Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Αγγελάκα , “Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;” (1999) , από τις εκδόσεις Λιβάνη. Μία συλλογή γεμάτη ωμή αλήθεια και ειλικρίνεια, με βάση μία γλώσσα που δεν υπεκφεύγει , ούτε υποκύπτει σε καθωσπρεπισμούς. Ποίηση που περνάει από την ματαιότητα ναυαγισμένων ερώτων, στην αναζήτηση νέων και από εκεί στην κοινωνική κριτική ,με πικρό κλείσιμο του ματιού στον ανθρωπάκο που νομίζει πως είναι υπεράνθρωπος.
Εισαγωγή-Επιλογή: Χριστίνα Γιαβάσογλου
-ΤΑ ΕΚΤΕΝΗ-
Άγνωστη Χ
Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο και άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ’ το μυαλό
Πώς πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις
Για τούτο το κακόμοιρο κορμί.
Θυμήσου
Κι αν ακόμη υπάρχει αθανασία
Στο πνεύμα σου θα προσφερθεί
Τούτο το κακόμοιρο κορμί
Να στηριχτεί
Ούτε μια τόση δα ψευδαίσθηση δεν έχει
Μόνο κρεβάτια καταβόθρες
Βάναυσα αγκαλιάσματα
Πρόσκαιρα τιποτένια μελανώματα
Δαγκωματιές ρηχές
Λιποταξίες
Να προσδοκάς τη σκόνη
Αυτό δεν είναι άλλοθι.
Λάθος κίνηση
Καθισμένος ένα ολόκληρο απόγευμα
Στην παλιά μπαλωμένη μου πολυθρόνα
Μην περιμένοντας κανέναν να μου χτυπήσει την πόρτα
και κανέναν να με χαϊδέψει
και κανέναν να με μαστιγώσει
και κανέναν να με δεχτεί
και κανέναν να με απορρίψει
Ένιωσα να με πλησιάζει κάτι
που θα μπορούσε να ‘ταν η ευτυχία
Τότε σηκώθηκα να σημειώσω αυτές τις λέξεις
Και όλα πήγανε στράφι.
Βάλτος
Αυτός ο βάλτος στέκει
Πάνω από τους χρυσούς κίονες των ναών μας
Είμαστε ηττημένοι υπεράνθρωποι
Μας κατατρόπωσε
ένα ξεδοντιάρικο κουνούπι .
Οι καλύτεροι της ράτσας μας
Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδες
Ακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας
οι ποιητές
οι παραμυθάδες
οι τερατολόγοι γενικώς
Μερικές χιλιάδες έτη φωτός πιο πέρα
Πλατσουρίζουν αγέλαστοι κι ανόρεχτοι
Στα στάσιμα νερά της μετριότητας
Οι όμηροι του φόβου.
ΠΗΓΗ: itravelpoetry.gr
