Γράφει ο Άλκης Νικομάνης.
To The Last of Us ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν, πριν από λίγες μέρες. Για την ακρίβεια ολοκλήρωσε μια άκρως επιτυχημένη περίοδο εννέα εβδομάδων κατά την οποία είχε κυριολεκτικά μονοπωλήσει τη συζήτηση της ποπ κουλτούρας αφήνοντας μίλια πίσω κάθε άλλη σειρά φαντασίας των τελευταίων ετών. Τί είναι όμως αυτό που την έκανε τόσο ξεχωριστή και κάλεσε τον κόσμο πίσω σε ένα είδος που θα περίμενε κανείς να έχει κορεστεί μετά από τόσα χρόνια;
Ένα είδος που διαρκώς αναγεννάται
Η μυθολογία των ζόμπι και γενικότερα των Δυστοπιών συνεχίζει ακάθεκτη να κερδίζει νέους φίλους κάτι παραπάνω από μισό αιώνα μετά την πρώτη εμφάνισή της στα κινηματογραφικά δρώμενα. Από το 1968 και το Night of The Living Dead, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι και σχεδόν κάθε γενιά έχει πια τη δική της ιστορία για μια ομάδα επιζώντων που από τη μία στιγμή στην άλλη είδαν τον πολιτισμό τους να καταρρέει και ξεκινούν το ταξίδι τους σε έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους, τόσο από αιμοβόρα πλάσματα όσο και από ανισόρροπους επιζώντες του είδους τους. Από την περιπέτεια των I Am Legend, 28 Days Later και World War Z, έως την κωμωδία των Zombieland και Shaun of the Dead, η Αποκάλυψη παρέχει πεδίο δόξης λαμπρό για νέους δημιουργούς που έρχονται να προσθέσουν τη δική τους προσωπική σφραγίδα. Το The Last of Us σε αυτό το πλαίσιο έκανε αίσθηση ήδη από το 2013, όταν και πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο του gaming, όπου αποτελεί έως τις μέρες μας έναν από τους δημοφιλέστερους τίτλους όλων των εποχών! Πρόκειται για την ιστορία δύο ανθρώπων που διασχίζουν την Αμερική, αντιμετωπίζοντας ορδές από μολυσμένους (αυτή τη φορά, η πηγή είναι μύκητες που εκφυλίζουν το μυαλό), αλλά και τις εχθρικές ομάδες μιας νέας ολοκληρωτικής κυβέρνησης, και των επαναστατών που της εναντιώνονται, εξαντλώντας ο,τι έχει απομείνει από την ρημαγμένη ανθρώπινη φυλή.
Η κατάρα των μεταφορών από βιντεοπαιχνίδια
Η επιτυχία του The Last of Us φαντάζει ακόμα πιο αξιοπερίεργη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο χώρος του gaming έχει αποδειχθεί συχνότατα ασύμβατος με τη μεταφορά στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Οι όποιες απόπειρες έχουν αποφέρει μεταφορές «τόσο κακές που καταλήγουν καλές», επιπέδου Super Mario Bros (1993), ή, συχνότερα, αρκετά μέτριες ώστε να τις ξεχάσεις λίγα δευτερόλεπτα μετά τη θέαση (Tomb Raider, Uncharted). Μετά το Last of Us, δεν είναι και λίγοι οι gamers που ελπίζουν να γίνει η αρχή για μια νέα εποχή στις μεταφορές ιστοριών από το χώρο τους, με περισσότερες προσεγμένες παραγωγές των δημοφιλέστερων τίτλων, καθιστώντας έτσι τη φετινή επιτυχία ένα σημείο μηδέν. Μια αφετηρία από την οποία το gaming θα αναδειχθεί σε κυρίαρχη πηγή δραματουργίας και, φυσικά, θα πάψει να υποτιμάται ως «παιδική ενασχόληση».
Τα συστατικά μιας καλής μεταφοράς
Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια ολόκληρη δεκαετία τηλεοπτικής ιστορίας, του μετά-αποκαλυπτικού δράματος The Walking Dead, η επόμενη σειρά με ζωντανούς νεκρούς είχε δύσκολο έργο. Ευτυχώς, σε αυτό το έργο είχε τους πλέον κατάλληλους «καπετάνιους» να το καθοδηγήσουν. Από τη μία ο Craig Mazin, σκηνοθέτης και συγγραφέας με χρόνια εμπειρία στην αμερικάνικη κωμωδία και πρόσφατη επιτυχημένη ενασχόληση με το δράμα επιζώντων στη μίνι σειρά Chernobyl. Από την άλλη ο σεναριογράφος του παιχνιδιού Neil Druckmann, ο οποίος είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει ενεργά, είτε ζωντανεύοντας καρέ-καρέ ολόκληρες σεκάνς από το παιχνίδι του, είτε αναπτύσσοντας τους χαρακτήρες στους οποίους δεν είχε δώσει έμφαση. Η συμμετοχή των αυθεντικών συγγραφέων στις μεταφορές των ιστοριών τους, κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι τα τελευταία χρόνια άλλωστε, κι ίσως αυτός να είναι από τους λόγους που ορισμένοι, (π.χ. Alan Moore, από το χώρο των κόμικ), δεν θέλουν να συσχετίζεται το όνομά τους με τη νέα ιστορία. Και φυσικά από τους λόγους που το έργο τελικά αποτυγχάνει, δίνοντας χώρο να ακουστεί το χιλιοπαιγμένο κλισέ, «το βιβλίο/game/κόμικ ήταν καλύτερο».
Πέρα από αρτιότητα σε επίπεδο παραγωγής και ιστορίας όμως, κάθε καλή ιστορία στον χώρο του οπτικοακουστικού θεάματος ζωντανεύει μέσα από τους ηθοποιούς της. Στο συγκεκριμένο τομέα, ο δημοφιλής Pedro Pascal, που τα τελευταία χρόνια κατακτά τους κόσμους της φαντασίας με επιτυχία, δίνει ένα σιωπηλό ρεσιτάλ στο ρόλο του Joel, ηττημένου εσωτερικά προστάτη, ο οποίος προσπαθεί να ανακτήσει την ελπίδα του για τον κόσμο μέσα σε ένα σκηνικό που κάθε άλλο παρά ευνοϊκό είναι για την ευδοκίμηση νέων ανθρωπίνων σχέσεων. Μαζί του η ανερχόμενη Bella Ramsey λάμπει στο ρόλο της Ellie, μιας έφηβης κοπέλας που φαίνεται να έχει ανοσία στη νέα μόλυνση, αποτελώντας έτσι την ελπίδα της επιστημονικής κοινότητας για κάποια θεραπεία. Αυτό είναι άλλωστε το σημείο στο οποίο σκοντάφτουν οι περισσότερες ιστορίες για zombie του παρελθόντος, παγιδεύοντας τον εαυτό τους σε έναν ατέλειωτο κύκλο ιστοριών όπου δεν διακρίνεται κάποιο φως στο τούνελ, κάποια οριστική και ικανοποιητική λύση του δράματος.
Μέσα από τις αντιθέσεις του Joel και της Ellie, η ιστορία μας εξερευνά ποιά είναι εκείνα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που επιζούν ακόμα και υπό τις δυσκολότερες συνθήκες, που συνιστούν αυτό που περιφραστικά αποκαλούμε «ανθρωπιά», σε έναν απάνθρωπο κόσμο. Ο Joel αντιπροσωπεύει την αναζήτηση μιας θέσης στον κόσμο, ακόμα και μετά από χρόνια σταδιακής αποξένωσης και απελπισίας. Η Ellie, στη νεαρή της ηλικία, ιδιαίτερα μέσα από το χιούμορ της, αναδεικνύει το ανήσυχο πνεύμα, την ανάγκη να παραμείνεις σε επαφή με την παιδικότητα μέσα σου που δεν σβήνει ούτε μπροστά στο πρόσωπο της Αποκάλυψης. Δίπλα τους έρχονται να προστεθούν επιζώντες όλων των κατηγοριών, αθεράπευτα ερωτευμένοι, ιδεαλιστές, επαναστάτες, τραγικές φιγούρες και αυτοδικαιολογούμενοι εγκληματίες, όλοι τους με έναν και μόνο στόχο, να ζήσουν και, αν μπορούν, να περισώσουν κάτι από τον κόσμο που νοσταλγούν. Αν κάτι κάνει αυτή την δυστοπική ιστορία να ξεχωρίζει, αυτό είναι αναμφίβολα η προσήλωση της στον άνθρωπο, και όχι στις εφιαλτικές καταστάσεις που τον περιβάλλουν.
Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι οι ιστορίες για μετα-αποκαλυπτικούς κόσμους δεν θα χάσουν ποτέ το ενδιαφέρον τους. Πάντα θα υπάρχει μια νέα πρωτότυπη φωνή, μια οπτική για το δυστοπικό τοπίο που δεν έχει ακόμα εξερευνηθεί. Άλλοτε θα είναι οι παραλληλισμοί του με το παρόν το οποίο ζούμε, οι πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις της ανθρώπινης οριακής κατάστασης. Αλλοτε το ταξίδι σε έναν νέο κόσμο και η αναζήτηση της ομορφιάς. Η ταμπέλα της φαντασίας δεν αφαιρεί κάτι από την αξία τους. Ακόμα και οι ιστορίες που ξεκινούν με την υπόσχεση να σου δείξουν έναν κόσμο διαφορετικό από το δικό σου, να σου παράσχουν το λεγόμενο escapism, μπορούν να μιλήσουν για πράγματα απόλυτα οικεία, και αλήθειες που σε άλλη περίπτωση δεν θα κοιτάζαμε εύκολα κατάματα.
