Μία συνέντευξη της Εύας Πιτσά*
Αν περάσει κανείς από τον πεζόδρομο της Σωφρονίου στο Γκάζι δεν υπάρχει περίπτωση να μην του τραβήξει την προσοχή ένα μικρό μπαράκι με κάποιους αιωρούμενους πλανήτες και ένα αεροπλανοφόρο έξω από αυτό. Ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει το αριστούργημα του Antoine de Saint – Exupery τον Μικρό Πρίγκιπα, η εικόνα σε παραπέμπει ακριβώς εκεί. Εκεί, μας περίμενε και η Παυλίνα, Resident Dj στο Β327, στο σπίτι της, όπως το αποκαλεί. Την βρήκαμε να δοκιμάζει τον ήχο για την επικείμενη βραδιά ‘90s που θα ερχόταν. Εκεί… πίσω από τις κονσόλες, μας περίμενε με το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού που μετά από μήνες του δινόταν η ευκαιρία να παίξει ξανά με τα αγαπημένα του παιχνίδια.
Το ολικό lockdown έφερε για μήνες όλη την κοινωνία στα όρια της, τόσο σε οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό ακόμη. Η σταδιακή άρση των μέτρων με αφορμή την τουριστική περίοδο φαίνεται να έφερε μια ανάσα σε όλους. Ειδικά για την εστίαση και για τα άτομα που απασχολούνται σε αυτή. Τελευταίοι, ωστόσο, σε αυτό το στίβο ανοίγματος βρέθηκαν τα μπαράκια και τα κέντρα διασκέδασης. Η επανεκκίνηση της οικονομίας σίγουρα έγινε σε πολλά στάδια, όταν όμως δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για ανθρώπους η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Πριν προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα της συζήτησής μας, θα ήθελα να αναφερθούμε στην απαρχή της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας. Οι περισσότεροι σε γνώρισαν σαν την Dj του Athens Pride Festival. Ο Ιούνιος θεωρείται ως ο μήνας “υπερηφάνειας” και λαμβάνουν χώρα πολλά σχετικά δρώμενα. Δυστυχώς, με την υγειονομική κρίση όλα άλλαξαν και για δεύτερη φορά το Pride, όπως το γνωρίσαμε, δεν υφίσταται. Ποια είναι η εμπειρία σου από τη συμμετοχή σου εκεί και τι θα ήθελες να ακουστεί στον κόσμο που πιθανώς αγνοεί;
Να διευκρινίσω μόνο πριν απαντήσω, πως ναι όντως το Pride και φέτος δεν υφίσταται με τη μορφή που είχαμε συνηθίσει, ωστόσο όμως, πραγματοποιούνται δράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του μήνα και τα μέλη παραμένουν ενεργά. Όσον αφορά τη σχέση μου με το Pride Festival ξεκίνησα να παίζω εκεί ως Dj από το 2014, πιο πριν ήμουν απλά μια ενεργή εθελόντρια. Ουσιαστικά, εκεί άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά την ενασχόλησή μου με την μουσική. Τότε ήταν που αποφάσισα να το δω πιο επαγγελματικά. Σε αυτό συνέβαλε αρκετά και το γεγονός ότι μέσα από αυτήν μου την εμπειρία γνώρισα πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους. Θα ήθελα όμως, να ξεκαθαρίσουμε πως δεν πρόκειται απλά για μια παρέλαση, όπως νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Ορίζεται σαν μέρα μνήμης των θυμάτων αλλά και μέρα ορατότητας. Ουσιαστικά, αποτελεί μέρα αγάπης για όλους όσους έχουν υποστεί σωματική ή ψυχολογική βία εξ’ αιτίας των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Γι’ αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους στηρίζω μέσα από τη δουλεία μου όσο μπορώ, τόσο τη διοργάνωση του Pride όσο και άλλες δράσεις.
Επομένως, θα μπορούσες να πεις ότι στο ξεκίνημά σου, με αφορμή τη συμμετοχή σου στις εκδηλώσεις του Pride βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι που τους τράβηξες την προσοχή και σου έδωσαν την ευκαιρία να περάσεις στο επόμενο επίπεδο;
Η αλήθεια είναι πως η συμμετοχή μου στα δρώμενα, μου άνοιξε πόρτες γιατί με άκουσε πολύς κόσμος και σε pre pride party αλλά και σε άλλα party που λάμβαναν χώρα εκείνη την περίοδο. Σε ένα από αυτά που καλέστηκα να παίξω, με άκουσε όντως ένας άνθρωπος που μου έδωσε την ευκαιρία να εξελιχθώ. Γι’ αυτό το λόγο θα ήθελα να αναφερθώ συγκεκριμένα σε εκείνον, γιατί την γνωριμία μας την θεωρώ όντως καρμική. Διότι, αυτό που είμαι σήμερα σαν επαγγελματίας Dj το οφείλω σε μεγάλο βαθμό σε εκείνη. Αναφέρομαι στην Αλεστά Χριστίνα (συνιδιοκτήτρια του B327) την μέντορά μου.
Εκείνη ήταν που ουσιαστικά με ανακάλυψε και με έκανε να περάσω από το ερασιτεχνικό επίπεδο στο επαγγελματικό. Μπορεί να είχα ήδη κάποιες μουσικές γνώσεις, κατάφερε όμως να μου δώσει κάτι περισσότερο, να μου λύσει τα δεσμά και να με μάθει να παίζω μουσική από τη ψυχή μου. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει. Γι’ αυτό λέω ότι αν δεν ήταν εκείνη, πιθανώς να μην μιλούσα με την αυτήν την ιδιότητα. Με ανέβασε κάποια επίπεδα παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με ένοιαζε η μουσική, δεν περίμενα όμως, ότι θα καταφέρω να βιοπορίζομαι από αυτό.
Ξεκινώντας αρχικά ερασιτεχνικά κάτι που αγαπάς, κατάφερες, μέσα σε λίγα χρόνια, να βιοπορίζεσαι από αυτό και να είναι το μοναδικό σου εισόδημα. Πόσο διαχειρίσιμο ήταν το να αντέξεις 8 μήνες αδρανής; Είναι τρομακτικό αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος. Είδαμε ότι εσύ και αρκετοί συνάδελφοι σου παραμένατε ενεργοί στα social media. Άλλοι επέλεξαν να κάνουν κάποια live για να παραμείνουν ζεστοί και σε επαφή με το κοινό ενώ κάποιοι προσπάθησαν να ενημερώσουν τον κόσμο για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και ο δικός σας κλάδος. Είδαμε μάλιστα, προσπάθειες σύστασης σωματείου.
Ήταν δύσκολο πολύ..Αρχικά το πάλευα, προσπαθούσα να διαχειριστώ τα καινούργια δεδομένα μετά όμως βρέθηκα σε άρνηση και απογοητεύτηκα. Κάποιοι συνάδελφοι όντως έκαναν κάποιες βραδιές μέσω live streaming για να κρατήσουν την επαφή με το κοινό τους και ενώ και εγώ στην αρχή ήμουν θετική σε αυτό στην πορεία έπεσα ψυχολογικά. 8 μήνες ήταν πολύ… πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπαιξα καθόλου όλο αυτό το διάστημα. Όντως, ο καθένας προσπαθούσε από κάπου να κρατηθεί. Σωματείο δυστυχώς, δεν υπάρχει. Δεν έχουμε μια φωνή να ακουστούμε, να εκπροσωπηθούμε. Κάπου να απευθυνθούμε.. Ο κλάδος μας θαβόταν και δεν φαινόμασταν πουθενά. Φταίμε και εμείς βέβαια, που δεν το τρέξαμε νωρίτερα. Τώρα με αυτό που βιώσαμε, γίνονται προσπάθειες για σύσταση του σωματείου μας. Είναι απαραίτητο και αυτό αποδείχθηκε στην πράξη.
Θεωρείς ότι ο κλάδος σας στοχοποιήθηκε το τελευταίο διάστημα; Ακούσαμε πολλά για την μουσική στην εστίαση και τις θέσεις που έπαιρναν κατά καιρούς διάφορες προσωπικότητες. Εφόσον είδαμε και την πραγματοποίηση των λεγόμενων «κορονοπάρτυ» σε πλατείες και όχι μόνο, δεν ήταν λίγο οξύμωρο όλη αυτή η απαγόρευση;
Ήταν περίεργο το συναίσθημα που βιώσαμε όλοι μας. Νιώσαμε λες και έπρεπε να βρουν κάτι να «δαιμονοποιήσουν» και έτυχε να πέσει ο κλήρος στην μουσική. Η κακιά μουσική, η τοξική, που θα γινόταν η αιτία για την διασπορά. Το ζήτημα όμως, δεν ήταν μόνο η μουσική. Ας μιλήσουμε ειλικρινά, γενικά νιώσαμε πολλοί, ότι ο πολιτισμός και ό,τι σχετιζόταν με αυτόν έμπαινε στο γύψο, ότι βίωνε έναν «πόλεμο». Δεν γίνεται να επιτρέπεις να συνωστίζεται καθημερινά τόσος κόσμος στα ΜΜΜ αλλά να μου κλείνεις θέατρα και τις παραστάσεις, ενώ όλοι ήδη γνωρίζαμε ότι εκεί λάμβαναν μέτρα προστασίας και η κατάσταση ήταν πιο ελεγχόμενη. Πλέον, σαν λαός είμαστε ενημερωμένοι, πιο εύκολα τηρείς τα μέτρα εκεί και ιχνηλατείς τα κρούσματα, γιατί όλα είναι καταγεγραμμένα, παρά μέσα σε ένα μέσο μεταφοράς. Επομένως, ας μαντέψει ο καθένας από εμάς το λάθος σε όλο αυτό. Εμείς όντως νιώσαμε σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Με μία λέξη θα μπορούσα να πως νιώσαμε κοροϊδία. Ό,τι έχει σχέση με τον πολιτισμό έχει πληγεί και η μουσική ανήκει εκεί. Προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στην εστίαση αλλά προάγουμε και πολιτισμό.
Όσον αφορά τον κόσμο στις πλατείες, είναι ο τελευταίος που θα κατηγορούσαμε. Αν δεν μπορούσε να πάει στα μαγαζιά να ξεσκάσει, θα έβρισκε άλλους τρόπους, πράγμα που έγινε. Ποιοι θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι ηθικοί αυτουργοί για τις εικόνες που είδαμε; Ας αναλογιστούμε μόνο, ότι με αποστάσεις και με τα κατάλληλα μέτρα σε ανοιχτά μαγαζιά, τέτοιες εικόνες σίγουρα θα είχαν αποφευχθεί. Ο κόσμος είχε ανάγκη από μια ψυχική ανάταση. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει κουραστεί αλλά όπως είδαμε, μαθαίνει να προσαρμόζεται. Πέρσι με το άνοιγμα της εστίασης σχεδόν όλοι τηρούσαμε τα μέτρα. Ήταν μια ελεγχόμενη κατάσταση. Ένα χρόνο μετά είδαμε στις πλατείες ανεξέλεγκτα πράγματα και όπως αποδείχτηκε από ένα σημείο και μετά ήταν μη διαχειρίσιμο. Ζημιωμένοι λοιπόν, από όλο αυτό ποιοι βγήκαν; Οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι στον κλάδο της εστίασης. Για να μην αναφερθώ στη διασπορά που γινότανε στα κρυφά πάρτυ και τις μαζώξεις.
Επομένως, θεωρείς ότι σας ξέχασαν και ότι η μουσική βρέθηκε στο στόχαστρο και την πλήρωσε;
Υπήρξε παραπληροφόρηση και εκφοβισμός, το είδαμε. Νιώθαμε σαν κάποιοι κλάδοι να ξεχάστηκαν, ότι δεν τους ενδιέφερε τη δεδομένη στιγμή αν θα ανοίξουν και εδώ ίσως να έπαιζε ρόλο αν είχε ήδη συσταθεί το σωματείο μας, γιατί θα ασκούσε και εκείνο πιέσεις, όπως οι υπόλοιποι. Όσο δεν διεκδικείς, πολύ απλά δεν θα ασχοληθούν. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα και δόθηκε το πράσινο φως αλλά πιστεύουμε ότι καθυστέρησε πολύ. Οι άνθρωποι του χώρου γνωρίζουν τα προβλήματα από μέσα. Όσον αφορά, τον υπόλοιπο κόσμο είναι λανθασμένο να δίνεται η εντύπωση ότι επειδή είμαστε χώροι αναψυχής όλα είναι πιο εύκολα. Για να λειτουργήσει έστω και μία μικρή επιχείρηση εύρυθμα χρειάζεται πολλή δουλεία από όλους. Έχουμε σημαντικούς προβληματισμούς και ανησυχίες σε όλα τα πόστα της εστίασης, γιατί αυτό που προσφέρουμε είναι μοναδικό, προσφέρουμε στην ψυχική υγεία του ανθρώπου, στην κοινωνικοποίηση και την αποσυμφόρηση του από την τρελή καθημερινότητα που βιώνουμε.
Δεδομένου αυτού, θεωρείς ότι υφίσταται διασκέδαση χωρίς μουσική; Όταν έγινε η μερική άρση των μέτρων, πολύς κόσμος ένιωσε μουδιασμένος και περίεργα, γιατί έχει συνδυάσει την διασκέδαση με την μουσική.
Δεν υφίσταται και αυτό ακριβώς φάνηκε μόλις άνοιξε η εστίαση χωρίς μουσική, τότε κάποιοι αντιληφθήκανε πόσο σημαντική είναι. Οι πελάτες είχαν παράπονα, ο κόσμος δεν διασκέδαζε. Αρκετοί, όπως είδαμε, έφερναν στα μαγαζιά δικά τους ηχειάκια και έβαζαν μουσική οι ίδιοι, για να κάνουν λίγο κέφι. Κακά τα ψέματα είναι λογικό να ζητάει ο κόσμος τη διασκέδαση, μετά από τόσους μήνες, το είχαν ανάγκη. Όλοι μας, το έχουμε ανάγκη. Τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς τη μουσική, δεν υπάρχει ολοκληρωμένη εμπειρία διασκέδασης, αν λείπει αυτό το στοιχείο. Η μουσική σου γεννάει συναισθήματα. Ειδικά ο λαός μας, που ό,τι συμβαίνει στη ζωή του το συνδυάζει με τις μουσικές που ακούει. Φανταστείτε λοιπόν, πως νιώσαμε εμείς με όλη αυτήν την κατάσταση.
Είστε ένας κλάδος παρεξηγημένος, πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα και σήμερα ότι αποτελεί κανονικό επάγγελμα, από το οποίο βιοπορίζεστε. Τι σήμαινε για εσάς ο αποκλεισμός σας από το άνοιγμα της εστίασης;
Είμαι επαγγελματίας και όπως και τόσοι άλλοι, ζω από αυτό. Πιστέψτε με, είμαστε πολλοί περισσότεροι από όσο ο κόσμος νομίζει και ζούμε από αυτό. Δεν είναι το χόμπι μας. Τόσους μήνες, πολλοί δεν λάμβαναν καν το βοήθημα, αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι με σχεδόν ένα χρόνο καραντίνα, η ζημιά ήταν τεράστια.
Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την συνέντευξη ήδη μετρούσες 8 μήνες «στον πάγο». Μόλις άκουσες ότι ανοίγει η εστίαση, ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσες;
Στην αρχή χαρά και ανακούφιση, στην συνέχεια ανασφάλεια. Γιατί και πάλι τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Φανταστείτε πως βγήκε η ανακοίνωση ότι ανοίγουμε και αρχίσαμε τις προετοιμασίες, η χαρά κράτησε όμως λίγο, γιατί ενημερωθήκαμε ότι το άνοιγμα θα ήταν χωρίς μουσική. Νιώσαμε περιθωριοποιημένοι ακόμα μια φορά. Όλη η κοινωνία ήταν σε φάση επανεκκίνησης και εμείς πουθενά, αυτό ήταν κάτι που μας εξόργισε. Όταν είσαι με όλο το σύνολο, παίρνεις το κουράγιο σου, είναι κάπως διαφορετικό. Την χαρά επομένως, διαδέχτηκε την οργή. Ειδικά, όταν ακούσαμε από επίσημα χείλη ότι η μουσική συμβάλει στη διασπορά. Λες και ήμασταν αυτοί που έτσι και βγαίναμε και παίζοντας μουσική θα κολλούσαμε τους υπόλοιπους. Ήταν δυσφήμηση για εμάς, πράγμα το οποίο δεν ευσταθεί και δεν αποδεικνύεται από καμία έρευνα. Για να μην φανώ προκατειλημμένη τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Ένα χρόνο πριν θεωρούσαμε πως οι χειρισμοί των αρμόδιων ήταν σωστοί, όσο αυστηροί και να ήταν. Αυτή η αίσθηση επικρατούσε αλλά στη δεύτερη φάση ήταν λες και γινόταν διαγωνισμός για το ποια ήταν η πιο λανθασμένη απόφαση. Ακόμα και το ωράριο σαν μέτρο ήταν ανούσιο και φάνηκε. Το ότι ανοίξαμε με 3.000 περίπου κρούσματα ενώ κλείσαμε με πολύ λιγότερα ήταν από μόνο του είναι απορίας άξιο. Τώρα έγινε λόγω πίεσης για έναρξη της τουριστικής σεζόν, για την οικονομία που δεν άντεχε σε συνδυασμό με την οριακή κατάσταση της κοινωνίας; Δεν μπορώ να γνωρίζω. Το σίγουρα είναι πάντως, πως χαίρομαι που επιτέλους άνοιξε η εστίαση και εμείς ξαναβρεθήκαμε στο πόστο μας.
Πλέον επιστρέψατε στις θέσεις σας και τις επόμενες μέρες θα έχουμε και νέα άρση μέτρων. Αυτό από μόνο του είναι ένα ενθαρρυντικό στοιχείο για την συνέχεια. Πώς βίωσες την επιστροφή;
Όταν πλέον έγινε το επόμενο στάδιο άρσης μέτρων, πάλι υπήρξε ένα μούδιασμα. Την χαρά διαδέχτηκε το άγχος, πώς και με ποιον τρόπο θα είχαμε μουσική στα μαγαζιά; τι επιτρεπόταν και τι όχι; Όλοι οι καταστηματάρχες είχαν αυτό το άγχος και όλοι όσοι δουλεύουμε, επίσης. Γιατί ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν διευκρινήσεις στο τι ισχύει και τι όχι. Δηλαδή, υπάρχουν απορίες και ερωτήματα μέχρι και σήμερα. Δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα τι επιτρέπεται και τι όχι στους εξωτερικούς χώρους. Δεν γνωρίζαμε αν επιτρέπεται να παίξουμε έξω ή μέσα στα μαγαζιά. Με όσους το έχουμε συζητήσει υπάρχει η αίσθηση, χωρίς υπερβολές, ότι ανοίγουμε και ξεκινάμε μπαίνοντας στον αυτόματο. Ένα χάος και στη μέση εμείς, να αναρωτιόμαστε, τι είναι νόμιμο και τι όχι. Η εντύπωση όλων ήταν το ίδιο, ξεκινάμε ξανά με το ρίσκο ενός μεγάλου προστίμου που κανείς δεν αντέχει μετά από τόσους μήνες, εφόσον δεν υπάρχουν σαφείς διευκρινήσεις.
Τι περιμένεις να αλλάξει σε λίγες μέρες που γίνεται νέα άρση που πλέον θα μπορούν οι θαμώνες να βρίσκονται μέσα στα μαγαζιά;
Σίγουρα με το να έχεις κοντά κόσμο και για εμάς είναι ευχάριστο, δεν το συζητώ.. Όταν υπάρχει αυτή η επαφή είναι όλα διαφορετικά, ακόμα και για τα ίδια τα μαγαζιά. Θα είναι μια ανάσα ακόμα και με λιγότερα άτομα από ότι θα ήταν κανονικά. Ίσως θυμίσει και λίγο κάτι από κανονικότητα.. Δυστυχώς όμως, το ξέρουμε πως ακόμα, είμαστε πολύ μακριά από αυτό.
Μου δίνεις την ευκαιρία με αφορμή την επαφή που ανέφερες, να κάνω λόγο για το επάγγελμά σου. Μου είχες αναφέρει για τις μαγικές βραδιές που έχεις βιώσει όταν έρχεσαι κοντά με τον κόσμο και δεν γινόταν να μην σε ρωτήσω και δημοσίως. Αυτό που καλείστε να κάνετε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό.
Το επάγγελμά μας είναι πολλά περισσότερα από όσα πιστεύει ο κόσμος, από τον Dj εξαρτάται εν μέρει η διασκέδαση τόσων ανθρώπων. Ειδικά, άμα υπάρξει η επαφή με τον πελάτη γίνεται κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα. Όταν συντονιστείς μαζί του και βγει αυτό που έχεις στο μυαλό σου, βιώνουμε κάτι μαγικό όλοι. Τότε μιλάμε για πετυχημένες βραδιές.
Σήμερα, αυτό που καλούμαστε να κάνουμε δεν έχει καμιά σχέση αυτό που κάναμε παλιά. Το ότι δεν υπάρχει ακόμα κόσμος μέσα στο μαγαζί, είναι πολύ περίεργο, γιατί παίζω μουσική για ανθρώπους που δεν βλέπω λες και κάνω κάτι άψυχο, αλλά το επάγγελμά μας μόνο αυτό δεν είναι, είναι πολύ διαδραστικό, εξαρτιόμαστε πολύ από τους θαμώνες και από τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε από αυτούς. Γι’ αυτό, όλο αυτό που βιώνουμε αυτές τις μέρες είναι πρόβλημα για εμάς. Επιτυχία του Dj είναι να κάνει τον άλλον να ξεσηκωθεί, να χαλαρώσει, να ξεχαστεί, να χορέψει. Αυτή τη στιγμή καλούμαστε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Εγώ πρέπει να προσπαθήσω να τους κρατήσω σε χαμηλούς ρυθμούς, να παίζω με μέτρο, σε κλίμακα και να προσέχω να μην τους ξεσηκώσω και δημιουργηθούν άλλα ζητήματα.
Η γενιά μας έχει πληγεί πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Αρχικά, με την οικονομική κρίση που βιώσαμε και ενώ πηγαίναμε για ένα καινούργιο ξεκίνημα, εμφανίστηκε και η υγειονομική που ήρθε να τα γκρεμίσει όλα τα υπόλοιπα και να πάμε πάλι από την αρχή. Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο;
Η αβεβαιότητα ξεκάθαρα, όπως και τους περισσότερους, είναι το χειρότερο συναίσθημα. Δεν μπορεί κανείς να μας επιβεβαιώσει ότι θα επιστρέψουμε σύντομα στην παλιά καθημερινότητα. Δεν ξέρουμε καν, πότε και υπό ποιες συνθήκες θα γίνει αυτό. Αυτή τη στιγμή, με όλους αυτούς τους περιορισμούς και με τους λάθος χειρισμούς, κατά πολλούς, είναι δύσκολο να πιστέψεις οτιδήποτε και αν ακούγεται. Υπάρχει ένα μόνιμο άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι. Η εστίαση σίγουρα δεν αντέχει και η μουσική ήταν λες και ήταν ο τελευταίος τροχός σε όλο αυτό το παραλογισμό που βιώσαμε το τελευταίο διάστημα.
Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει απογοήτευση. Υπάρχει χώρος για όνειρα;
Ναι αλλά για ποια όνειρα μιλάμε; Εμείς δεν έχουμε τίποτα δεδομένο αυτή τη στιγμή. Πρέπει να έχουμε πρώτα κάποιες βάσεις. Εμείς αντί να χτίζουμε, με την καθημερινότητα που βιώνουμε, γκρεμίζονται και αυτά που ήδη έχουμε. Η σταθερά μας, τα κεκτημένα μας, δυστυχώς, καταρρέουν. Αυτό που επικρατεί και που τόνισα και προηγουμένως είναι το στρες και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Ξεκινάμε και πάλι από το μηδέν. Μπήκαμε στην αγορά εργασίας στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, βιώνοντας μια σκληρή μορφή καπιταλισμού. Είμαστε μια γενιά, η οποία ετοιμαζόταν για μεγάλα πράγματα και η οποία πλέον, δεν έχει ιδέα πως να επιβιώσει. Και η υγειονομική κρίση που βιώνουμε δεν θα έλεγα ότι είναι και η πιο αισιόδοξη εξέλιξη που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αυτό που βιώνουμε εδώ και μια δεκαετία, δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Είμαι νέα, θέλω να μείνω ενεργή στην κοινωνία, θέλω να εργαστώ και δεν φοβάμαι την δουλειά, νομίζω οι περισσότεροι της γενιά μου αλλά για τι όνειρα να μιλάμε, όταν δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε για το μέλλον. Όταν αρχίσαμε να ξεπερνάμε την κρίση και την ύφεση ήρθε η νέα ισοπέδωση, η υγειονομική κρίση. Μαζί με αυτήν επανήλθαν και όλες οι παθογένειες της κοινωνίας μας που είχαμε κρύψει. Για όσους λοιπόν, έχουμε παραμείνει στη χώρα και πορευόμαστε με αυτά τα νέα δεδομένα είναι και πάλι πολύ δύσκολο. Και μην ξεχνάμε πως όλα αυτά συνδέονται και με την ψυχική μας υγεία. Είμαστε στην πιο παραγωγική ηλικία και αυτό βιώνουμε ένα μόνιμο άγχος και στρες.
Ανέφερες την ψυχική υγεία, ένα θέμα δυστυχώς ταμπού ακόμα και σήμερα για την κοινωνία μας. Στην συζήτηση που είχαμε κάνει πριν την συνέντευξη, είχαμε σχολιάσει για τον ψυχολογικό αντίκτυπο που θα έχει όλο αυτό που βιώσαμε σε όλους μας. Συνδέοντας το, με το κλάδο σου πως θεωρείς ότι έχει επίδραση όλο αυτό;
Η μουσική είναι ζωή. Ο πολιτισμός είναι ζωή. Και ναι μεν, ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτά, δεν μπορεί όμως να νιώσει ολοκληρωμένος όταν του λείπουν από τη ζωή του. Έχει ανάγκη για την ψυχική του υγεία, να έχει και κοινωνική ζωή, με ότι αυτό συμπεριλαμβάνει. Όλη αυτή η αποξένωση έχει επηρεάσει όλο τον κόσμο. Η έλλειψη κοινωνικοποίησης σε συνδυασμό με την έλλειψη πολιτιστικών δρωμένων υπό το πέπλο της υγειονομικής κρίσης αποξένωσε τον κόσμο. Τον έκανε να κλειστεί όχι μόνο στο σπίτι του αλλά και στον εαυτό του. Η ψυχική υγεία των ανθρώπων κλονίστηκε και αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε πλέον, ανοιχτά. Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, γιατί το θεωρούν ταμπού ακόμα και στις μέρες μας. Είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει πολύ από εδώ και πέρα ακόμα και αν όλο αυτό που βιώνουμε τελειώσει αύριο. Είναι γνωστό πως θα μας αφήσει πολλά κατάλοιπα όλη αυτή η κατάσταση. Δυστυχώς, χωρίς να θέλω να φανώ πεσιμίστρια εκτιμώ μετά το τέλος της υγειονομικής κρίσης θα ακολουθήσει η κοινωνική. Όλοι θα βγούμε διαφορετικοί από όλο αυτό, το αντιλαμβανόμαστε καθημερινά ακόμα και στις κοινωνικές μας επαφές, που όλος ο κόσμος είναι στρεσαρισμένος και αντιδρά έντονα.
Θα κρατήσω ένα σχόλιο ή μάλλον δύο, τα οποία θα πρέπει να μας προβληματίσουν σαν κοινωνία. Καταρχάς, η αβεβαιότητα και ο φόβος που επικρατεί σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας μας, είναι έκδηλος. Ωστόσο όμως, ειδικά για την γενιά που βρίσκεται στην πιο παραγωγική της ηλικία το να μην έχει όνειρα για το μέλλον είναι καταστροφικό. Φαίνεται ότι ζητάει βοήθεια, όχι για να της χαριστούν πράγματα αλλά για να μπορέσει να χτίσει ξανά κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκε ή μάλλον που δεν βρήκε. Την τελευταία δεκαετία έχουμε βιώσει μία παγκόσμια οικονομική κρίση, μια μακροχρόνια ύφεση και τώρα διανύουμε και την υγειονομική που ήρθε να ανατρέψει τα πάντα. Βιώσαμε καταστάσεις που ούτε καν φανταζόμασταν, το χειρότερο όμως είναι η ανθρωπιστική κρίση που περνάμε. Με το να κλείνουμε τα μάτια και να προσποιούμαστε πως στο μέλλον όλα θα είναι καλά, δεν αλλάζει κάτι. Όπως και το να μην λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ψυχική υγεία των περισσοτέρων έχει κλονιστεί και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίζει.
Γι’ αυτό και θα κλείσω την συνέντευξη αυτή με μια ευχή, ας προσπαθήσουμε κάθε μέρα να γινόμαστε λίγο πιο Άνθρωποι, να μην τα βλέπουμε όλα σαν αριθμούς και που ξέρουμε μπορεί σιγά σιγά κάτι να αρχίζει να αλλάζει. Ουτοπικό; Δεν δύναμαι να απαντήσω μπορεί όμως, να μην έχουν γκρεμιστεί όλα για τις επόμενες γενιές. Η εστίαση άνοιξε.. έστω και με τους περιορισμούς που ξέρουμε, όπου λοιπόν και αν βρισκόμαστε ας το απολαύσουμε, γιατί τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο.
Όσον αφορά τον γραφικό πεζόδρομο στον οποίο βρεθήκαμε..αν τύχει και περάσετε κοντοσταθείτε..και αφεθείτε έστω και για λίγο… γιατί όπως είχε πει και ο Antoine de Saint – Exupery “Κι αν τύχει να περάσετε από εκεί, σας ικετεύω μην βιαστείτε. Σταθείτε λιγάκι κάτω από το αστέρι ακριβώς…!” Εγώ θα συνεχίσω τα λόγια του και θα σας πω, αφεθείτε, ακούστε τη μουσική και ταξιδέψτε, όπου εσείς επιθυμείτε και κάντε και μία ευχή και που ξέρετε μπορεί η μαγεία μαζί με την ελπίδα να επιστρέψουν ξανά στη ζωή μας…
*Η Εύα Πιτσά Είναι απόφοιτος του τμήματος της Δημόσιας Διοίκησης και υποψήφια Διδάκτωρ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει ήδη ένα μεταπτυχιακό στον Νομικό Πολιτισμό, ενώ ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Διοίκηση Επιχειρήσεων με ειδίκευση το Αθλητικό Μάνατζμεντ. Είναι ένας δραστήριος άνθρωπος με ευαισθησίες για την κοινωνία, το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Της αρέσει ο εθελοντισμός και έχει λάβει μέρος σε πολλές διοργανώσεις, ημερίδες και σεμινάρια με αντίστοιχα αντικείμενα. Είναι εν ενεργεία αθλήτρια σε μαχητικό άθλημα και χαρακτηρίζεται ως ανήσυχο πνεύμα. Υποστηρίζει πως η αλλαγή θα έρθει μέσα από εμάς και ότι η γνώση είναι δύναμη.
