Κοιτώντας μπροστά ή πίσω; Ένα ταξίδι στην Αγγλία

Στην Α.

Είχα ξεκινήσει να γράφω αυτές τις γραμμές νομίζοντας, ότι θα αφηγούνται άλλη μία εξερεύνηση σε μία χώρα μακρινή. Δεν είχα όμως συνειδητοποιήσει, ότι το αντίθετο σχήμα το οποίο διαβάζετε στον τίτλο δεν αποτελεί απλά τις δύο επιλογές θέσης στα τρένα της Αγγλίας (backward – forward facing). Αποτελεί και δύο στάσεις ζωής τις οποίες συχνά εναλλάσσουμε. Θέλουμε να κοιτάμε πίσω, νοσταλγώντας το παρελθόν και θέλουμε να κοιτάμε μπροστά το νέο που έρχεται, το μέλλον, ανυπομονώντας για το τι θα ζήσουμε την επόμενη μέρα.

Τι γίνεται όμως με το παρόν; Προετοιμαζόμαστε για το μέλλον ή προσπαθούμε να ξεπεράσουμε το παρελθόν; Ή και τα δύο;

Αυτές είναι κάποιες σκόρπιες υπαρξιακές σκέψεις και ανησυχίες που με κατατρύχουν στις 2:35 το πρωί κάπου στο Manchester, σε μία πόλη που ήδη έχει γράψει την δική της ξεχωριστή ιστορία στο τετράδιο των αναμνήσεών μου. Πάντα θα θυμάμαι όσα έζησα σε ένα μέρος το οποίο ίσως και να μην επισκεφθώ ποτέ ξανά. Δεν πρόκειται όμως και ποτέ να το ξεχάσω. Όχι για τη βιομηχανική (όμορφη και γραφική) όψη του αστικού τοπίου όσο για τον άνθρωπο που με έπεισε να κάνω το ταξίδι από την Ελλάδα, αλλά και να επιστρέψω εκ νέου από το Cambridge με το τρένο για να τον επισκεφθώ.

Σε αυτό το τρένο κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία που κοιτάς και τι σκέφτεσαι για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Σημασία έχει το γεγονός ότι προχωράς, πηγαίνεις μπροστά και κρατάς όσα πραγματικά χρειάζεσαι από αυτά που αφήνεις πίσω σου. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ το μόνο που κρατώ και κουβαλάω μέσα μου είναι οι άνθρωποι που γνώρισα, και κάποια στιγμή (ή πολλές στιγμές) λάτρεψα, γιατί μου έδωσαν το συναίσθημα εκείνο το πρωτόγνωρο, ότι πάνω σε έναν πλανήτη στην μέση του μαύρου και ατέρμονου σύμπαντος, δεν είσαι μόνος. Για λίγους ανθρώπους έχω αισθανθεί έτσι και είμαι τυχερός γι’ αυτούς που μου έτυχαν. Με τους περισσότερους πια δεν μιλάω.

Ποτέ δεν πίστευα ότι ένα τέτοιο αντιθετικό σχήμα θα με γοήτευε τόσο, ώστε να κάτσω ένα βράδυ που ο ύπνος δεν με έπαιρνε (μάλλον εξαιτίας της αδιάφορης ταινίας που πριν λίγες ώρες είδα στο σινεμά που παλιά ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης) να γράψω όλα αυτά. Με γοήτευσε τόσο που από τις πέντε ημέρες που είχα προγραμματίσει να μείνω στο νησί έχουν περάσει σχεδόν είκοσι και ακόμα δεν έχω φύγει. Παλεύω να ερμηνεύσω την ιερή αυτή δύναμη που μας κινεί, όπως τα τρένα προς τα εμπρός και εμείς νομίζοντας ότι έχουμε δράσει για να την προκαλέσουμε, νιώθουμε τόσο σίγουροι που απλά κοιτάμε πίσω και μπροστά την κατεύθυνσή της.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ή όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσα να γράψω ένα ταξιδιωτικό άρθρο για έναν τόσο κομβικό και καθοριστικό για την ζωή μου ταξίδι, γιατί δεν ήρθα στην Αγγλία ως τουρίστας. Την επισκέφθηκα και είμαι εδώ ακόμη, επειδή έπρεπε να ξεκλειδώσω κάποιες πόρτες της ψυχής μου, οι οποίες πριν από κάποιους μήνες δεν πίστευα ότι έχουν καν κλειδαριά.

Manchester – Cambridge – London – Loughborough – Manchester. Οι τέσσερις αυτές οι πόλεις αποτέλεσαν στάσεις του ταξιδιού μου, την πορεία του οποίου χάραξα με τρένα και αεροπλάνα, χωρίς να γνωρίζω πόσο πλούσιος θα είμαι μετά την επιστροφή μου στην πατρίδα. Είδα την αγγλική ύπαιθρο από ένα τζάμι, είτε κοιτώντας πίσω είτε μπροστά και κατανόησα ότι οι εικόνες μένουν και τις κουβαλάς μαζί σου, μόνο αν συνδέονται με ανθρώπους. Θα ξαναέκανα δέκα φορές όλα αυτά για τους ανθρώπους, που αντάμωσα, γνώρισα για πρώτη φορά και με ανέχθηκαν όλες αυτές τις ημέρες στον χώρο τους. Τους κουβαλώ πάντα στην ψυχή μου, σαν τα κλειδιά που απλόχερα μου έδωσαν για να ανοίξω τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες μέσα μου. Ίσως μία μέρα επιστρέψω, για να τους δώσω πίσω τα κλειδιά και την αγάπη που μου προσέφεραν, έχοντας καταλάβει πλέον ότι όπου και να κοιτούσα στο τρένο τους είχα πάντα δίπλα μου.