Του Φοίβου Γκικόπουλου, Ομότιμου καθηγητή ΑΠΘ, για την Εφημερίδα των Συντακτών
Θυμάμαι ακόμη τον ενθουσιασμό μου όταν, ακόμη νεαρός φιλόλογος, διάβασα στην Ιταλία για πρώτη φορά το δοκίμιο του Έντγκαρ Άλαν Πόε, «Η φιλοσοφία της σύνθεσης» (1846). Σ’ αυτό το δοκίμιο ο Πόε ισχυριζόταν ότι ένα ποίημα δεν αξίζει μόνο για το ίδιο το ποιητικό κείμενο αλλά για την εντύπωση που προξενεί στον αναγνώστη.
Ο ποιητής πρέπει, ευσυνείδητα, να αναζητά όλα τα τεχνικά μέσα που έχει στη διάθεσή του για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Υποστήριζε επίσης ότι ένα σύντομο ποίημα ήταν πιο κατάλληλο να δημιουργήσει εκείνη την «εντύπωση ενότητας», απαραίτητη για μια πλήρη πρόσληψη από τη μεριά του αναγνώστη. Ενα μεγάλο ποίημα ή ένα έργο όπως, για παράδειγμα, ο «Χαμένος παράδεισος» (1658-1664) του Μίλτον, του ήταν δύσκολο ή αδύνατο να το υποστηρίξει και έπρεπε να θεωρηθεί κιβώτιο για μια σειρά από ποιητικές στιγμές ή σύντομα ποιήματα.
