Των πυροβολισμών οι λάμψεις φωτίζουνε τον ουρανό,
στα μάτια σου χαράζοντας τις νεκρές μου μέρες.
Και τα δάκρυα χορεύουνε στα κόκκινα μαγουλά σου,
διστακτικά, τα διαμάντια στο λαιμό σου χαϊδεύουν.
Η μουσική από το ραδιόφωνο
τα δυο κενά καθίσματα τυλίγει.
Κι εκείνα σιωπηλά κι αμήχανα.
Σχεδόν ψυχρά,
σαν ρίγος να τα διαπερνά.
Ανέμους χρωμάτων ονειρεύονται.
Το χέρι μου μέσα στη φούστα σου γλιστράει.
Τα πόδια σου σπασμωδικά κινούνται.
Τρέμουν.
Η θάλασσα που βρεχε την αμμουδιά,
τώρα στα δάχτυλά μου χύνεται.
Οι αναστεναγμοί σου σαν εκρήξεις
αναγκών
που κόχλαζαν τόσον καιρό.
Με ικετεύουνε χαμογελώντας,
μαζί τους να καώ.
