Μια συνέντευξη που παραχωρήθηκε στη Νατάσσα Ανδριτσάκη για τους The Athenian Times.
Την συναντήσαμε ένα μεσημέρι Σαββάτου, σε ένα διάλλειμα από την εξαιρετικά απασχολημένη εβδομαδιαία ρουτίνα της, στο πολυσύχναστο καφέ Athénée Athens όπου απολαύσαμε τον καφέ μας και μάθαμε πως φτάνει κάποιος στην νικήτρια θέση της Κατηγορίας Fashion στα Greek International Women Awards.
Θα ήθελα να μάθω περισσότερα πράγματα για την εμπειρία του Dual Degree σε Bocconi University και London School of Economics. Πώς είναι κάποιος να σπουδάζει παράλληλα σε δύο κορυφαία Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια;
Δεν ήταν ακριβώς Dual Degree, είχε περισσότερο την φιλοσοφία του Erasmus. Στην Bocconi εγώ έχω πάει δύο φορές και στο Undergrad και στο Postgrad, αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν στο Postgrad με το LSE. Στο Undergrad σπούδαζα στο Queen Mary, και είχα κάνει Erasmus στο Bocconi. Κι επειδή μου άρεσε τόσο πολύ η εμπειρία, αποφάσισα να κάνω αυτό το παράλληο πτυχίο στο μεταπτυχιακό μου. Αυτό που με τράβηξε περισσότερο ήταν η ζωή στο Campus των Ιταλικών Πανεπιστημίων, κάτι που δεν το συναντούσες συχνά στο Λονδίνο. Είναι πράγματι δύο από τα καλύτερα Πανεπιστήμια με διαφορετικό τελείως τρόπο διδασκαλίας. Το πτυχίο στο LSE ήταν απαιτητικό πτυχίο που αποτελούνταν από lectures και tutorials. Τα tutorials είχαν υποχρεωτική παρακολούθηση, τα lectures όχι. Στο Μιλάνο (Bocconi) η φιλοσοφία ήταν διαφορετική, ήταν πιο σχολείο, δεν μπορούσες να μην παρακολουθείς. Επίσης ήταν ευκαιρία για εμένα να κάνω αυτό το κομμάτι στα ιταλικά μιας και έχω Ιταλική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα μου. Δεν είμαι bilingual, την γλώσσα την έχω μάθει εκ των υστέρων. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσω το αυθεντικό Ιταλικό πρόγραμμα και όχι τα international groups, που ήταν πολύ πιο αυστηρό και απαιτητικό. Επίσης ως προς το αντικείμενο των σπουδών μου, ήμουν στην Μέκκα του κλάδου και είχα και τους ανάλογους καθηγητές, όπως τον Santo Versace, που μετέφεραν την εμπειρική γνώση του κλάδου στην διδασκαλία τους. Και φυσικά το να ζεις σε αυτές τις δύο πόλεις ήταν κάτι το μοναδικό. «I had the time of my life» που λένε.
Λονδίνο ή Μιλάνο;
Πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση! Για πάρα πολλά χρόνια (αλλά μάλλον και σήμερα εκεί τείνω), θα σου έλεγα Λονδίνο. Μαζί με την Νέα Υόρκη είναι δυο από τις μεγαλουπόλεις του κόσμου! Η μόνη που έχει αυθεντικό inclusivity και υπάρχουν κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Έζησα 13 χρόνια εκεί και είπα θα φύγω όταν βαρεθώ. Δεν υπήρξε ποτέ αυτή η μέρα. Οπότε θα σου απαντήσω Λονδίνο «δαγκωτό» όπως λέμε στην Ελλάδα και μπορώ να πω ότι το θεωρώ και σπίτι μου. Η ενέργεια που έχει αυτή η πόλη, οι ευκαιρίες που έχει αυτή η πόλη δεν είναι εύκολο να συγκριθούν. Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια το Μιλάνο έχει κάνει ένα φοβερό upgrade, κρατώντας όμως την αυθεντική Ιταλική κουλτούρα και την γοητεία του, οπότε σήμερα ίσως τελικά και να επέλεγα το Μιλάνο. Μια άλλη διαφορά έντονη είναι ότι στο Λονδίνο οι ρυθμοί είναι πολύ έντονοι με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, εάν δεν πάρεις εσύ τηλέφωνο τους φίλους σου να σε ξεχνάνε και μπορείς να νιώσεις πολύ μεγάλη μοναξιά. Στο Μιλάνο οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πιο ανθρώπινες. Είμαι όμως τυχερή που μπορώ και επισκέπτομαι και τις δυο πόλεις συχνά, την άλλη εβδομάδα πάω Μιλάνο και τον Δεκέμβριο θα ταξιδέψω Λονδίνο.
Χριστούγεννα στα Harrods, υπάρχει κάτι καλύτερο για μία Manager Εμπορικών Κέντρων;
Αυτό άστο, εγώ είμαι Liberty fan, το αγαπημένο μου πολυκατάστημα στο Λονδίνο είναι το Liberty, γιατί είναι λίγο πιο avant-garde. Τα τελευταία χρόνια στην δουλειά μου, μου φαίνονται όλα ίδια οπότε χρειάζομαι να βλέπω λίγο κάτι νέο και δημιουργικό. Όταν εννοώ ίδια εννοώ ότι παίρνουν τις τάσεις και τις αντιγράφουν όλοι. Είναι της μόδας τα cut out; Κάνουν 70 σχεδιαστές cut out. Έγιναν της μόδας τα Birkenstock; Έκαναν παπούτσια τύπου Birkenstock όλες οι εταιρείες.
Νομίζω ότι αυτό επιδεινώνεται μέσω του Fast Fashion…
Πράγματι αυτές οι αλυσίδες έρχονται και το ισοπεδώνουν. Βέβαια εμένα με ενοχλεί περισσότερο να το βλέπω στους high-fashion designers, διότι αυτοί είναι το high end και πρέπει να δείξουν το κάτι διαφορετικό, αυτοί πρέπει να δημιουργήσουν τάσεις και όχι να ακολουθούν τις τάσεις όλων των άλλων. Βλέπω παντού το ίδιο προιον, και επειδή δεν κάνουν ούτε διαφορετικό buying – κατά την δική μου άποψη – το οποίο οφείλεται βέβαια στα brands που επιβάλουν ότι θέλουν να έχουν την ίδια εικόνα όπου τα δεις ανά τον κόσμο, μου φαίνεται πλέον βαρετό και νιώθω ότι χάνεται η μαγεία. Παλαιότερα πήγαινες στο Μιλάνο για να δεις την Ιταλική άποψη της μόδας, πήγαινες στο Λονδίνο για να δεις το λίγο πιο edgy, το λίγο πιο punk. Τώρα το να βλέπω το ίδιο παπούτσι σε όλες τις χώρες δεν μου κάνει αίσθηση, το ψωνίζω και online. Το Liberty είναι το μόνο πολυκατάστημα που είναι λίγο διαφορετικό και δεν εστιάζει αποκλειστικά στην μόδα, ασχολείται και με είδη σπιτιού και με υφάσματα, οπότε προσεκλύει και σχεδιαστές λίγο πιο ιδιαίτερους.
Θα ήθελα μια γνώμη για την αγορά του Vintage Fashion, η οποία έχει εξαπλωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια.
Το καλό Vintage έχει μεγαλύτερη αξία γιατί κουβαλάει μια ιστορία λόγου του χρόνου, η αξία αυτή πολλαπλασιάζεται όταν είναι συναισθηματική, δηλαδή αν πρόκειται για κάποιο ρούχο από την μητέρα ή και την γιαγιά μας. Εγώ έχω κάποια ρούχα από την μητέρα και την γιαγιά μου τα οποία είναι 60 και 70 ετών και αιθάνομαι ότι όπου τα φορέσω ξεχωρίζω γιατί είναι δυσεύρετα και δεν τα έχει καμία άλλη.
Τώρα σχετικά με τις μπουτίκ των Vintage είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν και στο πλαίσιο του Sustainability και του Use It Again, δεδομένου ότι τα τελευταία (αρκετά) χρόνια κάνουμε υπερκατανάλωση, οπότε αποκτούν όλο και μεγαλύτερη αξία.
Επίσης τα Vintage σου δίνουν την δυνατότητα να υιοθετήσεις ένα δικό σου στυλ και να κάνεις λίγο πιο ιδιαίτερες επιλογές.
Επιπλέον να τονίσουμε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό που ζητάμε από τους σχεδιαστές να παράγουν διαρκώς καινούρια πράγματα και να είναι 100% δημιουργικοί τρεις και τέσσερις φορές τον χρόνο. Οπότε αυτό τους λύνει και λίγο τα χέρια κάποιες στιγμές.
Τώρα από Business άποψη, ας πάρουμε ως παράδειγμα το Vestiaire Collective, αν και δεν είναι όλα τα προϊόντα του Vintage, έχει κι ένα μεγάλο κομμάτι Resale, το οποίο εξαπλώθηκε πάρα πολύ γρήγορα κι έγινε multi million dollar business αν δεν έχει φτάσει το billion.
Μια φίλη μου είχε ξεκινήσει πριν 7 χρόνια ένα site που λέγεται ReSΕΕ, που είναι η αμερικανική έκφραση των Editors για το walkthrough μετά τα shows. To ReSEE ασχολείται πάλι με Vintage αλλά είναι πιο dedicated σε collections όπως Chanel, Celine, Alaïa, Mugler designer clothing. Αυτή την στιγμή η Mugler έχει κάνει δυνατό comeback προμοτάροντας την καινούρια συλλογή, κάνοντας collaboration με Η&M που ανεβάζει την αναγνωσιμότητα κλπ. Το ReSEE το «δένει» με τα Vintage Mugler που βρίσκει και τα κομμάτια γίνονται ανάρπαστα και σε πολύ υψηλές τιμές! Βusinesswise right now “It’s booming!”
Εγώ είμαι υπέρ των Vintage σε ένα mix and match όμως.
Και ποιο είναι το καλύτερο Vintage Market στην Ευρώπη;
Κοίτα, στα Markets θα σε γελάσω γιατί εγώ μόνο Portobello πήγαινα, στο Παρίσι στο Marché aux Puces έχει κυρίως επίπλα. Έχει όμως φανταστικά Vintage new stores τώρα στο Λονδίνο. Εγώ θέλω τα Vintage να έχουν γίνει λίγο treated with respect, δηλαδή να κρέμονται σε μια κρεμάστρα, να μην τα ψάχνεις σε καλάθια. Οι μπουτίκ που βρίσκονται στο Chelsea και στην King’s Road του Λονδίνου έχουν καταπληκτικά Vintage κομμάτια, αλλά ακριβά. Οπότε Portobello παραμένει νούμερο ένα σε σχέση ποιότητας τιμής. Τέλος, είμαι σίγουρη ότι και στο Soho πρέπει να έχει. Όταν σπούδαζα εγώ στο Λονδίνο είχε δύο μαγαζιά, που όμως πλέον έχουν κλείσει. Αυτό που με ξαφνιάζει είναι ότι δεν γνωρίζω κάποιο καλό Vintage κατάστημα στο Μιλάνο. Στην Αθήνα έχει ανοίξει πρόσφατα ένα ωραίο στα Εξάρχεια και υπάρχει κι άλλο ένα στην Ιπποκράτους. Βέβαια στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν είχαν και την ίδια οικονομική άνεση για να έχουν αγοράσει όλα αυτά τα προϊόντα ώστε να είναι σε θέση να τα διαθέσουν.
Δεν νομίζω ότι είναι μόνο θέμα οικονομικής άνεσης, περισσότερο είναι θέμα νοοτροπίας. Δηλαδή στο Παρίσι οι γυναίκες θα προτιμήσουν να επενδύσουν σε μια ακριβή τσάντα, στην Ελλάδα θα προτιμήσουν να βγουν για φαγητό.
Σίγουρα, και επίσης δεν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που να έχουν αγοράσει τις παλιές Chanel και τις παλιές Hermes, είναι πολύ μικρό το μερίδιο της αγοράς. Επίσης στην Ελλάδα οι άνθρωποι αυτά τα προϊόντα ακόμα τα λένε «μεταχειρισμένα» και όχι Vintage, το θεωρούν υποδεέστερο αντί να του δώσουν αξία. Αυτό σιγά σιγά θα αλλάξει και εδώ, ειδικά όσο ανεβαίνουν οι τιμές των luxury goods και η τιμή του resell παραμένει υψηλή. Τελευταία υπάρχουν πολλά άρθρα για την αξία που έχουν κάποιες τσάντες στην μεταπώληση.
Θα ήθελα να ρωτήσω για τα χρόνια στην Gucci; Τι εμπειρίες και βιώματα έχετε από εκείνη την εποχή;
Καλά αυτά ήταν magical years, βέβαια τα πιο magical ήταν στον Alexander McQueen. Ξέρεις, πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να τα αλλάξω με τίποτα εκείνα τα χρόνια. Δεν θα υπάρξει άλλη δουλειά σαν αυτή. Ήταν πολύ μεγάλο σχολείο. Αν δεν είχα περάσει από εκεί δεν θα μπορούσα να έχω τόσο υψηλές θέσεις τόσο νωρίς.
Εγώ μπήκα αμέσως μετά τις σπουδές μου στον Alexander McQueen επειδή είχα γράψει την πτυχιακή μου πάνω σε M&A on Italian Luxury Goods, και μπήκα στο κομμάτι του Finance. Γρήγορα κατάλαβα όμως ότι δεν μου άρεσε πολύ γιατί δεν ήταν Finance ήταν κυρίως λογιστική. ‘Ηταν μία εταιρεία με μόλις 25 άτομα μόνιμο προσωπικό, η οποία έκανε τζίρο εκείνη την εποχή 24 εκατομμύρια. Ο Lee ζούσε και ερχόταν κάθε μέρα στην εταιρεία με τα σκυλιά του. Αυτός ήταν ένας άνθρωπος με κατάθλιψη, που έκανε καταχρήσεις, πράγμα που σήμαινε ότι υπήρχαν καλές μέρες και κακές μέρες. Από την άλλη όμως αντλούσε φοβερή έμπνευση μέσα από την κατάθλιψη του και γινόταν πολύ δημιουργικός. Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση ήταν ότι θυμόταν και τους 25 στην εταιρεία με το όνομά τους. Βέβαια δεν στο έδειχνε αν δεν υπήρχε λόγος. Οι interns κοιμόντουσαν πριν το show στο Atelier, γιατί αυτός άλλαζε τα φορέματα τελευταία στιγμή και το φόρεμα που ήταν ένα απλό άσπρο φόρεμα ξαφνικά έπρεπε να γίνει κύκνος μέσα σε ένα βράδυ, με 30 άτομα να κεντάνε ασταμάτητα. Αλλά αυτή η δημιουργικότητα που είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα στο κεφάλι του ήταν PURE MAGIC. Επίσης έβλεπες ότι ενώ ήταν μία εταιρεία τόσο μικρή, είχε αντίκτυπο παγκοσμίως. Δηλαδή, όταν κάναμε fashion shows ο κόσμος περίμενε να διαβάσει την επόμενη μέρα το review της Suzy Menkes, γιατί τότε δεν υπήρχε Facebook, Instagram, τίποτα. Είχαμε Blackberry, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες εκείνη την στιγμή, οπότε μετά περίμενες με αγωνία να δεις αυτό το show.
Για εμένα συνεχίζει να μετράει το ταλέντο ενός ανθρώπου και δεν είμαι σίγουρη εάν στις μέρες μας έχουμε τέτοια ταλέντα η εάν λόγο της τόσο μεγάλης και άμεσης προβολής τα ισοπεδώνουμε όλα. Όλα τα πράγματα είναι πάρα πολύ μέτρια. Ειδικά το Mass Market δεν έχει τόσο ταλέντο και τόσο σχέδιο. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να περιβάλλεις τον εαυτό σου με ανθρώπους που είναι πάρα πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν και πρέπει να τους δίνεις και την ευκαιρία να το δείχνουν, if you micro managing everything τότε θα πνιγείς. Έτσι έκανε και ο Lee έδινε την κατεύθυνση, έλεγε θέλω να κάνουμε ένα catwalk με θέμα το chess (σκάκι), καθόριζε κάποιες προδιαγραφές και μετά άφηνε την ομάδα παραγωγής να το υλοποιήσει με τον δικό της τρόπο. Άφησε την ομάδα να του πει πως θα γίνει ο φωτισμός, από τι υλικό θα είναι το σκηνικό σκάκι κλπ. Πληρώνω κάποιον καλό για να κάνει την δουλειά καλύτερα από εμένα, αν είναι να του πω εγώ πώς θα το κάνει θα πληρώσω κάποιον πιο μέτριο.
Τώρα όσο αφορά το Gucci Group μιλάμε για ένα άλλο level, αποτελούνταν από εννιά εταιρείες, εννιά κολοσσούς της μόδας, με τα καλύτερα μυαλά και η δουλειά μου ήταν παγκόσμιας εμβέλειας. Δηλαδή έπρεπε καθημερινά να επικοινωνώ με ανθρώπους που έτρεχαν την Condé Nast στην Αμερική και αντίστοιχους εκδοτικούς οίκους. Εγώ ήμουν 26 ετών τότε και δεν ήμουν ακόμα Director, ήμουν Manager, διαχειριζόμουν ένα κομμάτι της συνολικής διαφήμισης του Ομίλου που τότε ήταν 190 εκατομμύρια (πολύ λίγα χρήματα με βάση τα ποσά του σήμερα), εκ των οποίων τα 20 εκατομμύρια αφορούσαν την Condé Nast Αμερικής. Μπορεί να έβλεπαν ότι είμαι μικρή και ενδεχομένως να μην είχα την εμπειρία που είχαν οι υπόλοιποι μέσα στο δωμάτιο, αλλά ήταν διατεθειμένοι να καθίσουν απέναντί σου, θα σε σεβαστούν, είναι πολύ επαγγελματίες και μάλιστα οι καλύτεροι στο είδος τους. Είχες καλώς ή κακώς γύρω σου τα καλύτερα μυαλά και όλοι ήταν εκεί με την θέλησή τους, δεν δουλεύουν διεκπεραιωτικά, εκεί έβλεπες μόνο doers.
Επίσης, το όλο περιβάλλον στον Όμιλο Gucci σε ενέπνεε να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου από όλες τις απόψεις και από το πώς θα συμπεριφέρεσαι αλλά και από το πώς θα εμφανίζεσαι. Έτσι λοιπόν όπως είχε διαμορφωθεί τότε η ζωή μου in my 20s ένιωθα σα να είναι βγαλμένη από το Sex & the City! Εμφανιζόμουν κάθε μέρα στο γραφείο με 14 πόντους τακούνι – και οι άλλες κοπέλες στο γραφείο. Είχα πρόσβαση σε φοβερά ρούχα από 9 top luxury brands, δούλευα σε ένα νεοκλασικό στο Mayfair, έβγαινα από το γραφείο και έτρωγα lunch στα bistro εκεί τριγύρω με συνεργάτες από περιοδικά κλπ. Out of a movie!
Και αφού είχατε ένα πολύ καλό momentum σε μεγάλα brands του εξωτερικού γιατί δεν μείνατε λίγο περισσότερο εκεί και αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα και να αναλάβετε θέση στο Attica;
Κοίταξε, έκατσα 10 χρόνια που δεν είναι λίγο. Βέβαια στο τέλος της επαγγελματικής μου καριέρας θα είναι λίγο, αλλά αυτή την στιγμή είναι μισό-μισό σχέδον, με λίγο περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά πιο πολύ θεωρώ ότι ήταν θέμα συγκυριών, να βρεθείς την σωστή στιγμή στο σωστό μέρος. Το 2010 που αποφάσισα να φύγω, ο όμιλος PPR τότε και KERING σήμερα, εξαγόρασε 100% τον όμιλο Gucci Group και η απόφαση ήταν να μεταφέρει τα HQ στο Παρίσι. Μου έγινε πρόταση να πάω εκεί αλλά επειδή δεν συνδυαζόταν με κάποια καινούρια πρόκληση σε ότι αφορά τον εργασιακό τομέα προτίμησα να μην αλλάξω όλη μου την ζωή για μια θέση που κατείχα ήδη 5 χρόνια. Όπως είπα παραπάνω είχα μια πολύ καλή ζωή μετά από τόσα χρόνια, είχα και αρκετές φιλίες και θα έπρεπε να τα ξεκινήσω όλα από την αρχή χωρίς όμως κάποια σημαντική διαφορά στην δουλειά. Συγχρόνως έστειλα 5 βιογραφικά στην Ελλάδα και το Attica μου τηλεφώνησε την επόμενη μέρα και κατά τύχη το διαμέρισμά μου στο Κολωνάκι ξενοικιάστηκε εκείνο το διάστημα. Οπότε θεώρησα τότε, ότι κατά κάποιο τρόπο it was meant to be. Θυμάμαι μία μέρα πριν επιστρέψω με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου μετά την δουλειά και μου είπε «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να γυρίσεις;». Ήταν 2010 και τότε κατέρρεε το σύμπαν στην Ελλάδα. Εκείνη την εποχή το Σύνταγμα δεν ήταν καν αυτό που βλέπεις σήμερα, τότε δεν κατέβαιναν οι άνθρωποι τόσο πολύ γύρω από το Attica. Υποτίθεται ότι η δουλειά μου ήταν Business Development, αλλά στην πράξη εγώ έκανα Crisis Management.
Εκείνη την εποχή ήταν η αρχή της πολύ μακροχρόνιας και σκληρής κρίσης για την Ελλάδα. Αρχικά έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι πολύ από τους προμηθευτές μας δεν μπορούσαν πλέον να ανταπεξέλθουν και αναγκάζονταν να κλείσουν τις εταιρείες αφήνοντας τεράστια χρέη στους ξένους οίκους συγκριτικά με το μέγεθος της χώρας μας. Εμείς στο Attica έπρεπε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους ξανά για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί τους. Μας πήρε πολύ χρόνο και ενέργεια αλλά τα καταφέραμε. Το 2015 πάνω που είχαν στρώσει τα πράγματα και είχαμε χτίσει πολύ καλές σχέσεις με τους προμηθευτές, ήρθαν τα Capital Controls. Μια εποχή και συνθήκες που κανείς δεν είχε ξαναζήσει, και τέλος το 2018 πάλι μολις είχαμε ορθοποδήσει δημοσιοποιήθηκε το σκάνδαλο του Folli Follie Group, που είχε το 43% των μετοχών του Attica και διεξαγόταν έρευνα για παγκόσμια οικονομική απάτη. Σε όλες αυτές τις δύσκολες εποχές δουλειά μου ήταν να χτίζω τις σχέσεις με τους οίκους του εξωτερικού έτσι ώστε να μπορούμε να πορευτούμε πάρα τις δυσκολίες.
Όταν φύγατε από το Attica με τι ασχοληθήκατε;
Αποφάσισα να κάνω consulting σε εταιρίες όπως Zeus n Dione, Callista, Christina Economou κ.α.. Πολλά από αυτά τα brands, αλλά και άλλα Ελληνικά, είχαν λανσαριστεί μέσω Αttica με δική μου προτροπή – η έστω ήταν ένα από τα πρώτα μεγάλα retail σημεία τους. Είχα πάντα έντονη πίστη ότι πρέπει να στηρίξουμε ελληνικά brands και ειδικά όταν είναι εξαιρετικές προσπάθειες και σε κάποιες περιπτώσεις unique! Στα χρόνια που είχα το Buying & Business Development του Attica στηρίξαμε πάρα πολλά Ελληνικά brands πέρα από αυτά που αναφέρθηκαν τους Mi-Ro, τον Κουδουνάρη, τον Ελευθεριάδη, την Ioanna Kourbela, είχαμε τον Δούκα Χατζηδούκα με pop up στο Golden Hall, τα Sun of a Beach, τα KOKU, πραγματικά όλα. Εμένα αυτό μου έδινε και προσωπική ευχαρίστηση γιατί αρκετοί από αυτούς ήταν και καλοί φίλοι. Η «βοήθεια» που μπορεί να προσέφερα δεν ήταν όμως λόγο φιλίας αλλά λόγο της εξαιρετικής δουλειάς που έκαναν!
Τι γνώμη έχετε για το εργασιακό κλίμα στην Ελλάδα; Τουλάχιστον όσο αφορά τις προσωπικές σας εμπειρίες.
Όσο δούλευα στο Attica η ζωή μου ήταν πάρα πολύ απαιτητική, όταν έφυγα από εκεί και ασχολήθηκα με το κομμάτι του Consulting, ένιωσα ότι βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής μου. Τώρα όσο αφορά τις γυναίκες στον χώρο εργασίας, δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι έχουμε πετύχει την λεγόμενη ισότητα. Δηλαδή, έχω βρεθεί σε meeting 12 ατόμων με μόλις 2 γυναίκες σε ένα industry που το driving force από την άλλη, δηλαδή ο πελάτης είναι κατά 65% γυναίκες. Στο Top Management επίσης βλέπουμε την πλειοψηφία με μεγάλη διαφορά κιόλας να είναι άνδρες. Η διαφορά στον μισθό μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι τεράστια και φαντάσου ότι εγώ ήμουν από τους ευνοημένους. Το 2020 ανέλαβα τα πολυκαταστήματα Notos. Σίγουρα απαιτητική και αυτή η θέση αλλά λόγω των ευθυνών που είναι πιο πολλές και καλύπτουν όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων του πολυκαταστήματος.
Θα θέλατε να μας πείτε περισσότερα πράγματα για το rebranding των πολυκαταστηµάτων Notos που πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια του Οκτωβρίου;
Ήταν ένα από τα ωραιότερα projects που έχω κάνει στην ζωή μου, ένα project που δουλέψαμε 1,5 χρόνο. Οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση είναι ότι το εμπόριο του σήμερα δεν είναι το ίδιο με το εμπόριο του 2000 όταν ιδρύθηκαν τα Notos. Οι συνεργάτες μας ήταν όλοι καταπληκτικοί, βραβευμένες ομάδες που είναι πάρα πολύ δημιουργικές και πολύ συνεργάσιμες. Υπήρχε καλή επικοινωνία από τα πιο σημαντικά στοιχεία για την επιτυχία ενός τέτοιου project. H δημιουργική ομάδα ήταν η Κ2 και η διαφημιστική η Cambo. Το να παίρνεις ένα ιστορικό brand και να το ανανεώνεις σε κάτι πιο σύγχρονο, δίνει αυτόματα ενέργεια σε όλη την ομάδα και τους ανθρώπους που είναι στην εταιρία χρόνια. Ξεκινάει μια νέα εποχή. Υπήρξαν εργαζόμενοι που συγκινήθηκαν με το rebranding, ανανεώθηκαν και οι ίδιοι. Βλέπουν παράλληλα και τις εμπορικές αλλαγές – έχουν έρθει πάνω από 80 νέα σήματα.
Σε ό,τι αφορά το εικαστικό, η νέα μας εταιρική ταυτότητα είναι η φυσική εξέλιξη της παλιάς, η σύγχρονη προοπτική μας και η πορεία προς το μέλλον. Ένα λογότυπο που αντανακλώντας αγκαλιάζει την κληρονομιά μας και αποτελεί τη γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, ενισχύοντας τη σχέση μας με τους πελάτες μας και φέρνοντας μια ανανεωμένη αίσθηση στο κατάστημά μας. Η ιστορική μαργαρίτα των πολυκαταστημάτων παραμένει με μια νέα μορφή και με νέο χρώμα, που όμως παραπέμπει στην ιστορικότητα. Εμπλουτίζεται η επικοινωνία με σύγχρονα συνοδευτικά εικαστικά τα οποία θα εναλλάσσονται στην επικοινωνία μας και θα παίξουν σημαντικό ρόλο με σκοπό να “γράψουν” στο μάτι του καταναλωτή. Παρουσιάζουμε και το NOTI, τη νέα μας genderless φιγούρα που πρεσβεύει τα Notos.
Μετά τα πολυκαταστήματα Notos τι θα κάνετε; Δεν είμαστε Λονδίνο, όσο να’ ναι οι επιλογές είναι περιορισμένες.
Αυτό είναι πολύ μεγάλη ερώτηση. Δεν ξέρω τι θα κάνω, γιατί καμία από τις δουλειές που έχω κάνει μέχρι τώρα δεν ήταν ακριβώς ίδια με την δουλειά που είχα κάνει πριν. Μπορεί να ανήκουν σε κοινό κλάδο, αλλά έχω κάνει Πωλήσεις, Στρατηγική Διαφήμιση, Επιχειρηματικό Σχεδιασμό και σήμερα είμαι CEO και τα κάνω όλα. Εντωμεταξύ δεν ξέρεις και η ζωή πώς σου τα φέρνει. Και το Notos δεν το έψαξα εγώ, εκείνοι ήρθαν και με βρήκαν. Θα ήθελα να είναι κάτι δημιουργικό και να έχει να κάνει και λίγο με το luxury industry, όχι όμως απαραίτητα. Με ενδιαφέρουν project που αλλάζουν την μορφή μιας πόλης και που φέρνουν καινοτομίες. Θα μου άρεσε να είμαι μέρος μιας συμβουλευτικής ομάδας για παράδειγμα που ασχολείται με την ανάπλαση μιας περιοχής από όλες τις πλευρές.
Δεν ξέρουμε όμως τι επιφυλάσσει το μέλλον και αυτό πολλές φορές είναι συναρπαστικό. Καμία από τις κινήσεις μου δεν τις είχα σχεδιάσει ακριβώς απλά προέκυψαν σαν ευκαιρίες. Τις ευκαιρίες πρέπει να τις αρπάζεις.
Θέλω να μου περιγράψετε το 24ωρο μιας Manager, ξυπνάτε το πρωί και μετά τι;
Αρχικά να πω ότι μερικές φορές το 24ωρο δεν είναι αρκετό. Εγώ ξυπνάω και κάνω γυμναστική στις 8:00 ή 8:15, τρεις φορές την εβδομάδα. Μετά φεύγω βιαστικά και ανεβαίνω στο γραφείο μου στη Κηφισιά όπου ανά τρία δευτερόλεπτα, κάποιος είναι στο γραφείο σου και θέλει κάποια απάντηση για κάτι. Η μέρα μου αποτελείται από Εμπορικό Meeting, Marketing Meeting, πάρα πολλές συναντήσεις με προμηθευτές. Μπορεί επίσης να φύγω από το γραφείο και να περάσω ένα πολύ μεγάλο μέρος της μέρα στο κατάστημα στην Ομόνοια. Το οποίο μπορεί να δυσκολέψει αρκετά την επόμενη μου ημέρα, γιατί δεν θα έχω προλάβει να απαντήσω σε όλα τα e-mails. Στις 19:30 ή 20:00 φεύγω από το γραφείο και υπάρχουν μέρες που βάζω κι ένα τέννις μέσα στο πρόγραμμα. Άλλες φορές πάω να δω φίλους ή μπορεί να έχω κάποια κοινωνική υποχρέωση, όπως κάποιο κάλεσμα ή επαγγελματικό φαγητό. Αυτό το πρόγραμμα όμως διαταράσσεται πάρα πολύ συχνά από ταξίδια σε Ελλάδα και εξωτερικό. Προσπαθώ να κρατάω την γυμναστική και δυο τρία πράγματα σταθερά για να έχω μία βάση. Το Σαββατοκύριακο τα περνάω περισσότερο με φίλους, κάνω τέννις ή πιλάτες, πηγαίνω καμια εκδρομή. Θέατρο ή σινεμά θα πάω μόνο αν έχει κάτι ενδιαφέρον να δω. Μετά περιμένω πως και πως το καλοκαίρι για περισσότερες εκδρομές.
Αγαπημένο ελληνικό νησί;
Πάτμος και Ύδρα. Η χώρα της Πάτμου είναι μαγευτική και ο κόσμος που προσελκύει εξαιτίας των επτά ωρών που χρειάζεσαι για να φτάσεις εκεί, είναι αυτός που πραγματικά θέλει να θαυμάσει το νησί. Επίσης μου αρέσει πολύ η αισθητική της Ύδρας. Τα καλοκαίρια μου έχω μεγαλώσει μέσα στο κάστρο της Μονεμβασιάς, που είναι ένα άλλο μέρος με φοβερή αισθητική. Όπως καταλαβαίνεις και από την δουλειά μου για εμένα η αισθητική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
