Γράφει η Μυρτώ Λούβη.
”Γνώση τη λεν και αυτή! Ποιος θα τολμήσει το πράγμα να το πει με το όνομά του;
Οι λίγοι, που γνώρισαν κατιτί απ’ αυτά,
που ήταν μωροί και την καρδιά τους δεν φίμωσαν,
μα σκέψη και αίσθημα στον όχλο φανέρωσαν,
πέθαναν πάντα στο σταυρό και στη φωτιά.”
Αυτά τα λόγια απευθύνει ο Φάουστ στον μαθητή του. Μέσω του ήρωά του, ο Γκαίτε αποτυπώνει την προσωπική του πεποίθηση στην θρησκευτική παλέτα – με την οποία αποδοκιμάζει την αυτοθυσία του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με τον Γερμανό ποιητή, η ανακάλυψη της αλήθειας ή ενός τμήματός της δεν συνεπάγεται την κοινοποίηση της – την οποία θεωρεί περισσότερο δείγμα αδιάλειπτης αμετροέπειας και ανοησίας παρά γενναιότητας. Τι ισχύει όμως στα αλήθεια;
Ανέκαθεν ανά τους αιώνες, υπήρχαν δύο ομάδες ανθρώπων που υπόκεινται σε πολυάριθμες υποδιαιρέσεις: Εκείνοι που γνωρίζουν μέρος της αλήθειας και εκείνοι που ζουν σε μία διαρκή πλάνη.
Οι τελευταίοι, είναι καταδικασμένοι να αντιλαμβάνονται τα κακέκτυπα της αλήθειας ως την μία και μοναδική πραγματικότητα. Είναι δέσμιοι των ίδιων τους των αισθήσεων που τους οδηγούν σε εσφαλμένα συμπεράσματα τα οποία οι ίδιοι επικροτούν ως απαράβατα γεγονότα. Στερούνται φαντασίας και οποιασδήποτε διάθεσης να αλλάξουν την κατάστασή τους. Ποια ενδείκνυται λοιπόν να είναι η στάση των πρώτων; Να βοηθήσουν τα πρόσωπα των συντρόφων τους να φωτιστούν, ή να τους αφήσουν στο σκοτάδι του σπηλαίου;
Επιβάλλεται να έχουμε στον νου μας, πως η γνώση δεν γίνεται ανεκτή από όλους. Ο κάτοχος της γνώσης με την απόφασή του να την δημοσιοποιήσει κινδυνεύει. Ορισμένοι ”δεσμώτες” είναι προσκολλημένοι στις θεωρήσεις τους με τέτοια αδιάλλακτη μονολιθικότητα – που η εμφάνιση ενός παράγοντα που ανατρέπει το ψευδεπίγραφο τους οικοδόμημα, εκλαμβάνεται ως μιασματική απειλή η οποία χρήζει άμεσης εξουδετέρωσης. Η επιχείρηση αρωγής υπάρχει πιθανότητα να λήξει με τον αφανισμό του διοργανωτή της. Σαφέστατα, υφίσταται και η επιλογή της προσποίησης και της αδρανούς παραίτησης από μέρους του. Μπορεί να επιλέξει την διακριτική αποσιώπηση της αλήθειας στα χνάρια της οποίας έχει φτάσει, επικαλούμενος την διατήρηση της προσωπικής του ασφάλειας. Ενσταλάζοντας στο λογικό του την απαξιωτική πεποίθηση της εμμονικής ηλιθιότητας εκείνων που τον περιβάλλουν, ζει γνωρίζοντας ανάμεσα σε εκείνους που αγνοούν – καταδικάζοντάς εκείνους στο έρεβος και τον εαυτό του σε έναν μακροχρόνιο βίο μοναξιάς και υποκρισίας.
Ο απελευθερωμένος από την πλάνη άνθρωπος, μπορεί να τους σώσει όλους, ένα μέρος τους, ή κανέναν. Πρώτα όμως πρέπει να επιλέξει να αναλάβει το ρίσκο. Ο Ιησούς αποκάλυψε την αλήθεια και το πλήρωσε με την ζωή του. Όχι όμως πρωτού απελευθερώσει τους μαθητές του – οι οποίοι χωρίς το σφιχτοδεμένο πανί στα μάτια τους, πορεύθηκαν εκτός του χαλκευμένου κόσμου και απελευθέρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους τους από το καθεστώς της ”εθελούσιας τυφλότητος”, βοηθώντας στην ανέγερση του επιβλητικού ναού της Χριστιανοσύνης. Δίχως την γεμάτη αυταπάρνηση κίνησή του, θα καθιστούσε τον εαυτό του ουραγό της εξαπάτησης και δεσμοφύλακα της ουσίας που συνιστά το μυστικό της ζωής, και θα επέτρεπε στο αμάρτημα της εγωπαθούς οίησης να παρεισφρήσει μέσα από την προσωπική του πανοπλία – κάνοντάς την απροσφυή για την τύρβη της μάχης και διευκολύνοντας το έργο μίας κάλπικης συνωμοσίας.
Δεν υπάρχει μία σωστή απάντηση στην ερώτηση περί γνωστοποίησης της αλήθειας. Ούτε κάποιο ισχυρό δίλημμα. Η ορθότητα της απόφασης του πεφωτισμένου δεν εντοπίζεται στο τι τον συμφέρει να κάνει, αλλά στο ποιος θέλει να είναι στο μέλλον. Εσένα αγαπητέ μου αναγνώστη ποια θα ήταν η επιλογή σου;
