Από φοιτήτρια ψυχολογίας και εγκληματολογίας, προτεινόμενη για καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός για την ταινία “Κανένας” του Χρήστου Νικολέρη το 2010.
Συναντήθηκα με την Τζωρτζίνα Λιώση στην αυλή του “Καμπεθόν” ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου.
Πιστεύω πως οι ηθοποιοί, ειδικά οι νέοι, βλέπουν τον κόσμο και την κοινωνία από μία λίγο διαφορετική οπτική από τους υπόλοιπους.
Γι’αυτό όταν η Τζωρτζίνα δέχθηκε να μας μιλήσει ήξερα, ότι θα μπορέσουμε να αναδείξουμε μία άποψη απαραίτητη ειδικά στην εποχή της αβεβαιότητας της πανδημίας.
Την ρώτησα για τους αγαπημένους της σκηνοθέτες. Την ταινία, την παράσταση και το βιβλίο που άλλαξαν κάτι για πάντα μέσα της.
Μιλήσαμε για το κίνημα “Support Art Workers”, για την έλλειψη πρωτοτυπίας στο θέαμα στην Ελλάδα, για το ότι δεν δίνεται το απαραίτητο βήμα στους νέους στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο.
Αναρωτηθήκαμε αν μπορείς να διαχωρίσεις την στράτευση του καλλιτέχνη και τα δημιουργήματά του.
Της ζήτησα, τέλος, να μου πει μία φράση από το αντιπολεμικό κείμενο του Πικάσο “Τα 4 κοριτσάκια”, αφού πρωταγωνίστησε στην ομώνυμη παράσταση σε διασκευασμένο κείμενο του Χ. Καρασαββίδη.
