Γράφει η Έφη Βασιλάκη.
Sobre la Felicidad. Ένα υπέροχο κείμενο του σπουδαίου Λατινοαμερικάνου συγγραφέα Eduardo Galeano, ο οποίος με τον μοναδικό τρόπο γραφής του δεν προσπαθεί να δώσει έναν ακόμη ορισμό για το τι είναι ευτυχία, αλλά να οδηγήσει τον αναγνώστη στο να αναρωτηθεί και να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα, ώστε να ορίσει την δική του ευτυχία.
Μέσα σε λίγες γραμμές, όπως συνήθιζε ο Galeano, τονίζεται η σημασία -και ίσως η ανάγκη αποδοχής- ότι η ευτυχία δεν είναι ένα συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο συνήθως αφορά το μέλλον, είτε μακροπρόθεσμο είτε βραχυπρόθεσμο. Όταν θα…
Παρότι τα θα μπορεί να γίνουν τώρα, ο άνθρωπος, ακόμη και τότε, δεν θα νιώθει ευτυχισμένος ή πλήρης , καθώς θα «βλέπει» λάθη ή δυσκολίες και θα οδηγείται εκ νέου στην αναζήτηση θα με τα οποία θα πείθει τον εαυτό του ότι τότε η ζωή του θα είναι καλύτερη.
Ένας φαύλος κύκλος πεποιθήσεων και ιδεών, οι οποίες με την εδραίωσή τους, δημιουργούν ένα «αέναο κυνήγι» μιας ιδανικής κατάστασης, ξεχνώντας -και ίσως αδιαφορώντας- για την πιο σημαντική στιγμή, το τώρα. Ο συγγραφέας κάνει μια προσωπική αναφορά στο κείμενο, λέγοντας ότι νόμιζε πως θα ξεκινούσε να ζει, να είναι ευτυχισμένος, όταν θα ξεπερνούσε ορισμένα εμπόδια ή όταν θα διευθετούσε κάποιες καταστάσεις. Έπρεπε να συνειδητοποιήσει και να αποδεχθεί ότι η ευτυχία δεν έχει μόνο μια συγκεκριμένη μορφή και ότι οι προκλήσεις και το κάθε τροχοπέδη δημιουργούν το μονοπάτι προς αυτήν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ζωή (του).
Ο Galeano διαμορφώνει την άποψη ότι η ευτυχία είναι η διαδρομή και όχι ένας προορισμός. Θα μπορούσε κανείς να κάνει τον παραλληλισμό με την Ιθάκη του Καβάφη, όπου και εκεί κεντρική σημασία έχει το ταξίδι με τις όποιες δυσκολίες και αν συναντηθούν, καθώς μέσω αυτών αποκτά νόημα τόσο η διαδρομή όσο και ο προορισμός. Άραγε δεν είναι ευτυχία όταν κάθε στιγμή, όπως εύστοχα αποδίδεται από τον συγγραφέα, αντιμετωπίζεται σαν θησαυρός και όταν το τώρα είναι η καλύτερη στιγμή για την ζωή;
