Ριψοκίνδυνα συλλογίζομαι μερικές φορές την έκθεση εαυτού στην τύρβη της αβεβαιότητας που μας κατακλύζει. Η επίκληση της λογικής δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την χαλιναγώγηση της φερόμενης τυχαιότητας των πραγμάτων. Μέσα από τον φακό της λογοκρατούμενης σκέψης, οδηγούμαστε σε μια τεχνητή διάθλαση της πραγματικότητας, απωθώντας συλλήβδην ό,τι προσιδιάζει σε άγνωστες, χαώδεις και δυσερμήνευτες ετερότητες.
Αναζητώντας την ετερότητα επιχειρούμε ένα άνοιγμα εαυτού προς την πλάση. Είναι μια διάτρηση των στεγανών που μας ορίζουν με την αξίωση να συντονιστούμε με νέους ταιριαστούς εαυτούς που εκφράζουν πιο ολοκληρωμένα την πρόσληψή μας για τον κόσμο. Η διαδικασία της Ένωσης μάς υποβάλει σε επιλογές προσαρμογής, εμφορούμενες από την λαχτάρα να αφουγκραζόμαστε νέες ετερότητες και να αποκαλύπτουμε νέους, δυνητικούς εαυτούς μας που ενυπάρχουν λανθάνοντες σε αυτές.
Νομίζουμε ότι η αληθινή Ένωση με την Δημιουργία είναι συνυφασμένη με την επιδίωξη της αφθαρσίας. Ωστόσο, η συνειδητοποίηση πως η φθορά είναι η αναπόδραστη έκβαση οποιασδήποτε ανθρώπινα σχετιζόμενης διεργασίας ριζοσπαστικοποιεί την ζωτική ουσία της ροπής για ένωση. Ένωση γίνεται η συνύπαρξη με την ετερότητα, απαλλαγμένη από τον φόβο της διάψευσης, αλλά και από την προσδοκία μέθεξης της οιασδήποτε αυτόκλητης αλήθειας.
Ιχνηλατώντας τα βήματα προς την ετερότητα, έχουμε την πλάνη πως η Ένωση είναι ένας σκοπός που μας απάγει από την μονήρη μας υπόσταση και μας ανάγει σε μια κατάσταση συνυπαρκτική. Η επιδίωξη της Ένωσης, ωστόσο, μοιάζει πως, φύσει και θέσει, προϋποθέτει την αποξένωση από εαυτούς μας που καθιστούν άγονο και ατελέσφορο τον συντονισμό μας με την ετερότητα. Η Ένωση μάς ωθεί να προσφέρουμε ως θυσία τους ασύμβατους εαυτούς μας, μάς υπαγορεύει δηλαδή να προβούμε σε μία συνειδητή θανάτωση κάποιων εαυτών μας, ώστε να απελευθερώσουμε την υπόστασή μας σε νέες φάσεις αλληλεπίδρασης. Το άπλωμα προς την ετερότητα, για να μπορεί ειλικρινά να φιλοδοξεί την γνήσια αναγέννηση εαυτού, πρέπει να μην πετρώσει στο βλέμμα θανάτου του παρόντος εαυτού, με συνείδηση της πράξης αυτής. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει Ένωση χωρίς την Αποκόλληση που τη γέννησε, και δεν πρέπει να υπάρξει Αποκόλληση χωρίς την Ένωση που είναι το πεπρωμένο της.
Αυτό το σχήμα θανάτου και γέννησης, καθ’ ομοίωση του κύκλου της ζωής και της αντίληψής μας για την Δημιουργία, είναι το υπαρξιακό μυστήριο αλλά και το καταγωγικό χαρακτηριστικό που μας στοιχειοθετεί. Η ανάγκη μας για Ένωση μπορεί να γίνει η συμφυής μας επιθυμία για αναγέννηση. Η μεταμορφωτική αυτή διαδικασία της Ένωσης είναι μια εμπειρία απελευθερωτική, καθώς έχει το θάρρος να αμφισβητεί ανοικτά και απροσχημάτιστα τους πολλαπλούς εαυτούς μας. Μια αμφισβήτηση απαγκιστρωμένη από την μιμητική υπηρέτηση ενός περιχαρακωμένου εαυτού, ή ακόμα και από την αξίωση για αναζήτηση ενός καταπιεσμένου εαυτού, ως μια “εκ του αντιθέτου μίμηση εαυτού”. Η πραγματική βύθιση στη βίωση εαυτού, όπως και η βύθιση στη βίωση της ζωής, προϋποθέτει την καταρχήν συνειδητοποίηση ότι η Αποκόλληση, ως οριακή οντολογική και φυσική κατάσταση, είναι ένα γοητευτικό «έτερος εγώ» μας που συνομωτεί και συνεργεί με τις μέχρι πρότινος απροσπέλαστες σε εμάς ετερότητες.
