Ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου ο σταθμός και το τραγούδι σιγούν… το τανκ πέφτει πάνω στη πόρτα… Πολτοποιεί σώματα και όνειρα… Η ελληνική σημαία βάφεται κόκκινη από το αίμα των παιδιών της Ελλάδας.
Ήταν μια έμπρακτη υπέρβαση της αλλοτρίωσης και το πιο ουσιαστικό μάθημα ηθικής και πολιτικής.
Τα αιματηρά γεγονότα ήταν ο ισχυρός κλονισμός για την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος. Το Πολυτεχνείο είναι η μεγάλη εξέγερση που άναψε σπίθες ελπίδας, που τελικά άλλαξε την Ελλάδα. Ήταν μια έμπρακτη υπέρβαση της αλλοτρίωσης και το πιο ουσιαστικό μάθημα ηθικής και πολιτικής. Οι φοιτητές και οι πολίτες με τα λόγια, τις πράξεις, τον ηρωισμό και το ήθος τους δημιούργησαν ιστορία.
Το Πολυτεχνείο έγινε στο όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης. Το Πολυτεχνείο ζει. Ζει, κυρίως, σε όσα θετικά το ακολούθησαν· σταθερή λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης, κυριαρχία του κράτους δίκαιου.
Σήμερα η δημοκρατία μας προφανώς δεν απειλείται από δικτατορική εκτροπή. Απειλείται, όμως, από την αξιακή παρακμή, τον κοινωνικό αποκλεισμό, από τις τρομερές ανισότητες και την ανασφάλεια για το μέλλον, από την έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης, από την αλαζονεία της εξουσίας. Απειλείται από τα ανόητα μικροπολιτικά τερτίπια, που υποβαθμίζουν την πολιτική, τη λαϊκή βούληση, τον ίδιο τον πολίτη ως έλλογο πολιτικό και ηθικό ον.
Το Πολυτεχνείο ζει αν και μόνο αν η δημοκρατική μας συνείδηση και η βούληση είναι σε εγρήγορση.
Το Πολυτεχνείο ζει, όμως, πραγματικά; Αν τα ιδανικά και οι αξίες του Πολυτεχνείου συμβαίνει να εμπνέουν εμάς τους νέους σήμερα, τότε υπάρχει ένα ευρύτατο πεδίο ηθικής, πνευματικής και πολιτικής αντίστασης ενάντια στην παρακμή και την απαξίωση. Το Πολυτεχνείο ζει αν και μόνο αν η δημοκρατική μας συνείδηση και η βούληση είναι σε εγρήγορση. Αν επαναπαυθούμε στον τρέχοντα κομφορμισμό, τότε το Πολυτεχνείο πνίγεται, ως αξία και ανάμνηση, στην λήθη και την ισοπέδωση.
Το δικό μας Πολυτεχνείο είναι ο αγώνας για την υπέρβαση κάθε αυτάρκειας, μακριά και πέρα από κάθε συμβιβαστική κανονικότητα.
Εμείς οι νέοι δεν τιμούμε το Πολυτεχνείο όταν άκριτα αντιγράφουμε ένα κακέκτυπό του. Το δικό μας Πολυτεχνείο είναι ο αγώνας για την υπέρβαση κάθε αυτάρκειας, μακριά και πέρα από κάθε συμβιβαστική κανονικότητα. Εκκρεμεί το ποιοι, το πώς και το πότε –είθε εμείς οι νέοι της γενιάς μας– θα τολμήσουν να επιχειρήσουν το δικό τους διακύβευμα στην ιστορία, με το δικό τους Πολυτεχνείο, όπως τότε. Εδώ στεκόμαστε.
