“Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…” (Νίκος Καζαντζάκης)
Η αναμέτρηση του ανθρώπου με το φαινόμενο της ζωής τον εξωθεί στην ανάληψη και διαχείριση ενός συνειδησιακού φορτίου για το πώς θα προσδώσει περιεχόμενο σε αυτή. Η αναζήτηση νοήματος αποτελεί αντικείμενο της πλέον προωθημένης σκέψης, μα συνάμα και κομμάτι της πλέον προφανούς ανθρώπινης έκφρασης. Η επινοητικότητα του ανθρώπου σε αυτή την διεργασία δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί θαυμαστή. Καθαυτή η διαδικασία γοητεύει, όπως κάθε τι το άγνωστο, το μυστηριώδες, το ακατάληπτο.
Η θεμελίωση και επίκληση φαντασιακών κατάφεραν να εξυψώσουν τον άνθρωπο ώστε να διαλέγεται με διανοητικά σχήματα που υπερβαίνουν την καταληπτή πραγματικότητα. Τα σημαινόμενα και οι νοηματοδοτήσεις που απορρέουν από την υιοθέτηση τέτοιων αφηρημένων μορφών δημιούργησε στον άνθρωπο την διέξοδο να αναζητά και να επινοεί νέες ανάγκες αλλά και μηχανισμούς διαχείρισής τους. Δημιούργησε έτσι τους δικούς του Θεούς και τα δικά του Τέρατα ως αόρατους ρυθμιστές και εγγυητές των επιλογών τους.
Τέκνα αυτής της διεργασίας νοηματοδότησης της ύπαρξης είναι διάφορα μεγαλόσχημα και αφαιρετικά προτάγματα, καμωμένα με τρόπο ώστε ουκ ολίγες φορές να αποθαρρύνουν τους υποστηρικτές τους. Η ένδυση, μάλιστα, κάποιων εξ αυτών των “ανθρωπίνως επινοημένων ανθρώπινων σκοπών” με “βραβεία αριστείας”, είτε στην επίγεια είτε σε μια επακόλουθη ζωή, προκαλεί ανοικτά την γνησιότητα της επιθυμίας μας να θέλουμε να διαχειριστούμε ευθέως τον μυστηριώδη γρίφο της ζωής, αποκαλύπτοντας -πιθανώς- την ανεπιτήδευτη πρόθεσή μας να εκφυλίζουμε και να μεταθέτουμε το μόνο κεφάλαιο στο οποίο μπορούμε να έχουμε πραγματική επιρροή και να το ορίζουμε με ελεύθερη βούληση.
Η ελληνικής παραγωγής ταινία “Μαγνητικά Πεδία” (2021, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γούση) αποτελεί -στην δική μου πρόσληψη- μια προσπάθεια αποκαθήλωσης των υπαρξιακών αιτίων και σκοπών. Ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως ένας κυνηγός στιγμών· στιγμών ταιριαστών σε αυτό που θέλει και μπορεί να εκφράσει τον συγκαιρινό εαυτό του στη δεδομένη φάση. Στιγμών ικανών να του επιβεβαιώσουν την βίωση της ύπαρξης, χωρίς κατ’ ανάγκη αυτό να συνδέεται με την επιδίωξη μόνο ευχάριστων εμπειριών -ούτε βέβαια και μόνον δυσάρεστων. Στιγμών οι οποίες διασώζουν τον άνθρωπο από την μη ύπαρξη της πλήξης.
Η βίωση της ζωής ως διαδοχικών στιγμιαίων φάσεων προϋποθέτει αναγκαία και ικανά την αναζήτηση των κρίσιμων αφορμών. Όπως σε κάθε χημική διεργασία απαιτείται να υπερκεραστεί ένα ελάχιστο κατώφλι ενέργειας για να ενεργοποιηθεί ο (χημικός) μηχανισμός, έτσι και ο άνθρωπος βιώνει την ζωή όταν έχει την ετοιμότητα να ενδίδει στις φαινομενολογικά “ασήμαντες” αφορμές από τις οποίες καθημερινά βομβαρδίζεται. Έτσι ο άνθρωπος μπορεί και συντονίζεται καταγωγικά με την επιθυμία για ζωή, παράγοντας νέες αφορμές, νέες επιλογές, νέες δυνατότητες αλληλεπίδρασης σε κάθε επακόλουθη χρονική φάση. Ενδίδοντας στις βουβές προσκλήσεις που λαμβάνει από τον ζωτικό του περίγυρο, ο άνθρωπος προκαλεί την δράση εκεί που διαφορετικά θα επικρατούσε η αδράνεια, δίνει ζωή εκεί που διαφορετικά θα αιμορραγούσε λανθάνουσα ζωή. Ο άνθρωπος γίνεται ζωοποιός και ζωοδότης του· ο άνθρωπος τίκτει στιγμές, τίκτει τη ζωή του.
