“Αρκεί να μην προκαλούν”: η γνωστή φράση που θα ακουστεί συχνά ως το μεγάλο “αλλά”, σχετικά με την ομοφοβία. Τελικά όμως ποιός προκαλεί και γιατί; Προκαλεί ένα γκέι αγόρι που του αρέσει το μακιγιάζ και έχει χρωματιστά μαλλιά; Γιατί να θεωρήσει κάποιος ότι τον προκαλεί ένα γκέι αγόρι που του αρέσει το μακιγιάζ και έχει χρωματιστά μαλλιά; Τί σε προκαλεί να πεις ή να κάνεις ένα γκέι αγόρι που του αρέσει το μακιγιάζ και έχει χρωματιστά μαλλιά;
Τελικά μας αρκεί να μη μας “προκαλούν” ή μήπως δεν ήταν ποτέ αυτό το πρόβλημα;
Η παρουσία του Θέμη Κανέλλου(Themicorn) στο ελληνικό Youtube και στην τηλεόραση μοιάζει γεμάτη σιγουριά και διάθεση ενδυνάμωσης, ενώ ταυτόχρονα σε κάνει αναρωτιέσαι αν το σκεφτείς λίγο πιο βαθιά, πόσο θάρρος χρειάζεται για να είσαι ο Θέμης στην Ελλάδα του 2021.
Στο τέλος αυτής της συζήτησης νομίζω ότι είχα την απάντηση, παρόλο που η ερώτηση αυτή δεν του τέθηκε ποτέ.
-Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με το Youtube;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το Youtube γιατί δεν υπήρχαν στην Ελλάδα πολλά κανάλια από αγόρια τα οποία να ασχολούνται με το μακιγιάζ, να μιλούν ανοιχτά για την ταυτότητά τους και να είναι ξεκάθαροι με το ποιοί ακριβώς είναι. Υπάρχουν αρκετοί gay creators, αλλά πολλοί κρύβονται πίσω από την ανωνυμία και πίσω από το χαρακτήρα του μέσου με το οποίο ασχολούνται κυρίως για το οικονομικό όφελος, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν επικρίνω. Ωστόσο μιας και δεν υπάρχουν αρκετά άτομα που θα μιλήσουν ανοιχτά για gay ζητήματα, και ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να είμαι εγώ η φωνή, όπως κι εγώ όταν ήμουν μικρότερος θα ήθελα να είχα μια ελληνική φωνή να ακούσω και να παραδειγματιστώ. Θα ήθελα να μου πει κάποιος ότι είναι οκέι να σου αρέσουν τα αγόρια, ή να με βοηθήσει να το μοιραστώ με τους γονείς μου δίνοντάς μου τη δική του οπτική γωνία. Σίγουρα δεν θα πάρω εγώ την ευθύνη για τις αποφάσεις κάποιου άλλου ατόμου, αλλά είναι ωραίο να αναγνωρίζεις παρόμοιες εμπειρίες με τις δικές σου.
-Όλα τα παραπάνω τα είχες στο μυαλό σου πριν ξεκινήσεις, όντας 15 ετών, ή υπάρχουν και σκέψεις που δημιουργήθηκαν εκ των υστέρων;
Όχι ήταν πράγματα που είχα σκεφτεί από τότε. Ήμουν γενικά αρκετά συνειδητοποιημένος και για την ταυτότητά μου.
-Πώς ανακάλυψες ότι σου αρέσει το μακιγιάζ (ήταν η κλασική περίπτωση είχα μερικά σπυράκια και ήθελα να τα καλύψω;) και ποιές ήταν οι επιρροές σου από youtubers εξωτερικού;
Είναι σίγουρα η κλασική περίπτωση “είχα μερικά σπυράκια και ήθελα να τα καλύψω”. Μετά ξεκίνησα να βλέπω βιντεάκια στο Youtube, πχ. πως αλλάζει το πρόσωπο με την τεχνική του contouring και ήμουν ενθουσιασμένος. Έτσι από απλή κάλυψη για τα σπυράκια καταλήξαμε σε full-on makeup με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Παλιότερα ήμουν αρκετά επηρεασμένος από τον Jeffree Star, πλέον όχι στον ίδιο βαθμό και λόγω των σκανδάλων στα οποία έχει αναμειχθεί. Παρακολουθώ επίσης την Trixie Mattel και την Katya, δυο drag queens που στο παρελθόν έχουν πάρει μέρος και στο RuPaul’s Drag Race και πλέον έχουν εκπομπή στο Youtube και επίσης το James Charles.
-Τι ήταν αυτό που δε θα φανταζόσουν ότι θα άλλαζε όταν ξεκίνησες με το Youtube;
Αυτό που έχω αποκομίσει από το Youtube και την τηλεόραση είναι ότι μετά βλέπεις τους αγαπημένους σου youtubers ή τους ανθρώπους της τηλεόρασης με ένα εντελώς διαφορετικό μάτι. Παρατηρείς τις τεχνικές λεπτομέρειες του πώς έχει δημιουργηθεί κάτι και δεν δίνεις τόση σημασία στο περιεχόμενο, για παράδειγμα έχει τύχει να βλέπω κάποιο βίντεο στο youtube και να σκέφτομαι ότι το συγκεκριμένο πλάνο έχει τραβηχτεί με αυτό τον τρόπο και αυτή την τεχνική. Καταλαβαίνεις, ειδικά αν παρακολουθείς Youtube από πολύ μικρή ηλικία όπως εγώ που παρακολουθούσα για παράδειγμα τη Μαίρη Συνατσάκη ή τη Μάρα Σαμαρτζή, ότι τα “είδωλα” σου είναι απλά άνθρωποι εν τέλει και από τη στιγμή που σε αντιμετωπίζουν κi εκείνοι με τον ίδιο τρόπο, ενώ κάτι παρόμοιο ισχύει και για τους ανθρώπους της τηλεόρασης. Πλέον έχετε και οι δύο φήμη οπότε αρχίζεις να απομυθοποιείς την όλη κατάσταση, κάποιες φορές και με αρνητικό τρόπο.
-Τι σε ώθησε στο να αρχίσεις να μοιράζεσαι πιο προσωπικές ιστορίες και πως αποφάσισες να αρχίσεις να περνάς πιο κοινωνικά μηνύματα τον τελευταίο καιρό;
Όταν ξεκίνησα ήμουν αρκετά επηρεασμένος από Youtubers του εξωτερικού όπως ο Jeffree Star ή η Tana Mongeau. Θα μπορούσες να πεις ότι ο Jeffree Star για παράδειγμα δεν έχει βγάλει θέματα όπως τα δικά μου, ωστόσο πάντα έδειχνε για παράδειγμα την προσωπική του ζωή ή το σύντροφό του και πράγματα που έκαναν μαζί και όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι, και την ίδια στιγμή έβλεπα την Tana Mongeau η οποία είναι η μεγαλύτερη storyteller στο Youtube, είναι αυτή που έχει πει και το γνωστό “He fucked me with a toothbrush”, και αυτό το στυλ περιεχομένου ήταν κάτι που πάλι δεν είδα να υπάρχει στην Ελλάδα. Οπότε σκέφτηκα “Α, θα το κάνω πλάκα έχει” και τελικά είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο γιατί είναι στη φύση μου να μιλάω με τις ώρες, ειδικά αν ξέρω ότι έχω κάτι μπροστά μου και με καταγράφει και έτσι περνάω καλά κάνοντας αυτά τα βίντεο. Είχα φρικάρει στην αρχή γιατί δεν ήμουν καθόλου σίγουρος για το πώς θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, και μέχρι να το γυρίσω πολλές φορές έκανα πλάκα με τους φίλους μου για κάποια thumnails από βίντεο του εξωτερικού τύπου “I went out with an uber driver”, οπότε απλώς αποφάσισα να το κάνω. Και κάπως έτσι βγήκε και ο “ταξιτζής” (γέλια).
-Οπότε πως έγινε η αλλαγή;
Γενικώς σαν άνθρωπος βαριέμαι πολύ εύκολα. Το μόνο που δεν με έχει κουράσει κάπως μαγικά είναι οι μόνιμες σχέσεις που είχα. Έτσι κατέληξα στο να κάνω πολλές αλλαγές στο περιεχόμενό μου και ενώ ξεκίνησε ως ενημέρωση για γκέι θέματα, αυτά κάποια στιγμή άρχισαν να εξαντλούνται και δεν ήταν αρκετά για να παράγονται εβδομαδιαία βίντεο, ενώ άρεσαν πολύ στο κοινό. Περιστασιακά πλέον κάνω και τέτοια βίντεο όπως για παράδειγμα αυτό με αφορμή μια φωτογραφία με ένα φιλί ανάμεσα σε δύο τσολιάδες, ή τα ζευγάρια που θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι πολύ μικρά για να γνωρίζουν αν είναι γκέι, αλλά ταυτόχρονα τα ρωτούν αν τους αρέσει κάποιο κορίτσι ή αντίστοιχα αγόρι από το σχολείο τους. Παράλληλα συνεχίζω τα βίντεο με τις προσωπικές μου ιστορίες γιατί είναι κάτι με το οποίο περνάω καλά. Αποκτώντας μια μεγαλύτερη πλατφόρμα νιώθω ότι θέλω και μπορώ να εκφράσω την άποψή μου, δεν λέω ότι αυτή είναι η απόλυτα σωστή μοναδική άποψη, αλλά παραμένει μια άποψη με την οποία ταυτίζεται μερίδα του κόσμου. Οπότε γιατί να μην μοιραστώ όσα σκέφτομαι και πιστεύω, ή γιατί να μη βάλω τον κόσμο να σκεφτεί κάτι διαφορετικό, βλέποντας από τη δική μου οπτική γωνία ως ένα γκει άτομο 18 ετών που ζει στην πραγματικότητα της Αθήνας; Μερικές φορές προσπαθώ να σχολιάζω και πιο κωμικά, απλώς γιατί θεωρώ ότι μερικές απόψεις δεν είναι δυνατόν να τις πάρει κανείς στα σοβαρά.
-Πώς είναι να μπαίνεις σε ριάλιτι τόσο αυστηρού τύπου στα 18, και overall σαν εμπειρία;
Θεωρώ ότι όλα τα παιχνίδια τέτοιου τύπου βασίζονται πάνω σε αυτό που ονομάζουμε δράμα και “κουτσομπολιό”. Σε ένα ριάλιτι όπως το Big Brother είναι πολύ ξεκάθαρο ότι επιλέγουμε αυτούς τους ανθρώπους όχι επειδή είναι καλοί στα σπορ ή θέλουν να γίνουν μοντέλα ή μάγειρες ή οτιδήποτε άλλο, αλλά επειδή είναι πολύ διαφορετικοί και έντονοι χαρακτήρες οπότε αναπόφευκτα θα υπάρξουν διαφωνίες μεταξύ τους. Ήξερα ακριβώς που μπαίνω και ήθελα να το κάνω θεωρώντας ότι είναι κάτι το οποίο μου ταιριάζει. Πιστεύω ότι γενικότερα έχω έντονη προσωπικότητα και παρουσία στο χώρο, το οποίο δεν είναι κάτι που χρειάζεται πάντα να αποδειχθεί φωνάζοντας ή μειώνοντας κάποιον αλλά μπορεί να γίνει αισθητό και με πιο ήρεμους τρόπους.
–Νιώθεις σα να έχεις πετύχει να δώσεις τα μηνύματα σχετικά με τη διαφορετικότητα στα οποία, όπως είχες δηλώσει αρχικά, στόχευες μέσω του Big Brother;
Και μόνο το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε μέσα στο Big Brother ένα γκέι αγόρι που βάφεται, απευθείας φέρει περισσότερο diversity στα μάτια του μέσου Έλληνα που θα δει την εκπομπή επειδή του αρέσει. Θεωρώ ότι εφόσον επί 3.5 μήνες με έβλεπαν στις οθόνες τους, είναι σχεδόν αδύνατο να μην πήραν τίποτα. Αργότερα με σταματούσαν στο δρόμο άτομα μεγάλης ηλικίας και μου έλεγαν μπράβο για τη συμπεριφορά που έδειξα ή ενδιαφέρονταν για την κατάσταση με την οικογένειά μου τώρα, οπότε είναι κάτι που βλέπω αρκετά θετικά.
–Ως γκέι αγόρι, θεωρείς ότι αρχίζει να υπάρχει κοινωνική πρόοδος και αλλαγή τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Πχ.να γίνεται πιο εύκολο το θέμα του outing ή της αποδοχής;
Θέλω να πιστεύω ότι γίνονται βήματα, αλλά μετά υπάρχουν περιστατικά που με κάνουν να σκέφτομαι ότι κάνουμε συνεχώς ένα βήμα μπροστά κι ένα πίσω. Πριν 5 χρόνια πολλοί θεωρούσαν το να είσαι γκέι απλώς το “πουλάς”, ενώ απλώς ήσουν έτσι, και τώρα έχουμε φτάσει σε μια φάση που είναι ομοφοβικοί αυτοί που πουλάνε την αντίθετη άποψη στους ομοίους τους και όντως πιάνει. Νιώθω ότι είμαστε σε δύο ομάδες, και ενώ εν έτει 2021 υπάρχουν σχετική νόμοι, το πραιντ, η συζήτηση στο δημόσιο διάλογο, μετά βλέπεις ότι υπάρχει η ακραία αντιμετώπιση που βιώνει κάποιος όπως εγώ καθημερινά, είτε στο δρόμο είτε στο ίντερνετ, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως μπορείς να κάνεις με ασφάλεια coming out.
-Τι είναι αυτό που κρατάει πίσω ένα αγόρι από το να παραδεχτεί σε ένα άλλο αγόρι με το οποίο κάνει κάτι ότι δεν είναι στρέιτ (σχετικά με τους “στρέιτ” που έχεις αναφέρει σε κάποιο βίντεο);
Κάποιος που το κάνει αυτό ουσιαστικά λέει ψέματα στον εαυτό του, αφού εμείς την ξέρουμε την αλήθεια. Προσπαθεί να πιστέψει κάτι διαφορετικό για δικούς του λόγους. Αν είσαι πχ. γκέι, αλλά δεν ασχολείσαι με το τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι ας λέγεσαι όπως θέλεις. Αν το παίζεις στρέιτ, ενώ δεν είσαι, και ταυτόχρονα παρενοχλείς άλλους ανθρώπους για το πως ζουν τη ζωή τους, είναι πάρα πολύ άσχημο. Το να δηλώνεις στρέιτ έρχεται μαζί με ορισμένους συνειρμούς που βασίζονται σε κοινωνικά στερεότυπα στα οποία προφανώς εκμεταλλεύεσαι κι εσύ όντας σε άρνηση. Θα μπορούσε κάποιος να μην επιθυμεί να του βάζουν ταμπέλες, που είναι απολύτως θεμιτό, αρκεί να μη το κάνει ο ίδιος πρώτος για τους άλλους.
-Σκέψεις για coming out δημοσίων προσώπων
Με ενοχλεί βαθιά όταν διάσημοι γκέι άντρες, οι οποίοι είναι αρρενωποί, παίρνουν τα προνόμια του cis/στρέιτ άντρα. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι είναι γκέι, δεν το έχουν δηλώσει και δεν είναι εμφανές, σε μια κοινωνία που το πιο σημαντικό είναι το φαίνεσθαι. Οι περισσότεροι γκέι είναι αρρενωποί. Δεν μοιάζουν με εμένα που είμαι πιο θηλυπρεπής, το δηλώνω ή έχω μακριά νύχια και μακιγιάζ. Εννοείται ότι καθένας μπορεί να αποφασίσει αν και πότε θέλει να το πει, αλλά όταν βγαίνεις ως εκνευρισμένος για γκέι θέματα, τα οποία σε ενοχλούν γιατί στην πραγματικότητα είσαι κι εσύ γκέι, αλλά δεν θέλεις να δηλώσεις ότι είσαι, είναι κάπως υποκριτικό. Θέλεις για παράδειγμα να έχεις το προνόμιο να συνεργάζεσαι με την πλειονότητα των brands που δε θέλουν να δουλέψουν με γκέι δημιουργούς, αλλά παράλληλα θα πάρεις θέση υπέρ των γκέι για να έχεις το αντίστοιχο κοινό. Οπότε είναι θέμα συμφέροντος. Θεωρώ ότι θα ήταν για καλό αν όσα περισσότερα άτομα είναι γκέι το έλεγαν, αν και βέβαια κάποιοι θα απαντούσαν ότι δεν τους αφορά. Κάποιον σαν εμένα όμως τον αφορά γιατί θα ένιωθα λιγότερο μόνος και περισσότερο ορατός. Αν το σκεφτώ λίγο παραπάνω δεν μπορώ να θυμηθώ κανέναν ανοιχτά γκέι αρρενωπό διάσημο Έλληνα, παρόλο που πχ. στο χώρο της τηλεόρασης υπάρχουν περισσότεροι γκέι απ΄ότι σ΄ένα γκέι κλαμπ.
-Σκέψεις για την έκφραση “δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, αρκεί να μην προκαλούν/ αρκεί να μη διαφημίζουν τη σεξουαλικότητά τους κλπ”;
Αρχικά δεν υπήρξε ποτέ ερώτηση για το αν έχεις πρόβλημα. Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω πως ξεκίνησε αυτή η συζήτηση ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει γνώμη για την ζωή μου απλώς επειδή έχει μάτια και με βλέπει. Είναι σα να πας σε ένα ξένο σπίτι και πεις στον ιδιοκτήτη ότι δεν σου αρέσει για παράδειγμα η διακόσμηση. Δε θα ήταν αγενές κάτι τέτοιο; Πως με την ίδια λογική παίρνει κάποιος δικαίωμα για την προσωπική ζωή άλλων; Και λέγοντας προσωπική ζωή δεν εννοω “Τί κάνω στο κρεβάτι μου” αφού σεξουαλικότητα δεν είναι μόνο αυτό. Για την γκέι κοινότητα αυτή συνοδεύεται από μια κουλτούρα που έχει προκύψει από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας ανά τα χρόνια. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο ομιλίας μας, μέχρι τη μουσική και τις ταινίες που θα επιλέξουμε να δούμε. Επίσης εφόσον ένα στρέιτ ζευγάρι μπορεί να δώσει ένα φιλί στο δρόμο ή να κρατηθεί χέρι-χέρι, αν θέλεις να λες ότι έχουμε δημοκρατία και είμαστε όλοι ίσοι μπορούμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο.
–Μερικές αντιλήψεις που είναι έμμεσα ομοφοβικές και βασίζονται ίσως στην άγνοια και θα έλεγες ότι συναντάς συχνά;
“Δε σου φαίνεται ότι είσαι γκέι”. Είμαι εγώ εδώ που είμαι ανοιχτά και εμφανέστατα γκέι, και βλέπεις το μέσο Έλληνα να θεωρεί ότι όλοι οι γκέι μοιάζουν με εμένα. Είναι αστείο γιατί προσωπικά εκτιμώ ότι έτσι είναι περίπου το 10% ή το 20% των γκέι. Οι περισσότεροι είναι αρρενωποί και δεν τους φαίνεται, και δεν πρέπει απαραίτητα να τους φαίνεται. Υπάρχει επίσης το στερεότυπο ότι, ό,τι κάνουν οι γυναίκες το κάνουν και οι γκέι άντρες. Όχι δεν μπορώ “να σε βοηθήσω να πάμε μαζί για ρούχα”, ή το κλασικό όταν μαθαίνουν για έναν αρρενωπό ηθοποιό ότι είναι γκέι “Κρίμα που είναι γκέι”.
–Πώς διαχειρίζεσαι hate comments στα social media και τα κακοποιητικά σχόλια στο δρόμο;
Τα hate comments στο YouTube είναι αρχικά μια μεγάλη συζήτηση. Θα δεις ανθρώπους να λένε ότι δεν γίνεται να μη σε επηρεάζει ποτέ τίποτα, αφού είμαστε όλοι άνθρωποι και το να βλέπουμε κάτι αρνητικό καθημερινά δεν θα κάνει καλό στην ψυχολογία μας. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να μην γράφουμε αρνητικά σχόλια. Προσωπικά δεν διαβάζω τα σχόλια πολλές φορές, παρά μόνο στην αρχή (αμέσως αφού ανέβει ένα βίντεο) που είναι κυρίως από άτομα που με παρακολουθούν συστηματικά. Πιο μετά μπορεί να τα διαβάσω ή να τα συζητήσω με τον κολλητό μου, αλλά δεν είναι ότι θα με επηρεάσουν επειδή πχ. ο paok77 μου σχολίασε “Ψόφα πούστρα”. Ωστόσο έχει λειτουργήσει διαφορετικά και πιο έμμεσα στην περίπτωσή μου, καθώς τα διαβάζει η μητέρα μου και στεναχωριέται εκείνη για μένα. Έχει τύχει να με πάρει τηλέφωνο αναστατωμένη, απορώντας πως δε με ενοχλούν όλα αυτά ή αν έχει κάνει εκείνη κάποιο λάθος. Έχω προσπαθήσει να της εξηγήσω ότι δεν υπάρχει λόγος να την επηρεάζουν αφού δεν απασχολούν εμένα και πλέον είναι καλύτερα, ωστόσο είναι προφανές ότι δεν είναι εύκολο να βλέπεις να εύχονται στο παιδί στο καρκίνους και ψόφους στα σχόλια. Παρολαυτά δε μπορούμε σίγουρα να είμαστε αγαπητοί, ή συμπαθείς σε όλους.
Στο δρόμο θα με επηρεάσει περισσότερο αλλά μετά απλώς θα το ξεχάσω, ή μπορεί και να απαντήσω σαρκαστικά ή ειρωνικά προσπαθώντας ίσως να εκνευρίσω περισσότερο με τη “γκεοσύνη” μου.
–Συμμετέχεις στο pride? Αν ναι, πώς το έχεις βιώσει σαν εκδήλωση ανά τα χρόνια;
Έχω συμμετάσχει ήδη δύο φορές πριν την πανδημία και ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Αυτό που μου έχει μείνει, εκτός από όλο το θετικό βάιμπ είναι ότι ένιωσα ότι κάνω κάτι σημαντικό. Το να βγαίνεις και να διαδηλώνεις για τα δικαιώματά σου σε κάνει να νιώθεις πολύ καλύτερα με τον εαυτό σου, από το κάτι τόσο απλό όσο το να περπατάς ελεύθερος στο δρόμο μέχρι το να μπορεί ένα γκέι ζευγάρι να τεκνοθετήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί, πολλές φορές καλύτερα απ’ ότι μια άλλη πιο συμβατή με τα υπάρχοντα κοινωνικά πρότυπα οικογένεια. Δίνεται ουσιαστικά η ευκαιρία να διεκδικήσουμε κάποια δικαιώματα που οι περισσότεροι στρέιτ ήδη έχουν. Επίσης ακούω χαζά σχόλια όπως “Γιατί δεν διοργανώνουμε κι ένα στρέιτ πράιντ”, ενώ δεν υπάρχει καμία τέτοια ανάγκη προφανώς. Πολλές φορές τα μίντια έχουν δώσει, δυστυχώς, αρνητική εικόνα για το πράιντ, χωρίς να διαθέτουν ούτε 5 λεπτά σε έναν άνθρωπο που μπορεί να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτή η διοργάνωση. Ωστόσο πάντα βρίσκεται χρόνος για να προβληθούν μεμονωμένα πιο ακραία περιστατικά, κάτι το οποίο είναι στιγματιστικό για τους υπόλοιπους που συμμετέχουν. Είναι σα να θες να πας να δεις έναν αγώνα μπάσκετ με τους φίλους σου χωρίς να προκαλείς κάποιο πρόβλημα και να στιγματίζεσαι ως χούλιγκαν, επειδή συγκεκριμένα άτομα μέσα στο γήπεδο φέρονται έτσι. Το πράιντ είναι κάτι που πιστεύω ότι θα συνεχίσει να γίνεται, ακόμα και όταν αποκτηθούν τα δικαιώματα που δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή για την κοινότητα, γιατί συμβολίζει τους αγώνες που έχουν προηγηθεί και σαν γιορτή μνήμης για τους ανθρώπους που έχουν πεθάνει για τις διεκδικήσεις αυτές ανά τα χρόνια, με πολύ πρόσφατο παράδειγμα τη δολοφονία 49 ανθρώπων σε γκέι μπαρ στο Ορλάντο της Φλόριντα το 2016.
–Ή όπως εξελίχθηκε εδώ η ιστορία με το Ζακ Κωστόπουλο…
Ναι, ακριβώς. Θα μπορούσα να σου πω ότι για μένα παρομοιάζει μια εθνική επέτειο σαν γιορτή, υπό την έννοια ότι και στις δύο περιπτώσεις άνθρωποι έχουν δώσει τη ζωή τους ώστε να αποκτήσουν κάποια αυτονόητα δικαιώματα ή να απαλλαγούν από κάποιας μορφής καταπίεση. Στην περίπτωση της γκέι κοινότητας αυτός ο αγώνας διαρκεί χρόνια τώρα, από τότε που η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν παράνομη (ενδεικτικά στην Ελλάδα νομιμοποιήθηκε το 1951) ή ψυχική νόσος και οι άνθρωποι που τη βίωναν άρχισαν να εναντιώνονται
–Έχει τύχει να απευθυνθούν σε σένα παιδιά που είναι LGBTQ+, ή γονείς LGBTQ+ παιδιών; Τι απαντάς και τι θα τους συμβούλευες αν είχες την ευκαιρία ανεξάρτητα;
Γενικά έχει συμβεί αρκετά και από τις δύο πλευρές. Έχουμε καταλήξει, από τη μία οι γονείς να θέλουν τα παιδιά τους να μοιράζονται μαζί τους τα πάντα σαν φίλοι, αλλά αν δουμε έναν γκέι στην τηλεόραση θα πουν “Α, άλλαξε την πούστρα”. Οπότε έτσι κάνεις το παιδί σου να έρχεται σε έναν άγνωστο, όπως εγώ, και να νιώθει πιο άνετα να μοιραστεί κάτι απ’ ότι με τον ίδιο του το γονιό. Αυτό το έχω εξηγήσει και σε βίντεο και σε μηνύματα σε γονείς, και δείχνουν να το καταλαβαίνουν, ή μου είπαν ότι βοήθησα το παιδί τους να νιώσει πιο άνετα και να τους μιλήσει. Ή για παράδειγμα ότι προσπαθούσαν καιρό να καταλάβουν, και μέσω της συμμετοχής μου στο Big Brother τους βοήθησα να συνειδητοποιήσουν ότι το να είσαι γκέι δεν είναι κακό, ή ότι δεν είναι όπως το είχαν στο μυαλό τους. Οι παλιότερες γενιές είναι γεγονός ότι το είχαν συνδέσει με ναρκωτικά, με το ότι θα πεθάνεις, με το ότι δε θα βρεις ποτέ δουλειά ή θα πάθεις γενικότερα όλα τα κακά. Ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα στερεότυπο ίδιο με το ότι ένας γκέι μπορεί να σου βρει ένα τέλειο φωτιστικό για το σαλόνι σου, είναι το ίδιο κακοποιητικό και προβληματικό.
–Μελλοντικά σχέδια;
Το Youtube είναι κάτι που σίγουρα θα συνεχίσω γιατί είναι κάτι πολύ προσωπικό και δικό μου και παράλληλα ίσως ασχοληθώ με κάποια podcasts ή με το ραδιόφωνο.
Η συζήτησή μας τελειώνει κάπου εδώ και μένω να σκέφτομαι ότι ο Θέμης απλώς είναι, όπως άλλωστε θα έπρεπε να είμαστε όλοι.
*Η συνέντευξη έγινε με αφορμή το Pride Month 2021
