Γράφει η Εύα Μόσχου.
Καλά είναι εδώ μέσα.
Δεν φτάνει ο ήλιος ως το τζάμι.
Έχουμε όμως μια λάμπα στο ταβάνι.
Εργαλειοθήκες αγγελικά ντυμένες.
Με χείλη πένθιμα σκορπούν αισιοδοξία.
Αντικαθιστούν την άμμο
με λέξεις στην κλεψύδρα.
Έρχεται κι η τρέλα καμιά φορά.
Ξεπετάγεται από τον καθρέφτη.
Ζωντανεύει και με πιάνει αγκαζέ.
Γινόμαστε ένα τικ κι ένα τακ.
Παρέα αγναντεύουμε την θάλασσα.
Σκαλισμένη που είναι σε ένα ξύλινο τελάρο.
Ανταριασμένη κρέμεται απ’ ένα πασαλάκι.
Τρομάζει ώρες ώρες πως θα πέσει και θα τσακιστεί.
Θραύσματα κείτονται πάνω στο χαλί.
Ανάμεσά τους διακρίνεται ακόμη η ζωούλα
που μας χαιρετά από ψηλά.
Καλά είναι
εδώ μέσα. Έτσι λένε.
Καμία επιπλοκή.
Μόνο η θάλασσα δεν άντεξε την τρικυμία.
