Αφού κέρδισα την προσοχή σας με αυτόν τον clickbait τίτλο και μαζευτήκαμε, μπορούμε να ανοίξουμε μία συζήτηση για τη νέα χρονιά που μπήκε.
Με αφορμή την εσωτερική αναδρομή που ο καθένας μας κάνει για την προηγούμενη χρονιά, αλλά και το άρθρο του αγαπητού φίλου και συνοδοιπόρου, Αριστοκλή Λαγού, για τον Χρόνο (ΕΔΩ) μου ήρθε στη θύμηση η φράση του μεγάλου Βρετανού κινηματογραφιστή, Charlie Chaplin:
“My only enemy is time” ή αλλιώς “Ο μόνος μου εχθρός είναι ο χρόνος”.
Ο χρόνος είναι από τα πράγματα που άνθρωπος, δεν μπορεί να ελέγξει. Είναι κάτι που του παρέχεται, κάτι το οποίο, θα μπορούσαμε να πούμε, το νοικιάζει. Είμαστε μισθωτές του χρόνου μας πάνω στη Γη. Όπως ένα διαμέρισμα το επιπλώνουμε, το επινοικιάζουμε, το ανακαινίζουμε, έτσι διαχειριζόμαστε και τον χρόνο μας.
Το πώς θα διαχειριστούμε τον χρόνο μας καθορίζει και την ζωή μας. Σε ποιους ανθρώπους θα τον αφιερώσουμε; Σε ποιες ασχολίες; Σε ποιο μέρος του κόσμου;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα δομικά ερωτήματα θεμελιώνουν πάνω-κάτω το οικοδόμημα της ζωής μας.
Φτάνει όμως ο χρόνος που διαθέτουμε για να βρούμε τις απαντήσεις, όχι μόνο στα προαναφερθέντα ερωτήματα, αλλά και στα πιο υπαρξιακά και φιλοσοφικά, τα οποία βασανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξή μας, ειδικά την περίοδο των γιορτών;
Αυτή η απορία πάντα με συνοδεύει τις μέρες αυτές και η τωρινή δυστοπική κατάσταση έχει κάνει την αναζήτηση της απάντησης ακόμα πιο επιτακτική.
Η γλυκόπικρη αίσθηση της Πρωτοχρονιάς, σε συνδυασμό με τα φετινά ολιγομελή τραπέζια μου κατέστησαν σαφές, ότι η απάντηση είναι μπροστά μας.
Η ζωή είναι μικρή, αλλά προλαβαίνουμε, αρκεί να αποφασίσουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε.
Ο χρόνος σταματά και ξεκινάει ξανά, όταν λέμε “δεν μπορώ να κάτσω άλλο πρέπει να προχωρήσω” και αυτό έχει να κάνει με όλες τις πτυχές τις ζωής.
Τότε, ο χρόνος γίνεται από εχθρός και σύμμαχος.
Η ψευδαίσθηση ότι έχουμε άπλετο χρόνο είναι η μεγαλύτερη υπαρξιακή παγίδα, που έχει στηθεί και μας περιμένει να πέσουμε μέσα, να εγκλωβιστούμε και να χάσουμε την μάχη.
Στο χέρι μας είναι να κατανοήσουμε, ότι η ευαίσθητη ύπαρξή μας έχει όρια.
Η ζωή όμως και το πού μπορεί αυτή να μας πάει δεν έχει ούτε όρια ούτε περιορισμούς.
Το “άγχος της ύπαρξης” κατατείνει στο να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πραγματικό δημιουργικό άγχος, που μας εξυψώνει και έχουμε για μία στιγμή την αίσθηση της αθανασίας. Αυτό είναι που οδήγησε και τον Charlie Chaplin, αλλά και πολλούς άλλους, να μείνουν στην ιστορία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να θυμηθούμε την γνωστή σε όλους φράση του Νίκου Καζαντζάκη, η οποία αποτυπώνει με δύο λόγια την παραπάνω υπαρξιακή φλυαρία μου:
“Μια αστραπή η ζωή μας.. μα προλαβαίνουμε!!”
