Της Δ ή D
Ήθελα να σε πάρω να σου πω
Ότι τα ρούχα στέγνωσαν καλά, παρά την υγρασία
Ότι σήμερα μαγείρεψα φακές
Ότι κατέβασα όλα τα χειμωνιάτικα…
Κι όμως, με τούτα και με εκείνα,
πέρασε η ώρα,
πήγε αργά,
και συ αποκοιμήθηκες
Ήθελα να σε πάρω να σου πω
Ότι το σπίτι είναι αρκετά ζεστό
Ότι η κάτω πόρτα κλείνει
και με κρατάει ασφαλή
ότι χθες που έβρεχε καταρρακτωδώς, θυμήθηκα να πάρω μαζί μου την ομπρέλα
Κι όμως, με τούτα και με εκείνα,
πέρασε η ώρα,
πήγε αργά,
και συ αποκοιμήθηκες
Ήθελα να σε πάρω να σου πω
Ότι δεν είμαι τόσο μόνη όσο φοβάσαι
Ότι που και που με βρίσκεις ευτυχή
Μα όταν και όπου, είναι αλήθεια ευτυχία
Ότι όταν κλαίω, συνήθως είναι για καλό
Κι όταν γελάω, μπορώ να ζήσω κι άλλο λίγο
Κι όμως, με τούτα και με εκείνα,
πέρασε η ώρα,
πήγε αργά,
και συ αποκοιμήθηκες
Ήθελα να σε πάρω να σου πω,
όλα αυτά τα «επείγοντα» που ρώταγες να μάθεις
μα κι όλα αυτά τα «αδιάφορα» που ήθελα εγώ,
όμως με τούτα και με εκείνα
έφτασα αργά
και δεν μου σήκωσες τηλέφωνο ξανά.
Την επόμενη όμως, νύχτα τρύπωσες με την άσπρη νυχτικιά σου στο κρεβάτι μου
Έχουμε τόσα να πούμε, μου είπες
Κι εγώ ευτύχησα όσο ποτέ, που υπήρχε ακόμα χρόνος
Μου ζήτησες να σε συγχωρέσω,
να σε συγχωρέσω για όλα,
από την αρχή μέχρι το τέλος
Ακόμα και για το ότι με έφερες μέχρι εδώ
για τους δικούς σου λόγους,
χωρίς να με ρωτήσεις,
για το ότι με αγάπησες με το μαχαίρι στο λαιμό
χωρίς να με γνωρίσεις
Λες και σαν να έφταιγες εσύ…
Σου ζήτησα να με συγχωρέσεις,
να με συγχωρέσεις για όλα,
από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ακόμα και που δεν έγινα ποτέ αυτή που ζήτησες
που ζούσα ίσως τη ζωή που θα ‘θελες κι εσύ κι όμως δεν μπόρεσες να ζήσεις
Λες και σαν να έφταιγα εγώ…
Και σε συγχώρεσα που δεν με γνώρισες ποτέ
Και με συγχώρεσες που είμαι αυτή που είμαι
Και με τούτα και με εκείνα,
όλα… πέρασαν.
Και αφού δεν είχαμε πια τίποτα να πούμε,
αποκοιμήθηκα.
