μου, όταν συναντήσουμε το νέο έτος, δεν πρέπει να χαιρόμαστε, αλλά να υποφέρουμε, να κλαίμε και να επιχειρούμε να αυτοκτονήσουμε. Είναι απαραίτητο να ξεχάσουμε ότι ο νέος χρόνος, όσο πιο κοντά στο θάνατο, τόσο πιο φαρδιά η φαλάκρα, ρυτίδες, μεγαλύτερη η σύζυγος, περισσότεροι άντρες, λιγότερα λεφτά…”
Αυτή την εισαγωγή επιλέγει ο Τσέχωφ για ένα από τα πρώτα του διηγήματα, με τίτλο “Νύχτα στο νεκροταφείο”. (Δεν μπορεί κανείς να εξακριβώσει αν τα λόγια του πρωταγωνιστή του εν λόγω έργου, Ιβάν Ιβάνιτς αντικατοπτρίζουν τις πεποιθήσεις του ίδιου του συγγραφέα. Ο Ιβάν Ιβάνιτς ήταν μία κωμική φιγούρα σε κατάσταση μέθης.) Πόσο ορθή όμως είναι μία τέτοια τοποθέτηση;
Η άποψη αυτή απορρίπτει την ύπαρξη οποιασδήποτε πνευματικότητας στην ανθρώπινη νοητική παλέτα. Αγνοώντας κάθε αίσθημα ευγνωμοσύνης και ολιγάρκειας, ενθαρρύνει με ρητή προτροπή την εγωιστική στάση. Η εστίασή του, απευθύνεται μονάχα στο απτό, το υλικό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, που ασφαλώς είναι φθαρτό και επιφανειακό. Η συμπύκνωση του ορισμού της λογικής, επιπλέον, καθίσταται μονομερής και αδιάλλακτη. Η ανθρώπινη λογική, δεν περιορίζει τον άνθρωπο στην εξαγωγή συμπερασμάτων και στον σχηματισμό σκέψεων που αποσκοπούν στην καθημερινή του επιβίωση και την ζωώδη απόλαυσή, την οποία αποζητούν τα άμεσα ένστικτά του, αλλά έχει την δυνατότητα να του προκαλέσει περιέργεια – ένα κράμα αδημονίας και επιθυμίας για γνώσεις, εικόνες και συναισθήματα που διευθύνει το ανώτερο εγώ του – εκείνο το κομμάτι που επικοινωνεί με τον Ύψιστο.
Η νουθεσία περί αυτοχειρίας βάλλεται από μία επικίνδυνη προπέτεια – βάση της οποίας ο θάνατος ισοδυναμεί με λήξη. Κάτι τέτοιο, όχι μόνο συγκρούεται με ολόκληρο τον θρησκευτικό πυρήνα, αλλά στερείται αιτιολογίας, επιχειρημάτων και πιστότητας. Η καταφυγή στον θάνατο είναι μία ενέργεια ιδιοτελής, ουραγός της αορτής ενός γενικότερου οικοδομήματος αδυναμίας και ημιμάθειας – και τις περισσότερες φορές αιτιατό μίας άτοπης τραγωδίας, ενός θαλερού σπαραγμού ή μίας ζοφερής Βαβυλωνίας μεταξύ των συγγενικών – ή μη – προσώπων του αποθανόντος. Τουτέστιν, η έλευση κάθε νέου χρόνου δεν σηματοδοτεί κατ’ ανάγκην την έναρξη ενός ακόμη μελανού κύκλου. Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ήταν γενικόλογος σε σημείο ανακρίβειας. Η έλευση καταστάσεων που χρήζουν της αμέριστης υπομονής μας και του αποθέματος δύναμης που κατέχουμε, είναι δεδομένη και σαφής. Οι δυσκολίες συμπυκνώνονται στον ορισμό της ζωής. Οι δοκιμασίες εντούτοις, δεν συνεπάγονται και απώλεια της πίστης. Είμαστε επιφορτισμένοι με το καθήκον να την σφίγγουμε σφιχτά στα δάχτυλά μας. Επειδή υπάρχουν και οι άλλες ώρες… Για τις οποίες αξίζει και οφείλουμε να αγωνιστούμε.
Καλή χρονιά!
